Een mysterieuze oude foto leidt tot de ontdekking van een vreselijk geheim…

1943: Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt de bewoners van Tyneham gevraagd hun thuis op te offeren – het dorp wordt overgedragen aan het Britse leger. Maar op de vooravond van de overdracht zal een vreselijke gebeurtenis ervoor zorgen dat drie van hen voor altijd verdwijnen.

2017: Melissa vindt een mysterieuze foto, van een vrouw uit het vergeten dorp Tyneham. Ze is vastbesloten om te ontdekken wat het verhaal achter de oude foto is. Maar Tyneham verbergt een gruwelijk geheim..

Laat je hier alvast onderdompelen in Het vergeten dorp van Lorna Cook!

Dorset, juli 2018

Melissa had inmiddels geen idee meer waarom ze dit deed. Het leek zo’n goed idee. Toen ze in de plaatselijke krant een artikel las over het ‘Vergeten dorp’ had het zo romantisch geklonken: een verloren gegaan dorp, op dramatische wijze afgepakt van de inwoners in 1943 en aan het leger gegeven voor de voorbereidingen op D-day. En nu, al die jaren later, zou het deels teruggegeven worden. Dat enorme stuk braakliggend land, een pub, huizen, een kerk, een school, winkels en allerlei andere gebouwen hadden meteen toen de oorlog voorbij was teruggegeven moeten worden, stond er die ochtend in The Purbeck Times, maar dat was nooit gebeurd. De dorpelingen was een loer gedraaid. En nu zat Melissa in een gruwelijk traag voortbewegende verkeersopstopping, op weg naar de feestelijke heropening van het dorp Tyneham, samen met minstens tweehonderd andere voertuigen – die allemaal langzaam over de weg kropen. Ze was niet de enige die deze nieuwste toeristische attractie aan de kust van Dorset weleens wilde bekijken.

Ze was niet de enige die deze nieuwste toeristische attractie aan de kust van Dorset weleens wilde bekijken.
Melissa zette de fan in haar auto op de hoogste stand. Maar op deze dag, zo te merken de warmste van het jaar tot nu toe, had dat geen enkel nut. Misschien kwam het wel alleen door het stilzitten, of door het stilzitten in de ondraaglijke julihitte. Toen ze haar zonnebril van haar neus voelde glijden, trok ze hem van haar gezicht en gooide hem op de lege bijrijdersstoel. Hij stuiterde tegen de stof en kletterde tegen de binnenkant van het portier. Melissa stak haar arm uit om hem op te rapen, en duwde hem toch maar weer op haar neus. Ze werd chagrijnig van deze hitte.

‘Waarom duurt dit zo lang?’ vroeg ze terwijl ze met haar handpalm op het stuur klopte.

Maar het kwam niet echt door de hitte, en ook niet eens door de verkeersdrukte, dat ze zo geïrriteerd was. Het kwam eigenlijk doordat haar vriend, Liam, haar een romantische tweeweekse vakantie in Dorset had beloofd, terwijl hij in werkelijkheid tot dusverre elk moment van de dag tot zijn knieën in de zee stond en van en naar de kust paddelde op zijn board. Waar bleef de romantiek? Melissa had haar best gedaan om het te begrijpen; beaamde dat het geweldig was dat het zulk mooi weer was om te surfen. Logisch dat hij daarvan moest profiteren. Hij was immers degene die al dat geld had uitgegeven aan zijn weekendhuisje, dat hij had gekocht om te kunnen ontsnappen aan zijn saaie maar dikbetaalde baan bij een bank. Hij verdiende het om even lekker te doen waar hij zin in had. Maar ze had niet gedacht dat ze elke dag alleen zou zitten. Toen ze pas bij elkaar waren had ze wel geprobeerd om samen met Liam te surfen, maar hij had geen geduld met haar gehad, vooral niet toen duidelijk werd dat ze nooit overeind zou komen op haar board, laat staan dat ze ooit een golf zou bedwingen. Hij sputterde dan ook niet tegen toen zij voorstelde dat hij voortaan maar alleen moest gaan. Maar wat Melissa wel verbaasde was dat Liam elke dag sinds ze hier waren aangekomen was gaan surfen.

Toen ze vanochtend had gevraagd of ze iets samen zouden gaan doen, iets toeristisch, had hij gezegd: ‘Misschien een ander keertje,’ en dat was dat. In haar eentje, en verveeld, tijdens de zoveelste wandeling door het pittoreske dorpje Kimmeridge, waar Liam zijn tweede huis had, was ze de kiosk binnengelopen, in de hoop een paar glossy’s te vinden die ze kon lezen tijdens Liams afwezigheid. De vrouw achter de toonbank was verdiept in het verhaal op de voorpagina van de plaatselijke krant.

