Oude vrienden, nieuwe liefde? ?

Redwood, Oregon. Een stadje tussen bergen en zee. Hier heeft Flynn O’Grady een dierenartspraktijk met zijn twee broers. Omdat hij vanaf zijn geboorte doof is, moet Flynn op zijn andere zintuigen vertrouwen bij het werken met de dieren. En op Gabby, zijn assistent. De twee zijn een perfect team en ook privé beste vrienden. Daarom negeert Flynn zijn hartslag als hij haar te lang in de gaten houdt. Maar sommige dingen kunnen niet voor altijd worden genegeerd. Vooral als je in een klein stadje vol enthousiaste matchmakers woont…

Een plek om te ontspannen, drie dierenartsen om verliefd op te worden in het tweede deel van de Redwood-serie van Kelly Moran. Lees hier alvast een fragment van  Het begint met een kus.

1

Gabby Cosette streek over de eenvoudige lichtblauwe zomerjurk die ze met zorg voor deze avond had uitgekozen en probeerde niet te gretig over te komen. En niet over te geven. Dat was uit den boze.

Vanuit een zitje achterin keek ze het enige Italiaanse restaurant in Redwood Ridge rond, gerustgesteld door het feit dat het nog te vroeg was voor de gebruikelijke drukte rond etenstijd. Deze zaak was een goede keuze. Toch? Niet zo informeel als Shooters – de bar waar zij en haar vrienden vaak kwamen – maar ook weer niet zo formeel als een van de visrestaurants waar hun kustplaatsje in Oregon mee bezaaid was. Het was iets chiquer dan even een kop koffie of een biertje pakken, maar toch straalde het geen wanhoop uit.

Legde een zitje achterin het er niet te dik bovenop? Had ze te veel make-up gebruikt? Misschien had ze haar haar moeten opsteken in plaats van het los te laten hangen?

Nee, nee. Ze ging opzettelijk voor luchtig en natuurlijk. De klanten die uit Redwood Ridge kwamen, kenden haar al haar hele leven. Het was niet abnormaal voor haar om een jurk te dragen en zich licht op te maken. Ze stelde zich gewoon aan.

Het was alleen… nou ja, ze had al in een jaar geen date gehad. Een jaar!

Om haar zenuwen tot rust te brengen haalde ze diep adem en focuste op het roodgeruite tafelkleed. Een kaars flakkerde op de vensterbank rechts van haar, en de vlam werd weerspiegeld in het getinte glas. Daarachter was de parkeerplaats te zien, en de auto van haar date stond nog niet in een van de beschikbare vakken.

Het was dwaas om je zo druk te maken over een eerste date, vooral een met Tom. Ze had bij hem op de basisschool en de middelbare school gezeten. Zijn ouders woonden nog steeds verderop bij haar in de straat. Vreemd dat hij nooit eerder romantische belangstelling voor haar had getoond, maar deze week had hij haar plotseling mee uit gevraagd.

Maar ja, bijna iedereen in het dorp zag haar als die lieve meid van Cosette, die met iedereen bevriend was. Vandaar dat ze al een jaar geen date meer had gehad. Het was moeilijk om een man zover te krijgen dat hij erover dacht om haar te kussen, laat staan dat hij benieuwd was hoe ze er naakt uit zou zien, gezien het feit dat ze het woord ‘platonisch’ zo goed als op haar voorhoofd getatoeëerd had zitten.

De serveerster liep naar haar toe met haar schort aan, en met een notitieblokje in de hand. ‘Zit je op iemand te wachten, snoes?’

‘Ja.’ Ze glimlachte en pakte haar telefoon, die op tafel lag. Tom kwam vijf minuten later. ‘Hij kan hier elk moment zijn.’

‘Oe. Is het een date?’ Mave zette een hand op haar mollige middel en grijnsde, zodat de kraaienpootjes rond haar ogen diepe rimpels werden. Gabby wist niet zeker hoe oud Mave was, dat wist bijna niemand, maar ze leek nooit ouder te worden dan ze was toen Gabby nog kind was.

Gabby deed haar mond open om antwoord te geven, maar Tom kwam naar haar toe lopen, om tafeltjes heen zigzaggend, en plofte neer op het bankje tegenover haar.

