Eerder schreef James Patterson twee succesvolle presidentsthrillers met Bill Clinton: President vermist en De dochter van de president. Nu waagt hij zich opnieuw achter de voordeur van het Witte Huis met een akelig actuele thriller over het Amerikaanse presidentschap: Terugslag.

In Amerika heeft de slimste president ooit de verkiezingen gewonnen. Helaas is hij ook onbetrouwbaar en onvoorspelbaar.

Keegan Barrett is president van Amerika geworden vanwege zijn succes als directeur van de CIA. Maar zes maanden na zijn eerste termijn bedenkt hij een machtsgreep met dodelijke gevolgen. Barrett geeft special agents Liam Grey en Noa Himel het bevel om zijn plan uit te voeren, maar het is onzeker waar hun loyaliteit ligt. De CIA volgt normaliter de orders van de president, maar ze hebben gezworen de Amerikaanse grondwet te verdedigen tegen alle vijanden, zowel internationaal als nationaal. Wanneer de dreiging rechtstreeks vanuit het Oval Office komt, lijkt dit het begin van het einde.

Lees hier al de eerste hoofdstukken!

 

1

Johannesburg, Zuid-Afrika

Het is een frisse junidag, en de dertigjarige Benjamin Lucas geniet in een van Zuid-Afrika’s grootste steden van een vrije dag op zijn South African Diamond Tour. Hij is een man van 1,80 meter, met kort donkerbruin haar en een gespierd postuur dat hij aan zijn vele uren in de sportschool te danken heeft, en dat hij met ruimvallende kleren weet te verbergen. Tijdens de volledig verzorgde, tiendaagse excursie hebben hij en de andere elf groepsleden door de hoofdstad Pretoria gewandeld en Soweto bezocht, de wijk van Johannesburg die de voedingsbodem en het brandpunt van de tientallen jaren durende strijd tegen de apartheid was. Ook hebben ze een dag en een nacht in het noordelijker gelegen Madikwe Game Reserve doorgebracht, waar ze vanuit hun airco-gekoelde Land Rovers met veel oh’s en ah’s de olifanten, nijlpaarden en zebra’s hebben bewonderd. Benjamin probeert als een reisboekenschrijver op een vrije dag over te komen, maar hij weet diep vanbinnen dat deze dag niet op een fiasco mag uitlopen, want dan zal hem na een paar helse dagen in een cel van de Zuid-Afrikaanse geheime dienst een uitwijzing te wachten staan. Of nog erger, hij zou met een doorgesneden keel in een achterafsteegje kunnen eindigen.

Toch probeert Benjamin met een opgeruimde blik om zich heen te kijken terwijl hij naar een populair gedeelte van Johannesburg slentert dat Cyrildene heet, de Chinese wijk van de stad. Hij stopt bij de ingang aan Friedland Avenue om een foto van een indrukwekkende toegangspoort te maken die de ornamentrijke bouw van een pagode heeft.

Er wonen bijna een half miljoen Chinezen in Zuid-Afrika, van wie het merendeel in en om Johannesburg. Na een paar straten waant hij zich in zijn geboortestad San Francisco. De buurtbewoners, de toeristen, de marktkramen, de knipperende neon-uithangborden met Chinese karakters voor de supermarktjes, de boekwinkels, de tearooms en restaurants. En dan die kookgeuren… het brengt hem terug naar zijn jeugd, naar de dagen voordat hij Stanford bezocht, en voordat hij Aziatische Studies aan Boston University studeerde, en voordat hij bij het Central Intelligence Agency – oftewel de CIA – kwam.

Benjamin is er beducht op om niet op zijn horloge te kijken, hij wil niet dat eventuele volgers zullen denken dat hij op weg is naar een ontmoeting, wat dus wel het geval is. Maar hij heeft een solide reputatie als freelance-auteur, met echte artikelen die hij onder pseudoniem heeft geschreven en die terug te vinden zijn op internet, en de inhoud van zijn schoudertas bevestigt wat hij pretendeert te zijn: een reisboekenschrijver.

In zijn portemonnee is genoeg identificatie voor zijn pseudoniem Benjamin Litchfield te vinden: een Californisch rijbewijs, een lidmaatschap van de openbare bibliotheek van San Francisco, creditcards van Visa, MasterCard en American Express en dan nog wat minder belangrijke dingen, waaronder klantenpasjes van Walgreens en Chevron.

Hij draagt witte sneakers, een beige jasje, een simpele kakibroek en een gele pet van Zuid-Afrika’s voetbalteam, met hun bijnaam bafana bafana erop.

