ROBBEDOES OP DE WERELDTENTOONSTELLING ‘58

‘Als de auteur zelf niet weet hoe het nu verder gaat, is alles mogelijk. De eigenlijke vraag is of het wel nodig is dat hij terugkomt. Als het ergens toe zou leiden, is het misschien wel goed dat hij niet dood is. Maar misschien zit zijn tijd er wel op …’ In het weekblad Robbedoes van 21 december 2022, net na het verschijnen van het revelerende album De dood van Robbedoes zaaide medescenarist Benjamin Abitan nog twijfel: ‘Was Robbedoes nu echt dood? Of niet? Was het een marketingtruc of een waardig einde? Was het 56ste album meteen het laatste uit de reguliere Robbedoes en Kwabbernoot-reeks?’

Het zag er immers niet goed uit voor de held van zoveel prachtige avonturen, zijn lichaam eenzaam drijvend in een oceaan van water… Maar – spoileralert – hij is niet dood! Hij ontwaakt in 1958, midden in een vroeger avontuur, Robbedoes en de Bobbelmannen, en in Brussel tijdens de Wereldtentoonstelling. Op het Heizelplein, waar de Expo ’58 plaatsvond, krijgt Robbedoes een blik op de toekomst. Maar welke toekomst?

In Het geheugen van de toekomst, het tweede deel van het tweeluik dat met De dood van Robbedoes begon, spelen scenaristen Benjamin Abitan en Sophie Guerrive met de tijdsdimensies. Wat is heden, verleden of toekomst? Een plezier om te lezen, alleen al om de vele knipogen. Zalig bijvoorbeeld hoe Robbedoes in het vignet op de titelpagina verdiept is in het Exponummer van het weekblad Kuifje. Of neem de gele fond van de cover die verwijst naar de allereerste Robbedoes en Kwabbernoot-albums.

ROBBEDOES IN CUBA, 1961

Het zag er immers niet goed uit voor de held van zoveel prachtige avonturen, zijn lichaam eenzaam drijvend in een oceaan van water… Maar – spoileralert – hij is niet dood! Hij ontwaakt in 1958, midden in een vroeger avontuur, Robbedoes en de Bobbelmannen, en in Brussel tijdens de Wereldtentoonstelling. Op het Heizelplein, waar de Expo ’58 plaatsvond, krijgt Robbedoes een blik op de toekomst. Maar welke toekomst?

En ook in 1961 komen zowel Robbedoes, Kwabbernoot, IJzerlijm als de Marsupilami in Cuba terecht. De start van een spannend en hilarisch avontuur.

Medescenarist Michaël Baril over de ontstaansgeschiedenis van  Varkensbaai: ‘We hebben veel onderzoek gedaan, naar Fidel Castro, naar de Varkensbaai zelf, naar de Cubaanse revolutie en naar de activiteiten van de CIA in die tijd. Met die achtergrondinformatie moesten we een verhaal vertellen dat bij Robbedoes paste, met andere woorden, het moest humoristisch zijn en niet per se alle historische feiten vermelden. Wat ons wel hielp was misschien het feit dat het echte verhaal van de Varkensbaai op zich bijna een tragische grap werd. Er gingen zoveel dingen verkeerd aan de kant van de CIA. Zoveel zaken leenden zich haast voor een karikatuur. Bovendien ging het karikaturiseren van de personages haast vanzelf: Fidel Castro als een cholerieke dictator en Che als een verleider die zich weinig bewonderenswaardig gedraagt.’

ROBBEDOES IN BRUSSEL IN 1939-1945

‘Sinds ik lang geleden geïnteresseerd ben geraakt in deze periode,  besefte ik dat ik wilde begrijpen wat er in de jaren dertig en veertig gebeurd was. Ik vroeg mijn vader regelmatig wat hij toen had meegemaakt en telkens was ik wat teleurgesteld door zijn antwoord. Ik had dezelfde reactie bij de andere mensen die de periode hadden meegemaakt. Vader vertelde geen grootse dingen, behalve over honger en angst. Tot ik bedacht: dat was het. Omdat het een dramatische periode was, komt ook de vraag boven: “Wat zouden wij in hun plaats gedaan hebben?” Ik wilde proberen de oorlog tot leven te brengen door terug te denken aan alle verhalen die ik gehoord had, door de ogen van een jongen die geen politiek bewustzijn heeft en die overvallen wordt door een oorlog.’

Met dit uitgangspunt maakte de Parijse stripauteur Emile Bravo de magistrale tetralogie Hoop in bange dagen, over hoe Robbedoes en Kwabbernoot proberen te overleven tijdens de Tweede Wereldoorlog, een oorlog die ze niet begrijpen. Het leven van elke dag in Brussel tijdens de oorlogsjaren, met de vriendschap, de eerste verliefdheid, de plagerijtjes, maar ook de achterdocht, de rantsoenbonnen, de vervolging, de foltering door de Gestapo, het besef, het verzet.

De vier albums van Hoop in bange dagen worden dit najaar gebundeld als integrale, dé tip voor onder de kerstboom!

DE KLEINE ROBBE GEWOON IN ZIJN ONDEUGENDE ZELF

‘Onlangs luisterde ik opnieuw naar een lang interview met Albert Uderzo, opgetekend kort na de dood van René Goscinny. In die tijd werkte hij aan het album De broedertwist. In het interview vroeg Uderzo zich af wat hij moest doen met Asterix. Hij had de keuze tussen samenwerken met een grote scenarist met een sterke persoonlijkheid, die misschien de ziel uit de serie zou halen, of alleen verdergaan, voortbouwend op de ervaring die hij had opgedaan met Goscinny. Ik wil de tweede weg opgaan, maar ik doe dat in kleine stapjes, omdat ik denk dat ik niet zo’n goede scenarist ben als Philippe. Dus ik doe veel aan finetuning. Ik ben het mijn vriend verschuldigd deze taak aan tot een goed einde te brengen! Elke keer als ik een gag afmaak, is dat omdat ik er heilig van overtuigd ben dat Philippe die leuk zou gevonden hebben. Met bescheidenheid.’

Tekenaar Jany stond voor een moeilijke keuze na het overlijden van zijn vriend en collega Philippe Tome in 2019: zou hij al dan niet verder gaan met ‘hun’ reeks, De kleine Robbe? Gelukkig voor de vele liefhebbers van strips en humor koos hij ervoor om zelf nieuwe gags en verhaaltjes rond dé deugniet par excellence te maken. Geen gemaar is Janry’s tweede album, na Tomes overlijden. Daarin worden als vanouds alle heilige huisjes weer vakkundig door de kleine Robbe gesloopt en wordt alleen Robbes vriendinnetje gespaard. Nieuw is dat er naast hilariteit ook af en toe ontroering in de verhaaltjes sluipt.