‘Ik kon je niet vinden bij de bar. Ik had niet verwacht dat je aan een tafeltje zou zitten.’

Het was nog vroeg, en het werd nooit erg druk in Le Italy, zelfs niet op vrijdagavond. Hoe moeilijk kon het zijn geweest om haar te vinden? ‘Geef ons nog even de tijd,’ zei hij tegen Mave, en hij wachtte totdat ze wegliep.

Tom had blond haar dat te kort geknipt was naar haar smaak, en een smalle mond. Zijn niet heel erg bijzondere bruine ogen schoten het restaurant rond en weer terug naar haar. Hij deed geen poging zich te verontschuldigen dat hij zo laat was, en het leek alsof hij net van zijn werk was gekomen. Zijn spijkerbroek en T-shirt zaten onder de verf. Bijkomend risico van werken voor zijn vaders schilders- en dakdekkersbedrijf.

‘Dank je wel dat je met me hebt willen afspreken.’ Hij deed zijn honkbalpetje af en krabde op zijn hoofd. Waarom klonk dat alsof het geen date was?

‘Eh… prima, hoor. Hoe gaat het op je werk?’ Haar blik daalde af naar zijn handen, die er al niet beter uitzagen dan zijn kleren. Misschien had ze toch voor Shooters moeten kiezen.

Er voelde iets helemaal niet in de haak en ze kreeg een knoop in haar maag. Niet van de zenuwen deze keer. Verward scrolde Gabby in gedachten door een gesprek van eerder deze week, toen hij zijn hond naar de dierenkliniek had gebracht waar ze werkte. Terwijl hij afrekende, had hij zich zenuwachtig omgedraaid om haar aan te kijken en te vragen of ze een keer konden afspreken.

‘Prima. Het werk gaat prima.’ Hij zette zijn pet weer op en keek naar buiten. ‘Het wordt warmer buiten, dus het werk trekt aan.’

Misschien was hij ook gewoon nerveus. Haar spanning nam een beetje af.

Mave kwam terug en vroeg of ze iets te drinken wilden bestellen.

Tom stak zijn hand op en wuifde haar weg. ‘Voor mij niet, dank je wel. Ik kan niet lang blijven. Ik ga vanavond pokeren met de mannen. Ik moet nog even douchen voordat ze komen.’

De geforceerde glimlach die Gabby op haar gezicht had geplakt, begon te verleppen zoals haar moeders petunia’s in augustus. Wat bedoelde hij met dat hij niet lang kon blijven? En waarom zou hij op dezelfde avond haar mee uit vragen en een spelletje poker plannen? Bovendien, hij kon wel douchen voor zijn vrienden, maar niet voor haar?

Mave keek van de een naar de ander, en met een mengeling van verbazing en irritatie trok ze haar wenkbrauwen op. Ze tikte met haar pen op haar notitieblok terwijl er een dreigende stilte hing. ‘Kan ik iets voor jou betekenen?’ Ze focuste op Gabby en haar toon gaf aan dat ze iets moest bestellen.

‘Voor mij een ijsthee. Dank je wel.’ Toen de serveerster wegliep, keek Gabby naar Tom. Hij had zijn armen op de rugleuning van het bankje gelegd en zijn benen uitgestrekt. Het aroma van eau de terpentine walmde over de tafel. ‘Dus…?’

‘O. O ja.’ Tom leunde naar voren en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ik waardeer het dat je bereid was me persoonlijk te spreken.’

Ze verstijfde. ‘Wat?’ Want nu kreeg ze nog sterker de indruk dat dit geen date was.

Haar lichaam werd bevangen door tegenstrijdige gewaarwordingen. Vanbinnen werd alles heel snel koel terwijl haar huid warm werd van iets waarvan ze hoopte dat het geen blos was. Haar bleke huid verraadde haar emoties altijd, en daar had ze een nog grotere hekel aan dan aan de algebra tijdens haar eerste studiejaar. Wiskunde was kwaadaardig.

Hij lachte gespannen, wat nogal hard klonk, waardoor de andere bezoekers hun hoofd naar hen omdraaiden. ‘Niet bepaald een gesprek dat je over de telefoon wilt voeren of zo, weet je wel?’