Wie ernaar kijkt zal op zijn digitale camera – een Olympus om-de-m5 Mark iii – massa’s foto’s van zijn toeristische activiteiten aantreffen. Hij heeft verder niet veel technische apparatuur bij zich, al zit er wel een tracker in de elektronica van de camera verborgen, zodat het CIA-kantoor in Johannesburg altijd zijn locatie weet.

En dan zijn er nog zijn oortjes van Apple. Als ze onverhoopt door iemand anders beluisterd worden zal er muziek van de iPhone in zijn schoudertas uit klinken.

Maar nu hij ze op dit moment draagt blijken ze ook nog een andere functie te hebben: dankzij de ultrageheime Hummingbird-drones van het Agency zal het linkeroortje een hoge toon uitzenden als het radiofrequenties oppikt die door leden van de Zuid-Afrikaanse geheime dienst worden gebruikt, en uit het rechteroortje zullen lage tonen klinken als het radiofrequenties oppikt van zijn ware opponent van vandaag, het Chinese ministerie van Staatsveiligheid.

Benjamin werpt een terloopse blik op een klok die hij door het raam van een winkel met medicinale kruiden en poeders ziet.

Het is kwart voor elf ’s ochtends, en over een kwartier zal hij een agent van het ministerie van Staatsveiligheid – hun versie van de cia – ontmoeten die naar de Verenigde Staten wil overlopen. Er klinkt niets uit zijn oortjes, wat betekent dat alles goed gaat. Een contra-surveillanceteam van het Agency heeft zijn route eerder geïnspecteerd, en als ze iets vreemds hadden opgemerkt dan zou hij het door dezelfde oortjes hebben vernomen.

Hij heeft tot nu toe niets gehoord. En toch klopt er iets niet.

Hij kan hen niet zien, maar hij heeft het gevoel dat hij in de gaten wordt gehouden.

Een undercoveroperatie in het buitenland is altijd een delicate jongleer-act, je moet je omgeving en de mensen om je heen voortdurend inschatten terwijl je de uiterlijke schijn moet ophouden en je training en discipline van geheim agent niet mag blootgeven.

De bedachtzame Dr. Jekyll en de meedogenloze Mr. Hyde – een combinatie van hun scherpste instincten, en dat ondersteund door de geavanceerdste technologieën.

De uiterlijke Benjamin slentert nog steeds zorgeloos en schijnbaar doelloos langs de Chinese marktkraampjes, maar de innerlijke Benjamin raakt er steeds meer van overtuigd dat hij wordt gevolgd. Hij heeft het gevoel dat zijn jongleer-act elk moment in het honderd kan vallen, en dat deze cruciale operatie, waarschijnlijk de belangrijkste die hij ooit heeft gehad, in een bloederig fiasco zal eindigen.

 

2

Toch, de geamuseerde glimlach van de nieuwsgierige toerist verdwijnt niet van zijn gezicht.

Het is moeilijk uit te leggen, maar na jarenlange ervaring met buitenlandse operaties ontwikkel je een zesde zintuig voor lieden die je in de gaten houden. Het is iets wat je niet kunt leren in een klaslokaal of bij een veldtraining op het beroemde CIA-opleidingscentrum, dat als bijnaam ‘de Farm’ heeft. De oudere docenten daar vertelden vermakelijke verhalen over hun voorgangers, die tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog in Moskou waren gestationeerd en wat voor een toer het toen niet was om met je agenten in contact te komen. De hele stad leek voor de KGB te werken, van taxichauffeurs tot badmeesters. Maar er was een grappige manier om erachter te komen of de KGB achter je aan zat, je hoefde alleen maar even de tijd te nemen om de ruitenwissers van de auto’s in de naaste omgeving te checken.

Auto’s zonder ruitenwissers waren ongevaarlijk. Want elke automobilist in het arbeidersparadijs Moskou wist dat men de ruitenwissers in de auto bewaarde en alleen maar bevestigde als het regende of sneeuwde. Als je ze erop liet zitten werden ze binnen een paar minuten gestolen.

Maar auto’s met ruitenwissers waren van de KGB, net als die met de beste banden. Geen dief in Moskou die zich aan zo’n voertuig durfde te wagen.

Slimme gevolgtrekkingen, uit de goeie oude tijd toen de spionagewereld nog zwart-wit was.

Hier, in de Chinese wijk van Johannesburg, rest niets anders dan koude tinten grijs en bloedrood.