‘Een schande, dat ze het zo lang dichtgehouden hebben. En ze mogen nog steeds hun huizen niet in.’
‘Dat is dan ook geen dag te vroeg,’ had ze gezegd toen Melissa voor de toonbank kwam staan. ‘Een schande, dat ze het zo lang dichtgehouden hebben. En ze mogen nog steeds hun huizen niet in.’

‘Wie niet?’ had Melissa geïnformeerd, puur uit beleefdheid.

‘De inwoners van Tyneham, natuurlijk. Voormalige inwoners, moet ik zeggen.’ De vrouw tikte op de voorpagina. ‘Het dorp gaat vandaag weer open.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Na al die tijd. Dat zal wat wezen.’

De bel boven de deur had geklingeld toen er een andere klant binnenkwam, die keurig achter Melissa in de rij ging staan. En dus stak Melissa, eigenlijk zonder nadenken, haar hand uit naar het krantenrek en haalde er voor zichzelf een exemplaar van de krant uit, met een snelle blik op de kop: VERGETEN DORP KEERT TERUG. Ze betaalde voor haar tijdschriften en de krant, en liep de zon weer in om het artikel te lezen. De roddels over beroemdheden en de artikelen over veel te dure mode boeiden haar even niet; het was de beknopte geschiedenis van een verlaten dorp die Melissa’s volledige aandacht had. Het was misschien niet wat ze normaal altijd deed op vakantie, maar het gaf haar in elk geval iets te dóén.

Gewapend met die krant en een gekreukte plattegrond die ze in haar handschoenenkastje bewaarde, was Melissa het platteland in gereden, in de verwachting dat ze een dagje rustig zou kunnen slenteren in dat zogenaamde vergeten dorp, samen met misschien een handjevol pensionado’s. Maar toen ze eenmaal geparkeerd had op de geïmproviseerde parkeerplaats waar ze naartoe geleid werd, bedacht Melissa dat het misschien niet zo’n goed plan was om naar Tyneham te komen. Te oordelen naar de honderden auto’s die er al stonden, zou het hier nogal druk zijn.

De opening was duidelijk een big deal voor de mensen uit de buurt. Ze vroeg zich af of er onder de aanwezigen ook mensen waren die zich, zoals de krant het omschreef, nog elke dag bekocht voelden sinds de winter van 1943, toen het leger het hele dorp in beslag genomen had, elke woning en alle omliggende akkers en weilanden.

Melissa voegde zich bij de andere toeristen en liep via het pad naar een klein podium
Melissa voegde zich bij de andere toeristen en liep via het pad naar een klein podium, waar ze een foldertje in de hand gedrukt kreeg en welkom geheten werd door een vriendelijke oudere man in een felgeel jack die er trots bij keek. Ze glimlachte naar hem toen ze het foldertje aannam en hij zich op alle mensen achter haar stortte om ook hen van folders te voorzien.

Toen ze langs het podium keek, zag ze een lang rood lint dat tussen een nieuw uitziende poort gespannen was. Ze slaakte een zucht in het besef dat er eerst nog een hele toestand aan vooraf zou gaan voor ze even vijf minuten zou kunnen rondneuzen in wat vervallen gebouwtjes. Daarna zou ze weer weggaan. Misschien was Liam vandaag wel wat eerder terug van het strand en dan konden ze uit eten gaan, of in de tuin zitten en een wijntje drinken, kijkend naar hoe de zon onderging. Dat hadden ze nog niet gedaan sinds ze in Dorset waren.

Ze werd wakker geschud uit haar gedachten toen een man het podium op liep. Het uitbundige applaus dat daarop klonk maakte een eind aan haar dagdromen over wijn en zonsondergangen.

Melissa wierp een blik op het foldertje dat ze had gekregen. Officiële opening van Tyneham voor het publiek, voor dagelijkse bezichtigingen in de zomermaanden, door tv-historicus Guy Cameron, las ze. Naast de tekst stond een zwart-witfoto van de glimlachende Guy Cameron: sluik bruin haar en olijke ogen. Ze vouwde de folder op en stak hem in de zak van haar spijkerbroek, en had nog steeds geen idee wie de beste man was – al was hij kennelijk beroemd.

Geschiedenisprogramma’s op televisie waren niet zo haar ding, behalve misschien in de vorm van een historisch drama. Leuke hoedjes en korsetten en knappe heren die een meer in en uit banjerden in witte hemden, dat was andere koek.

