De Italiaanse stripauteur Emiliano Mammucari is nog niet zo bekend in Nederland en Vlaanderen. Toch heeft hij al een heel stripoeuvre opgebouwd, vooral met de futuristische serie Orfani/Orphelins. Aan die onbekendheid zal weldra een einde komen. Emiliano en zijn broer Matteo werken immers momenteel samen aan Nero, een groots fantasy-epos waarin een Arabische ridder tijdens de kruistocht niet alleen moet strijden tegen de christenen maar ook tegen demonen

Emiliano, vanwaar je passie voor de wereld van het beeldverhaal?

Emiliano Mammucari: Vele jaren geleden, op de middelbare school, werd ik verliefd op strips. Italië kent een enorme stripproductie en exemplaren van Dylan Dog (n.v.d.r. Italiaanse striphorrorserie), Amerikaanse comics en Japanse manga’s circuleerden onder de schoolbanken. Het verhaal dat iets in mij losmaakte moet Côtes de Nuit et roses de Picardie geweest zijn, een kortverhaal van Corto Maltese. Ik herinner me dat ik toen dacht: ‘Kan je zulke diepgaande verhalen in stripvorm vertellen?’

Op 23-jarige leeftijd richtte ik samen met enkele vrienden een uitgeverij op en begon vervolgens samen te werken met Sergio Bonelli Editore, de grootste Italiaanse uitgeverij. Enige tijd later creëerde ik Orfani, een oorlogssciencefictionserie, een zeer lange saga die zeven jaar liep, en nu ben ik bezig met een verhaal van een Arabische krijger van duizend jaar geleden. Een tijd die ver weg lijkt van de onze, maar alleen in schijn.

Met Nero kies je voor een waar fantasy-epos. Een gedurfd project?

Emiliano: Eigenlijk was het aanvankelijk de bedoeling van Matteo en mezelf om ons idee in één album te vertellen, maar toen liep het verhaal uit de hand, het begon bijna vanzelf te groeien. We raakten gehecht aan de personages, de setting, de wereld die we aan het ontwikkelen waren. Dus gingen we door, gedreven door enthousiasme… en hier zijn we dan. Het documentatiewerk vergde ook veel tijd en energie, achteraf gezien zou het zonde geweest zijn om dat materiaal enkel voor één album te gebruiken in plaats van voor een saga.

Emiliano en Matteo, jullie hebben het verhaal samen geschreven. Hadden jullie een werkverdeling?

Matteo: Emiliano en ik hebben het hele plot van Nero samen ontwikkeld. Daarna verdeelden we het werk. Terwijl Emiliano het visuele aspect bepaalde (de personages, de decors, de kostuums…), schreef ik het eerste ontwerp van het scenario uit. Op dat moment kwamen we weer bij elkaar, vergeleken we ons werk en kwamen we tot de definitieve versie. Meestal heeft Emiliano meer oog voor de enscenering, terwijl ik vooral zorg draag voor de dialogen. Natuurlijk worden de rollen ook vaak omgekeerd.

De setting is die van de kruistochten. Wat fascineert je aan dat tijdperk? Het feit dat we vandaag de dag nog steeds de gevolgen van die oorlogen dragen?

Emiliano: Het idee om een verhaal te vertellen dat zich afspeelt in de Arabische middeleeuwen zat al een tijdje in ons hoofd. De meeste verhalen worden verteld vanuit onze westerse visie en behandelen vaak dezelfde thema’s: Richard Leeuwenhart, de Tempeliers, de Heilige Graal. Wij wilden die wereld bekijken door de ogen van een Arabische krijger die de invasie van zijn land door westerlingen aan den lijve ondervindt. En dat in een wereld, die van het 12de-eeuwse Syrië, ondergedompeld in zijn eigen Arabische en pre-islamitische traditie, die trouwens veel dichter bij ons staat dan we ons kunnen voorstellen. De gevolgen van die oorlogen zijn helaas nog steeds zichtbaar, maar wat wij met die wereld gemeen hebben, en de reden waarom ze ons nog steeds fascineert, is dat de menselijke factor nog steeds dezelfde is.

Jullie verhaal speelt zich af in de 12de eeuw. Wat is historisch, wat is fantasy?

Matteo: Op 12 augustus 1157 werd Syrië opgeschrikt door een verschrikkelijke aardbeving. We lieten die dramatische gebeurtenis samenvallen met een magisch cataclysme dat de wereld van Nero en alle andere personages voorgoed verandert, waardoor het een esoterische verklaring krijgt. Daarnaast probeerden we zoveel mogelijk vast te houden aan historische gebeurtenissen, alsof de bovennatuurlijke gebeurtenissen die we vertellen een verborgen waarheid bevatten over hoe het echt is gegaan. Ook staken we in het verhaal verwijzingen naar Bernard de Fontaine, die de moord op ongelovigen door christenen probeerde te rechtvaardigen, of naar episodes van kannibalisme, gepleegd door westerlingen, zoals Arabische bronnen hebben verteld. Zijn het historische feiten of slechts legendes? Dat zouden we aan de tijdgenoten moeten kunnen vragen.