Een oneindige, gouden zomer, zes tieners zien een prachtige toekomst tegemoet. Tot een roekeloos spel zodanig uit de hand loopt dat een vrouw en twee kinderen verongelukken. De achttienjarige Megan neemt alle schuld op zich, zodat haar vrienden hun dromen waar kunnen maken. De afspraak is dat zij elk van hen na haar vrijlating om een gunst mag vragen. Pas twintig jaar later staat Megan weer buiten. En haar spel kan beginnen… 

Lees hier het eerste hoofdstuk van Die zomer van Sharon Bolton!

1

Als ze terugdachten aan die zomer, herinnerden ze zich de bittere smaak van de rivier in hun mond en het gekriebel van bierschuim op warme huid. En dagen die begonnen na het middaguur, om te eindigden als de nachtelijke hemel verbleekte in het oosten.

Ze herinnerden zich lange middagen onder de kastanjebomen in University Parks en de bijzondere, roségouden tint van de middeleeuwse torenspitsen in de avondzon. Ze herinnerden zich de ontdekking van de steampunkwinkel op de Magdalen Bridge, waarna ze zich de rest van de maand hadden verkleed als betoverende vampiers, paraderend door de oude straatjes als het begon te schemeren, tot groot plezier – en af en toe schrik – van de buitenlandse uitwisselingsstudenten.

Ze herinnerden zich stofwolken in Reading en bij truckfestivals waar je zwart snot van kreeg en het aanhoudende gemompel van de drugsdealers: ‘Wil je coke? Heb je iets nodig?’ Het antwoord was altijd ja en ze hoefden nooit te vragen naar de prijs.

Die zomer was niet een tijd van hoop of van belofte maar van zekerheid. Zij waren de uitverkorenen, de wereld lag aan hun voeten en hun levens, die net waren begonnen, zouden lang en schitterend zijn. Wat hadden ze het ongelooflijk mis.

Elke dag van die zomer eindigde onvermijdelijk bij Talitha’s gigantische, pseudo-elizabethaanse huis een paar kilometer buiten Oxford. Tals vader was er maar zelden en haar moeder viel hen nooit lastig – ze wisten vaak niet eens of ze wel thuis was – maar de koelkast was altijd gevuld dankzij de huishoudster (die elders woonde), niemand hield toezicht op de bar in het pool house, en Domino’s Pizza in het nabijgelegen Thame bezorgde tot middernacht.

Ze verbleven hoofdzakelijk buiten, doezelend in het pool house tot de katers voorbij waren, of in het ronde tuinhuisje bij het meer met het loden dak. Ze werden wakker als de zon opkwam en vertrokken dan naar huis om ouders te verzekeren van het feit dat ze nog leefden. Ze brachten de dag slapend in hun eigen bed door en tegen vier uur waren ze er klaar voor om opnieuw te beginnen. Zo was het de hele zomer gegaan vanaf het laatste eindexamen, dat van Daniel: Latijn, op de eerste juni. (Ging wel goed, dacht hij, maar je wist het natuurlijk nooit, hè?)

In de nacht voor de examenuitslagen werden bekendgemaakt verzamelden ze zich weer bij Tal na een avond in de stad. Xav zat op de rand van het zwembad met zijn voeten in het water toen Amber naast hem neerplofte.

‘Ik voel me beroerd,’ mompelde ze terwijl ze haar hoofd op zijn schouder liet vallen.

‘Denk erom dat je niet in het zwembad kotst,’ waarschuwde Talitha. ‘Mam moest de laatste keer de filters schoon laten maken. Als het weer gebeurt moet ik het betalen.’

Laverend tussen enorme terracotta potten en beelden van mythische wezens kwam Felix over het terras naar hen toe lopen, een blad vol drankjes op de gespreide vingers van zijn rechterhand. Zijn haar, dat hij had laten groeien sinds hij klaar was met school, glansde als zilver net als de maan die boven zijn rechterschouder zweefde. Zijn soepele manier van lopen verried dat hij een sportman was en afgaand op de zeer gespierde rechterarm en -schouder, de forse dijen en de lichte draai in zijn tors zou je kunnen denken aan een roeier. De buitenverlichting van het bewakingssysteem werd geactiveerd toen hij voorbijliep, waardoor de indruk ontstond dat Felix zijn eigen licht creëerde.

‘Ik ben niet dronken.’ Amber zuchtte toen Felix dichterbij kwam. ‘Ik bedoel dat ik me beroerd voel over morgen.’