Meeklappend met de rest van de aanwezigen om Guy Cameron welkom te heten op het podium liep ze langzaam naar de rand van het publiek en ging opzij staan, blij dat ze wat ruimte had in deze hitte.

Kennelijk was deze historicus nogal populair, want het klappen hield wel héél lang aan, vond Melissa. Terwijl hij het woord nam, trok ze haar haren uit haar plakkerige nek in een hoge paardenstaart en duwde ze haar zonnebril weer op haar neus.

‘Al jaren hoor ik verhalen over Tyneham en het dorp heeft me altijd geïntrigeerd,’
‘Al jaren hoor ik verhalen over Tyneham en het dorp heeft me altijd geïntrigeerd,’ begon hij. ‘De mensen die hier woonden, wat is er met hen gebeurd? Waar zijn ze allemaal gebleven? Wat hebben ze gedaan? Hoe reageerden ze toen ze te horen kregen dat ze maar een maand de tijd hadden om hun boeltje te pakken en weg te gaan, zonder te weten wanneer ze weer terug mochten komen? Zonder te weten dat ze níét meer terug mochten komen. Een heel dorp, weg…’ Hij bleef een paar seconden stil en het drama van zijn zin bleef boven de gehypnotiseerde toehoorders hangen.

Melissa keek kort om zich heen naar dat betoverde publiek.

‘Het dorp werd in zijn geheel gevorderd,’ zei hij met een snelle blik op zijn aantekeningen, ‘met de belofte dat het weer teruggegeven zou worden als het vrede was. Misschien had het contract iets specifieker moeten zijn over hoe lang het vrede moest zijn.’ Hij glimlachte en de mensen lachten enthousiast mee. Melissa klemde haar lippen op elkaar om haar eigen glimlach te onderdrukken.

‘Tyneham heeft een bijzondere plek in mijn hart.’ Hij keek nu ernstig, en de stemming van de mensen paste zich aan hem aan. ‘Ik ben een paar kilometer verderop opgegroeid. Mijn grootmoeder kwam uit Tyneham, en zij was erbij toen de aankondiging werd gedaan dat zij, haar vrienden, familie en werkgevers allemaal weg moesten. Ik heb uit de eerste hand kunnen horen hoe dat voor haar was, al zal iedereen het op zijn eigen manier beleefd hebben. Ik heb het altijd tragisch ironisch gevonden dat de dorpelingen bijeenkwamen terwijl het dorp op het punt stond verscheurd te worden.

Maar nu krijgen we het dorp weer te zien, niet zoals het was, maar zoals het nu is. En hoewel u door de straatjes kunt lopen, zijn de gebouwen aangetast door de tijd. Alleen de kerk en de school zijn nog intact en ik kan u van harte aanbevelen om daar eens binnen te gaan om onder andere de foto’s te bekijken van hoe het dorp er vroeger uitzag. Nu, vijfenzeventig jaar na de vordering, is het mij een groot genoegen om Tyneham Village officieel voor geopend te verklaren.’

Melissa wierp nog een laatste blik op hem en glipte toen langs hem heen, de poort door, het vergeten dorp in.
En onder weer een applaus stapte hij van het podium, waarna een jonge vrouw, die duidelijk dolblij was dat ze deel mocht uitmaken van de ceremonie, hem een gigantische schaar aanreikte. Hij keek er wat beduusd naar, en maakte een opmerking tegen de vrouw, die keihard begon te lachen en haar haren schudde. Hij knipte het lint door, dat op de grond dwarrelde.

En daarmee kwam de mensenmassa in beweging, voorgegaan door gidsen in knalgele jasjes. Melissa zag iedereen door de poort gaan, maar wachtte tot de meesten weg waren, om zich aan te sluiten bij de achterhoede. Ze zag de tv-held hartelijk kletsen met een handjevol bezoekers. Hij ging vriendelijk op de foto en signeerde wat boeken. Melissa nam aan dat hij die zelf had geschreven. En al die tijd bleef hij glimlachen, zodat ze bedacht hoe vermoeiend het moest zijn om beroemd te zijn: altijd maar lachen en altijd dat publiek dat van alles van je wil. De ene grote Guy Cameron-fan was nog niet weg, of daar had je volgende al. Melissa wierp nog een laatste blik op hem en glipte toen langs hem heen, de poort door, het vergeten dorp in.

Belgian Cats Van het EK 2005 tot de Olympische Spelen 2024

€ 24,99

Lorna Cook

Lorna Cook schreef als journalist voor de magazines van de Daily Mail en de Associated Press, en werkte in pr. Ze maakt onderdeel uit van de Romantic Novelists’ Association New Writers’ Scheme en Het vergeten dorp is haar debuut.