Nee. Dat wist ze niet. ‘Misschien moet je het me maar gewoon vertellen?’

Hij speelde met de strooibus van de Parmezaanse kaas en keek haar niet aan. ‘Nou, het hele dorp gonst van het feit dat Rachel en Jeff uit elkaar zijn.’

Ze fronste. Ze snapte niet wat hij in godsnaam bedoelde. Haar oudere zus had maar een paar weken iets met Jeff gehad, wat naar Rachels maatstaven bijna een huwelijk was. Rachel vond het fijn om haar opties – en haar benen – open te houden.

Ze werd onmiddellijk verteerd door schuldgevoel over die botte gedachte, maar dat maakte het niet minder waar. Rachel en zij verschilden hemelsbreed van elkaar. Rachel was gereserveerd en sexy. Gabby was die aardige meid. Mannen verlangden naar Rachel. Het enige wat ze van Gabby verlangden, was een schouder om op uit te huilen nadat haar zus hen had afgewimpeld.

Ze wikkelde een lok haar om haar vinger om op te houden met wriemelen. ‘Ik begrijp niet wat Rachel en Jeff te maken hebben met…’ Ze kon haar zin niet afmaken, omdat ze bij god niet meer wist wat ‘dit’ moest voorstellen, en gebaarde met haar hand naar de ruimte tussen hen in.

‘Nou,’ zei hij op een schuchtere manier die ervoor zorgde dat ze met haar tanden wilde knarsen, ‘nu Rachel beschikbaar is, dacht ik dat jij misschien een goed woordje voor me kon doen?’ Hij keek met knipperende ogen hoopvol naar haar op.

Ze staarde hem een paar tellen verbluft aan.

De realiteit van de situatie drong langzaam tot haar door en bleef even in haar hoofd rondwaren. Het nare gevoel in haar maag zakte tot ergens bij haar enkels. Toen hij haar eerder deze week in de kliniek mee uit had gevraagd, veronderstelde ze al dat hij haar eigenlijk niet ‘mee uit’ had gevraagd. De zin die hij had gebruikt was eerder iets als: zou je met me willen afspreken aanstaande vrijdag?

En ze was zo stom geweest dat ze dat had opgevat alsof hij een date met haar wilde.

Ja, hoor. Alsof iemand ooit in haar geïnteresseerd zou zijn terwijl haar zus alle goede genen had gekregen en niet de reputatie had dat ze met iedereen kon opschieten. Die goeie ouwe Gabby.

‘Dit was dus geen date,’ mompelde ze tegen zichzelf, meer om zichzelf met beide benen op de grond te zetten dan om bevestiging te vragen.

‘Hè?’

Ze deed haar ogen dicht en schudde haar hoofd om Tom te laten weten dat wat ze had gezegd er niet toe deed. Voor hem niet, in elk geval. Omdat zij niet degene was die hij wilde, en omdat het geen zin had om de gênante situatie nog verder op te blazen. Het was niet zijn schuld dat ze zo dom was geweest om er zo naar uit te kijken.

God, wat was ze toch een sukkel.

Haar hart zonk een beetje terwijl de hoop een pijnlijke dood stierf. Eigenlijk had ze niet verbaasd moeten zijn. Het was nou niet zo dat dit de eerste keer was dat iemand had geprobeerd haar als tussenpersoon te gebruiken. Als het niet voor haar zus was, dan wel voor haar vrienden. Toch had ze zich verheugd op vanavond, had ze gedacht dat het een welkome onderbreking was van een periode van langdurig droogstaan.

Er vormde zich een brok in haar keel en tranen dreigden. Ze keek om zich heen totdat het haar lukte haar meelijwekkende emoties onder controle te krijgen. Een groot deel van de tafeltjes was bezet geraakt sinds ze was binnengekomen. Man, als ze nu zou beginnen te huilen…

‘Dus wat vind je ervan?’ Tom zette de strooibus aan de kant. ‘Wil je me een vriendendienst bewijzen?’

Vriendendienst. Ze stikte bijna in het woord. Maar ze schraapte haar keel en forceerde een glimlach. Wie was zij om in de weg te staan van potentiële echte liefde? ‘Natuurlijk. Ik praat morgen wel met haar.’

