‘Ik wilde een verhaal vertellen dat duidelijk maakt dat niet elke revolutie zo slecht afloopt als die van Animal Farm.’

In De Beestenburcht regeert Silvio met ijzeren hoef. Xavier Dorison schrijft een allegorisch verhaal over dictatuur en gewelddadige onderdrukking. De hoofdpersonages van het verhaal zijn de dieren die in opstand komen door zich te bedienen van humor en de lach. Hun geweldloosheid brengt het gezag langzaam aan het wankelen. Felix Delep tekent met De Beestenburcht zijn debuut en doet dat met verve: de krachtige personages raken je als lezer en de kleuren spatten van het blad. Een onthutsend en hoopgevend verhaal dat niemand onberoerd laat.

Waarom koos je voor een setting in de dierenwereld voor je verhaal?

DORISON: Ik wilde in de eerste plaats op mijn manier hulde brengen aan een verhaal dat me geraakt heeft: Animal Farm van George Orwell. Ik wilde een verhaal vertellen dat duidelijk maakt dat niet elke revolutie zo slecht afloopt als die van Animal Farm. Als je over geweldloosheid wilt praten, is een setting in de dierenwereld een perfect uitgangspunt.

De Beestenburcht is een verhaal over een totalitair regime, over verzet en onderdrukking.

DORISON: Absoluut. Silvio de stier rechtvaardigt zijn daden door te verwijzen naar een dreiging. Er is altijd een externe vijand die als voorwendsel wordt gebruikt. De dictator kan zich zo opwerpen als redder. Kracht is noodzakelijk.

Maar je zet iedereen op het verkeerde been: in plaats van kracht is er de lach en humor om weer vrij te worden.

DORISON: Daar ligt de basis voor bewegingen van burgerlijke ongehoorzaamheid, zoals die van Ghandi of zelfs het vroege christendom. Geweld is het slechtste middel om dingen te veranderen.
DELEP: Die boodschap van geweldloos verzet is brandends actueel. Ik wilde ze dan ook zo snel mogelijk brengen…

Naast het ijzersterke scenario van Dorison getuigen ook de sensationele tekeningen van Félix Delep van pure klasse.

Kenden jullie elkaar voor jullie aan De Beestenburcht begonnen?

DORISON: Dat is best een grappig verhaal. Ik schreef De Beestenburcht drie jaar geleden. Ik wilde een geweldige tekenaar. Ik kreeg een paar testplaten, maar het was niet helemaal wat ik wilde. Op een dag kreeg ik vier tekenen van Félix. Ik viel van mijn stoel. Het was perfect. Maar wie was die kerel? Ik hoorde dat hij me kende omdat ik zijn leraar was geweest op de kunstschool Émile Cohl. Maar dat waren scenariolessen, geen tekenlessen, dus ik had nog niets van hem gezien. Hij is jong en het is zijn eerste album.

 Hoe verliep de samenwerking?

DORISON: Het is heel fijn samenwerken met Félix, hij is veeleisend. Ik geef hem een heel nauwkeurig scenario, wat overweldigend misschien, voor sommigen. Dan komen er schetsen en zien we elkaar om het storyboard samen te maken en de uitdrukkingen van de personages uit te werken. We verzinnen dingen. We hebben het album echt samen gemaakt. We hebben er twee jaar aan gewerkt.
DELEP: Ik geloofde in het verhaal en de boodschap, ik was in het begin heel zelfzeker, maar als je ziet hoe lang we aan het album hebben gewerkt, weet je dat het nadien moeilijk werd.

Hoe kwam dat?

DELEP: De machine leek te draaien maar de personages zaten niet in m’n vingers. Ik had meer schetsen moeten maken. In het begin had ik een proef gemaakt, zoals de tweede pagina, waarop je alle personages ziet. Ik heb snel getekend en baseerde me voor het vervolg op die pagina. Vandaar de aanpassingen.

Welke strips las je zelf?

DELEP: Thuis stonden er heel wat Frans-Belgische strips in de kast, de klassiekers. Kuifje, Blueberry, Trondheim, Reiser. Het is trouwens Lewis Trondheim die me de weg naar de stripwereld heft getoond. Hij kwam spreken op mijn school. Ik droomde van strips, maar het leek me zo ingewikkeld.

Hij stelde me voor een kortverhaal te maken voor Spirou, iets met dieren. Toen iemand van Casterman het verhaal zag, stuurde die de tekeningen naar Xavier Dorison, voor De Beestenburcht.

Hoeveel albums zijn er gepland?

DORISON: Vier, om alle stappen van de revolutie goed te beschrijven. Ik heb de vier albums geschreven, inclusief de verhaalindelingen. Ik ben nog niet vaak zo meegesleept door een verhaal. Geweldloosheid raakt zo veel aspecten van het leven en drijft me echt.
DELEP: En meer dan twee jaar per album, dat is tien jaar werken. Ik had © Casterman 2020. een lange-termijnplan nodig voor mijn carrière, dus dat is al in orde. (lacht)

De personages zijn erg uitgesproken, bijna symbolisch. Hoe heb je ze gekozen?

DORISON: Het principe is vaak hetzelfde. Je gaat uit van het thema van het verhaal, in dit geval geweld en revolutie. Welk personage heeft dan de langste weg af te leggen? Dat is het personage dat denkt dat het hoofd buigen de oplossing is, in dit geval Miss B. De stier, het sterkste personage, is de onderdrukker. Degenen die blindelings gehoorzamen, dat zijn de honden. Dan heb je er ook nog die eerst meewerken, maar zich dan verzetten, zoals Cesar. Hoe gedraagt de mens zich bij een dictatuur? Er zijn zo veel nuances en ik beschrijf hun evolutie.
DELEP: Xavier had de personages heel duidelijk beschreven, het was mijn taak ze leven in te blazen. Ik ben gaan kijken bij Disney, hield Blacksad in gedachten, maar ben niet naar de albums gaan kijken. De personages, zelfs de slechteriken, zijn niet zwart-wit… Je voelt dat er nog heel wat dingen staan te gebeuren!

De stem van het verzet klinkt luid…

DORISON: Ja, maar ze klinkt optimistisch. Ik wilde niet zomaar zeggen ‘dictatuur is slecht’. Dat weten we allemaal. Maar hoe strijd je ertegen? Niet met geweld. Dat is de kern van het verhaal van De Beestenburcht. We zijn optimistischer, anders dan in Animal Farm kan een revolutie wel succesvol zijn… Maar ik wil verder nog niets verklappen! (lacht)