Benjamin blijft doorlopen, hij houdt zijn pas niet in en terwijl hij op de weerspiegelingen in de etalages en voorruiten van auto’s let merkt hij het. De bewegingen van mensenstromen hebben altijd een zeker ritme, maar wie surveilleert moet soms stoppen om te kunnen zien wat hij volgt. Als dat gebeurt loopt hij het risico om in het oog te springen, als een rots vlak onder het kalm stromende water.

Hij nadert een rij etenskraampjes die door grote parasols tegen de junizon worden beschermd. Dan krijgt Benjamin een idee. Hij houdt zijn pas in, kletst in het Engels met de verkopers, neemt een paar foto’s en koopt vervolgens een spies met iets wat gefrituurd is en er zeer smerig uitziet.

Hij begint ervan te eten, maar stopt abrupt bij een afvalbak om het zogenaamde heet gekruide vlees uit te spugen. Hij probeert ook nog om zijn ontbijt eruit te laten komen, ondertussen speurt hij vanachter zijn zonnebril de omgeving af.

Daar. Een jonge Chinese man die de straat oversteekt stopt een moment.

Daar. Een goedgeklede jonge Chinese vrouw met een aktetas en een telefoon tegen haar oor draait even haar hoofd van de telefoon weg om een blik op hem te werpen.

Benjamin is gezien.

Hij wordt door de Chinese geheime dienst geschaduwd.

En het zal van de bevelen van het ministerie van Staatsveiligheid in Beijing afhangen of hij vanmiddag nog in leven is.

 

3

Benjamin gooit de spies in de afvalbak en loopt verder, hij veegt zijn mond schoon met een servetje dat hij op straat laat vallen.

Hij voelt even de verleiding om deze zeer gevaarlijke operatie te staken, maar hij weet wat er voor de CIA op het spel staat en hij geeft er niet aan toe.

Het is al meer dan tien jaar geleden dat er zich een afschuwelijke reeks van nog steeds geheimgehouden gebeurtenissen ontrolde waarbij bijna iedere CIA-agent of medewerker in China werd ontmaskerd en vervolgens verdween, waarschijnlijk geëxecuteerd met een schot door het hoofd. Voor het hoofdkwartier in Langley was het alsof er vanuit het niets een comfortabele internetverbinding uitviel, waarna de telefoontjes naar de klantenservice onbeantwoord bleven en het scherm ondanks het voortdurend aan- en uitzetten van het modem zwart bleef.

Geen nieuws, geen informatie, niets.

Je voortbestaan in de hedendaagse wereld wordt hachelijk als je geen enkel idee hebt wat je mondiale rivaal denkt, plant en voorbereidt.

En dan is er nog iets met deze missie, iets persoonlijks dat jarenlang verborgen is gebleven, een wond die tot zijn verrassing nog steeds rauw en open is.

De zoete herinnering aan een wonderschone vrouw die naast hem in de collegebank zat, het was tien jaar geleden en…

Oké, denkt hij. Zet het van je af. Hij weet zeker dat hij wordt gevolgd, maar er is altijd nog een kans dat deze twee Chinese voetgangers volkomen onschuldig zijn en alleen maar geschokt reageren omdat ze een kotsende toerist zien.

Neemt hij het te zwaar op?

Tijd om ertussenuit te knijpen, denkt Benjamin terwijl hij nogmaals de behoefte onderdrukt om op zijn horloge te kijken.

Als Benjamin een drukke straat heeft bereikt steekt hij tussen twee stilstaande taxi’s naar de overkant door. De mensenstroom is hier nog dichter, hij versnelt zijn pas en duikt de lobby van het restaurant Fong De in, waarvan hij de indeling een maand geleden uit zijn hoofd heeft geleerd.

Hij staat binnen een paar seconden in het herentoilet en gelukkig is er een leeg hokje.

En nu opschieten.

De felgele honkbalpet verdwijnt. Hij haalt een kleine tube tevoorschijn en besproeit zijn donkerbruine haar, dat direct grijs wordt. Dan een slap regenhoedje op zijn hoofd. De witte oortjes gaan uit. Hij trekt het beige jasje binnenstebuiten, het is nu blauw. Hij wrijft met een vochtig stuk toiletpapier over de witte sneakers tot ze zwart zijn. De zonnebril gaat de pet achterna in de overvolle afvalbak, hij zet een leesbril op. Hij pakt een zaklamp uit zijn reistas die na enig trekken en buigen in een zwarte wandelstok verandert.

Na een volgende trek- en buigsessie is de schoudertas in een buidel getransformeerd die om zijn middel zit. Hij trekt het toilet door en loopt hinkend het herentoilet uit, na de drukke lobby staat hij buiten.

Er zijn zestig seconden verstreken.

 

 

Heb je deze al gelezen?