‘Vandaag,’ corrigeerde Daniel vanuit zijn ligstoel. Als kleinste van de jongens, en de minst atletische, had hij nooit hetzelfde succes gehad bij de meisjes als zijn twee vrienden en toch was zijn gezicht perfect. Achter zijn rug hadden de anderen zich afgevraagd of Dan misschien homo was. Dat zou natuurlijk helemaal cool zijn zolang hij maar niet verliefd was op Xav of Felix, want dan zou het, zeg maar, lastig worden.

‘De deur van de school gaat over zes uur open.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Plus zeventien minuten en vijf seconden. Vier, Drie.’

‘Hou je kop,’ zei Amber.

‘Manhattans.’ Felix hield Dan het blad voor. ‘Twee shots bourbon, een shot zoete vermout en een scheutje sinaasappellikeur voor een beetje extra pit.’

Felix was als eerste achttien geworden. De anderen hadden, met zijn liefde voor chemie in gedachten, een cocktailset voor hem gekocht en hij was helemaal verslingerd geraakt aan het maken van cocktails.

Talitha schudde haar hoofd bij het aangeboden blad. Zij dronk van het groepje altijd het minst. Toen ze er een keer niet bij was hadden de anderen het erover gehad en zich afgevraagd of dat kwam door haar verantwoordelijkheidsgevoel. Ze waren immers bijna altijd bij haar thuis. ‘Neuh,’ had Felix geschamperd. ‘Het interesseert haar geen moer wat voor schade we aanrichten maar ze heeft graag het gevoel dat zij de controle heeft.’

De terrasverlichting ging uit en de tuin werd weer in het donker gehuld, behalve de glinsterende, turkooizen gloed van het zwembad. Vijf paar ogen richtten zich op het slanke figuurtje dat, bleek als maanlicht, over de tegels op de bodem gleed. Megans badpak was heel lichtroze, waardoor de indruk werd gewekt dat ze naakt zwom.

‘Ligt het aan mij of doet ze de laatste tijd vreemd?’ Felix hurkte aan de rand van het zwembad om te kijken naar het zesde en eigenaardigste lid van de groep. Er was iets bovenaards aan de manier waarop ze door het water bewoog, met nauwelijks zichtbare voortstuwing.

‘Zo is Megan, ze doet altijd vreemd,’ zei Amber.

‘Ja, maar meer dan anders.’

‘Ze is zo stil,’ zei Daniel.

‘Ze is áltijd stil,’ hield Amber vol.

Als een lijk dat boven kwam drijven rees Megan naar de oppervlakte. De rondingen van haar billen en haar schouderbladen verschenen een fractie van een seconde voor ze zich omdraaide en ging staan. Water stroomde langs haar huid, die turkoois kleurde in het licht van het zwembad. Ze leek een beetje op een zeemeermin, als zeemeerminnen kort, zilverblond haar zouden hebben. Een sirene misschien? Ja, Megan met haar kalme ondoorgrondelijkheid was eerder een sirene dan een zeemeermin.

‘Zes uur en vijftien minuten,’ riep Daniel haar toe.

‘Niet zo hard,’ klaagde Talitha. ‘Als we mam wakker maken stuurt ze ons naar bed.’

‘Ja, Dan, hou je kop.’ Amber rende naar de treden van het zwembad. ‘Ik weet dat ik gezakt ben voor theologie.’ Ze overhandigde Megan een handdoek, die ze zo hoog hield dat het lichaam van haar vriendin werd onttrokken aan het zicht. Het was mogelijk dat ze het aardig bedoelde en dat ze niet bewust zó ging staan dat Xav Megan niet kon zien terwijl ze eruit klom.

Felix zei: ‘Niemand zakt voor theologie.’

‘Ze bedoelt dat ze een B krijgt,’ zei Xav.

‘Je hebt gelijk, dat zou zakken zijn. Bij theologie.’

Amber stak haar middelvinger op naar Felix.

‘We moesten maar naar bed gaan.’ Megan liep naar de plek waar ze haar kleren op een ligstoel had achtergelaten. ‘Het is ochtend voor we het weten.’

‘Dat is het laatste wat we zouden moeten doen.’ Amber liet zich opnieuw neervallen naast Xav en drukte haar neus in zijn hals. ‘Ik wil het zo lang mogelijk uitstellen.’

‘Jullie twee zouden seks kunnen hebben,’ zei Felix. ‘Dan zijn er weer twee of drie minuten voorbij.’

Daniel grinnikte. Het was mogelijk dat Megan ook glimlachte, maar ze verborg het goed.