Zijn nerveuze grijns veranderde in een oprechte lach, en trok de aandacht naar het feit dat zijn twee voortanden een beetje scheef stonden. ‘Je bent een kanjer, Gabby.’

Ja, hoor. Dat was ze. Ze weerstond de neiging om zichzelf sarcastisch een schouderklopje te geven.

Wilde ze eigenlijk überhaupt een relatie met hem? Waarschijnlijk niet. Hij was niet klassiek knap, ook al had hij zo zijn charmes. Zijn uiterlijk maakte haar sowieso niet uit, zolang hij maar een goed hart of gevoel voor humor had. Het idee om gewoon eens iemand te hebben sprak haar aan.

En dat zou niet gaan gebeuren. Vanavond niet.

Tom stond op van zijn bankje en tikte tegen zijn honkbalpet alsof het een cowboyhoed was. ‘Heel erg bedankt. Ik moet gaan.’

Natuurlijk. Ze was weer alleen. Misschien moest ze maar dichter worden. Voor Hemingway had het wel gewerkt.

Ze knikte. Ze volgde hem met haar ogen naar de voordeur, en daarna keek ze naar de bar, terwijl ze overwoog om een beetje aan tequilatherapie te doen.

Flynn stond tegen de bar geleund, met zijn blik op haar gericht. Hij had zijn donkerblauwe operatiehemd nog aan, en de manier waarop hij daar stond, gaf zijn typische ontspannen houding weer. Dat was nog eens een aantrekkelijke man. Hij was zo lang dat de bovenkant van haar hoofd tot zijn kin reikte en hij had stevige spieren en een atletische bouw. Brede schouders, smalle taille.

De drie broers O’Grady waren allemaal sexy op hun eigen unieke manier. Maar Gabby was met hen opgegroeid en er was nooit enige chemie geweest tussen haar en hen. Cade, de jongste broer, was sinds een paar maanden verloofd met hun officemanager, en Drake, de oudste, was weduwnaar. Gabby zag hem niet weer daten, in elk geval niet in de nabije toekomst. Flynn had geen relatie.

Niet dat het uitmaakte. Ze werkte voor Flynn en zijn broers in hun dierenkliniek, dus dat was automatisch verboden terrein.

Vanaf de andere kant van de ruimte kneep Flynn zijn ogen een beetje dicht terwijl hij vragend zijn hoofd in de richting van de deur kantelde. Waar is je date naartoe?

Flynn was doof, en door de jaren heen was ze hem gemakkelijk gaan lezen. Ze hadden altijd al een sterke band gehad en begrepen elkaar zonder woorden. Dat kwam deels doordat ze goede vrienden waren en deels doordat ze al vele jaren nauw samenwerkten.

Ze gaf antwoord door haar schouders op te halen en liet haar teleurgestelde uitdrukking duidelijk aan hem zien. Het was klote om haar te zijn.

Hij liet zijn wenkbrauwen zakken en maakte zich los van de bar. Hij stond op het punt om naar haar toe te lopen, toen de barkeeper hem op de schouder tikte. Flynn tekende voor zijn afhaalmaaltijd en nam die mee naar de plek waar ze zat. Hij zette de zak op tafel en ging zitten.

Zijn groenbruine ogen, omlijst door misdadig lange wimpers, gleden over haar gezicht. Wat is er gebeurd? gebaarde hij. Ik dacht dat je een date had?

Volgens hun gewoonte gebaarde en sprak ze tegelijkertijd. ‘Ik ook. Bleek dat hij mijn hulp wilde om mijn zus te bereiken.’ Toen hij boos fronste, haalde ze haar schouders op. Ze schaamde zich te veel om er verder over te willen praten. ‘Mijn eigen schuld. Ik heb een te hoge verwachting gehad van het eerste gesprek.’

Hij staarde ongelovig naar haar en schudde zijn hoofd. Zijn knappe, hoekige gezicht stond geïrriteerd en zijn volle lippen waren vertrokken. Hij streek met zijn hand door zijn rossige haar dat een lichte slag had. Flynn had de neiging om te lang te wachten met naar de kapper gaan.

Mave kwam weer bij hun tafeltje staan. Ze richtte zich tot Flynn. ‘Heb je besloten om het hier op te eten?’ Uit gewoonte richtte hij zich tot Gabby. Hij kon liplezen, maar soms spraken mensen te snel of keken ze hem niet goed aan zodat hij niet kon zien wat ze zeiden. Gabby tolkte de vraag van Mave voor hem in gebarentaal.

Hij grijnsde, werd weer zijn gebruikelijke norse-blik-vrije zelf en knikte.

Nou, het was dan misschien geen date, maar Flynn was sowieso beter gezelschap. Gabby keek naar de serveerster. ‘Hij wil een biertje, wat je maar op tap hebt, en mag ik het grootste stuk tiramisu dat je kunt vinden?’

‘Komt voor de bakker, snoes.’

Gabby keek haar na en zuchtte vervolgens, zodat ze een beetje in elkaar zakte. Toen ze naar Flynn keek, gaf zijn uitdrukking aan dat hij geduldig wachtte totdat ze hem haar aandacht weer schonk.

Hij leunde naar voren alsof hij iets duidelijk wilde maken. Hij is een eikel.

Ze lachte. ‘Zijn ze dat dan niet allemaal?’

Niet allemaal. Hij haalde een piepschuimen bakje lasagne uit de afhaalzak, maakte het open en pakte de vork van haar kant van de tafel. Hij wachtte tot ze die van hem overnam en gebaarde toen: Tast toe.

Hij pakte zijn eigen vork en nam een hap, en keek haar verbaasd aan toen ze alleen maar een beetje prikte in zijn lasagne. Hé. Gaat het wel goed met je?

‘Het komt wel goed. Alleen niet vandaag. Vandaag ben ik zielig.’ Hij was een van de weinige mensen aan wie ze dat zou toegeven, en aangezien zijn blik mild was geworden en er een rimpel van bezorgdheid in zijn voorhoofd was verschenen, dwong ze zichzelf een hap te nemen. ‘Dank je wel, Flynn.’

Hij knikte en keek indringend naar haar. Filmavondje. Bij mij. Dan mag jij zelfs de film kiezen.

Waarom had hij in godsnaam niet iets met iemand? Serieus.

De treurige waarheid was dat vrouwen Flynn niet zagen staan vanwege zijn beperking, net zoals ze haar niet zagen staan omdat zij door iedereen als een lieve vriendin werd gezien. Mensen waren waardeloos. ‘Misschien moesten we maar zo’n pact sluiten. Je weet wel, zo’n pact dat als geen van ons getrouwd is tegen de tijd dat we dertig zijn, we met elkaar gaan trouwen.’

Hij trok een wenkbrauw op met zijn gebruikelijke ben-jij-betoeterd-uitdrukking. Ik ben al dertig, en over een paar weken word jij ook dertig. Dat is een gepasseerd station.

Ja. ‘Fijn. Verknal mijn waanideeën maar weer met je logica.’

Zijn schouders schokten van het geluidloze lachen.

Ze glimlachte. ‘Oké, sexy date. En als ik nou eens een zwijmelfilm uitkies?’

Hij haalde zijn schouders op. Dan verstop ik mijn bewijs van mannelijkheid wel. Tegen niemand zeggen, hoor.

Ze bedekte haar gezicht en lachte totdat haar borstkas er pijn van deed. Toen ze weer was bijgekomen, was haar stemming onherroepelijk luchtiger. Godzijdank waren er nog goede vrienden. ‘Omdat je zo aardig bent, zal ik mijn tiramisu delen.’

Deal. Hij nam nog een paar happen, en toen zakte zijn glimlach een beetje weg en kwam er een zweem van ernst in zijn ogen te liggen. Voor de goede orde, ik zou het pact wel met je hebben gesloten.

Ze liet haar kin op haar hand zakken en begon weer te gebaren. ‘O, wat een schattige kindjes zouden we hebben gekregen.’

Absoluut. En nu eten of ik zal je dwingen om weer naar Die Hard te kijken.

Ze schepte een heerlijke hap kaas met koolhydraten op. Calorieën telden niet op rotdagen. ‘Welke?’

Hij keek haar aan met een ‘duh’-blik. Allemaal.

De Bruce Willis-dood. Ach, er waren ergere dingen.