‘Als een van ons niet slaagt kunnen we zaterdag misschien niet naar Tals vakantiehuis,’ zei Daniel.

‘Wat?’ Xav keek over Ambers schouder.

‘Als we niet slagen, dan moeten we ons inschrijven. Dat kunnen we niet op Sicilië.’

‘We hebben telefoons op Sicilië.’ Talitha klonk beledigd.

‘Ik zeg alleen maar dat we hier moeten zijn om, als het nodig is, een plan B te bedenken.’

Felix, die zijn glas al had leeggedronken, stond op. ‘Wij hebben geen plan B nodig,’ kondigde hij aan. ‘We gaan allemaal slagen. En ik weet hoe we de tijd door kunnen komen. Dan, hoe dronken ben je?’

Dan stak zijn rechterhand uit, palm naar beneden, zwaaide hem heen en weer.

‘Kun je rijden?’ vroeg Felix.

‘Nee.’ Megan keek op van de ligstoel.

‘Hij is de enige van ons die het nog niet heeft gedaan,’ zei Felix. ‘Kom op, Dan, je wilt niet de geschiedenis in gaan als de enige schijterd.’

Megan hield vol. ‘We hebben gezegd dat we ermee zouden stoppen.’

‘Laatste kans.’ Felix viste de kers uit zijn lege glas en slikte hem door. ‘We hebben morgen en vrijdag allemaal familiedingen te doen. En we vliegen zaterdagochtend.’

‘Ik doe het als we terug zijn.’ Dan ging weer achteroverliggen op de ligstoel maar hij bleef behoedzaam kijken.

Felix schudde zijn hoofd. ‘Dan is er geen tijd. Ik ga naar de VS, Tal blijft op Maffia-eiland tot eind september.’

‘Als jij “Maffia-eiland” zegt in het bijzijn van mijn grootvader, dan drijf je de volgende ochtend met je gezicht naar beneden in het zwembad,’ zei Tal.

Felix slenterde naar haar toe. ‘Waarmee dus eigenlijk bewezen wordt dat ik gelijk heb.’ Tal was lang maar iedereen leek te krimpen door Felix. Ze stapte achteruit om oogcontact te houden. ‘En tijdens je begrafenis zullen we in je grafrede vermelden dat je een brutale klootzak was.’

‘Kom op.’ Felix pakte haar handen en deed alsof hij haar naar de oprit trok. ‘Laatste kans op een beetje echte lol.’

‘Het is geen goed idee,’ zei Megan. ‘We waren toen allemaal nuchter.’

‘Ik zei toch dat ze vreemd doet,’ mompelde Felix na een donkere blik op Megan.

‘Ik niet,’ zei Amber.

‘Jij bent nooit nuchter,’ zei Felix. ‘Kom op, jongens, het duurt hooguit een uur en dan is Dan officieel volwassen.’

‘Ik heb mijn rijbewijs nog niet,’ wierp Daniel tegen.

‘O, alsof dat verschil maakt. Het is oké, agent, ik heb alle verkeersregels gebroken, nog afgezien van een paar wetten, maar kijk, hier is mijn rijbewijs. Is het nu in orde?’

Amber stond op. ‘Ik heb afleiding nodig. Blijf jij maar hier, Megan. Ik ga met jou mee, Daniel.’

‘We gaan allemaal of we blijven allemaal hier,’ zei Felix.

Xav stond op. ‘Ik doe mee.’

Een scherpe blik leek van Talitha naar Megan naar Dan te schieten. Talitha haalde haar schouders op, veinsde onverschilligheid. Toen stond Daniel met een zorgelijke blik op zijn gezicht op en Megan volgde. Als Felix en Xav het in die tijd ergens over eens waren, dan gebeurde het. Zo was het nu eenmaal. Ze hadden een geheim, moet je weten, die zomer. Tijdens de zeldzame gelegenheden in de daaropvolgende jaren dat ze erover praatten, konden ze het er nooit helemaal over eens worden hoe het was begonnen. Of wiens idee het was geweest. Misschien was niemand in het begin echt van plan geweest om het door te zetten. Misschien was het gewoon grappig geweest om erover te praten, de coolste uitdaging ooit, eenvoudig en toch zo bizar, griezelig gevaarlijk. Geen van hen kon zich herinneren wanneer de woorden realiteit waren geworden, wanneer ze beseften dat het echt ging gebeuren. Het enige wat ze wisten was dat ze het ene moment om het zwembad bij Talitha’s huis zaten en het volgende met een snelheid van honderddertig kilometer per uur tegen het verkeer in over de M40 raceten.