Een reeks terreuraanslagen doet de wereld sidderen. Er lijkt geen verband te zijn, totdat op een afgelegen weg in Texas een bijzondere vondst wordt gedaan…

Duik hier alvast in de eerste pagina’s van Tom Clancy In zijn macht, de nieuwste Jack Ryan-thriller!

Jack Ryan junior zat achter het stuur van een stoffige Ford Taurus en wreef met zijn hand door zijn donkerbruine baard, terwijl hij er niet aan probeerde te denken dat hij steeds nodiger moest plassen. De auto stond voor de vierde keer in zeven uur geparkeerd en Ryan legde beide handen op het stuur en staarde in de duisternis. Dallas, Texas had de reputatie dat het er zelfs in het najaar benauwd was, maar deze septemberavond was koel gebleken, waardoor de twee mannen in de Taurus het grootste deel van de weg hun raampjes dicht en de airco uit hadden kunnen laten.

De gedeukte Ford was pas twee jaar oud, maar leek in een veel slechtere staat te verkeren dan in werkelijkheid het geval was. De Taurus was een van de weinige modellen die een politieauto zouden kunnen zijn of, met een snelle laag zwarte spuitlak en wat zorgvuldig aangebrachte deuken in de portieren en bumpers, konden doorgaan voor zo’n haveloos koekblik dat diezelfde politie zou aanzien voor een voertuig van een methdealer. Hoewel deze auto mechanisch gezien betrouwbaar was, stonk hij naar vieze kaas en vuile gymsokken, waardoor hij prima in deze groezelige buurt in Zuid-Dallas paste.

Een snelle internetzoektocht had duidelijk gemaakt dat het kruispunt op nog geen drie straten verderop in de top vijf stond van plekken in Dallas met de grootste kans om te worden neergestoken. Voor zover Ryan wist, waren er vanavond nog geen steekpartijen geweest, maar het was nog vroeg. Het geluid van brekende flessen op de stoep iets verderop was een teken dat een snijwond op zijn minst tot de mogelijkheden behoorde.

Ryan tikte met zijn duimen op het stuur en keek op zijn horloge. Zijn behoefte om zijn blaas te legen zou de komende paar minuten de kritieke fase bereiken. Er lag een Gatorade-fles op de achterbank, bedoeld voor surveillancenoodgevallen, maar hij hoopte eigenlijk dat hij even uit kon stappen om zijn benen te strekken, al was het maar achter een stinkende afvalcontainer vol pizzadozen in een steegje dat bezaaid was met kapotte spuiten en gebruikte condooms.

In de tweeënveertig minuten dat ze geparkeerd stonden tussen de achterdeur van een Mexicaanse supermarkt en een winkel waar naaimachines werden verkocht – het moest niet gekker worden – had Jack een stuk of vijf kerels – allemaal Aziaten – de Casita Rojastripclub aan de overkant binnen zien gaan. In de loop van diezelfde tweeënveertig minuten had hij gezien hoe er een dakloze voorbij was gestrompeld en zichzelf had ondergekotst, een graffitiartiest een tag had gespoten op de achterkant van de naaimachinewinkel, en twee hoeren een paar klanten hadden beziggehouden terwijl ze tegen de ruwe bakstenen muur naast de afvalcontainer stonden, vergezeld van een halo van motten die in de trieste gloed van een zwakke straatlantaarn fladderden.

‘Als je me nu eens kon zien, moedertjelief,’ mompelde Ryan bij zichzelf, en hij trommelde op de armleuning van de Taurus.

‘Zei je iets?’ vroeg Bartosz ‘Midas’ Jankowski vanaf de passagiersstoel. Net als Jack had hij een baard en droeg hij een wijd overhemd met korte mouwen als camouflage voor de Smith & Wesson m&p Shield die hij in zijn broeksband had gestoken, en voor de lus van koperdraad die laag om zijn hals hing. Hollywood wilde iedereen wijsmaken dat het hele communicatiepakket met microfoon en zender en al in het kleine stukje plastic in je oor kon worden gepropt. Ryan wilde dat het zo eenvoudig was. Er waren kleine microfoontjes, maar daar was nog steeds een zender en een of andere energiebron voor nodig. Campus-leden gebruikten een Profilo ‘near field’ draadmicrofoon en een klein, huidkleurig oortje. Een ingebouwd, spraakgestuurd intercomsysteem maakte het gebruik van een PTT-schakelaar overbodig. Het hele zaakje liep via een Motorola-zender van ongeveer de grootte van een dik pak speelkaarten.

‘Ik zat gewoon wat te mijmeren over dit sexy spionnenleven,’ zei Ryan. ‘Ik moet zo even pissen.’

Via het versleutelde netwerk luisterden er nog vier paar oren mee met het gesprek. Ryan had gehoopt dat Midas zou toegeven dat hij ook een plaspauze nodig had, zodat hij zich iets menselijker zou voelen over zijn hoge nood. Maar niks ervan. Jankowski was relatief nieuw bij De Campus, maar Jack had genoeg operaties met de gepensioneerde Delta Force-commandant meegemaakt om te weten dat die een blaas als een watermeloen had.

‘Ik ben een uur geleden gegaan.’ De stem van Domingo ‘Ding’ Chavez klonk in Jacks oortje, en zo te horen glunderde hij. ‘Toen ik dat microfoontje plaatste.’

Chavez, een ervaren lid van De Campus – en voormalig CIA-agent – had weloverwogen ingeschat waar hun doelwit naartoe zou gaan en was net op tijd geweest om een sterk, magnetisch microfoontje in de lamp bij de ingang van de Casita Roja te stoppen. Het microfoontje was ongeveer even groot als een lucifersdoosje en was te horen op de vervormde radiofrequentie van het teamnet. Het was verrassend hoeveel bruikbare informatie je van mensen kon oppikken vlak voordat ze door de deur van een onbekende locatie liepen. Zelfs als ze alleen waren, flapten ze er soms nog dingen uit tegen zichzelf.

Chavez wreef het er nog eens extra in. ‘Ik heb een paar slokken bier gedronken toen ik binnen was. Ik moest me onder de mensen begeven, weet je, een beetje meedoen.’ Hij zei niets over de naakte meisjes die ronddraaiden op het podium. Zijn schoonvader, John Clark, het hoofd Operaties van De Campus – en een legende in de wereld van de inlichtingendiensten – stond bij deze operatie toevallig op de uitkijk op het dak van een flitskredietverstrekker halverwege de straat, met goed zicht op zowel de voordeur van de Casita Roja als Ryans Taurus. Hij luisterde mee op dezelfde frequentie.

Ryan zuchtte. ‘Misschien moet ik naar binnen gaan en proberen te horen waar onze man het over heeft.’

‘Nee,’ zei Clark. ‘We hebben die tracker op zijn auto en we zitten in zijn telefoon. Op dit moment zijn we gewoon patronen aan het bepalen.’

Chavez zei met een nauwelijks verholen lach: ‘’Mano, een witte gast zoals jij valt veel te veel op daarbinnen.’

Ding had een master internationale betrekkingen op zak, maar hij kon zijn East l.a.-accent in een oogwenk aanzetten.

‘Wacht,’ zei Clark. Omdat hij de baas was, was zíjn zender de belangrijkste en had hij het vermogen om al het geklets te overrulen – wat hij veelvuldig deed. ‘Er komen nu twee Aziatische mannen uit de hoofdingang.’

Jack hield zijn eigen monokijker voor zijn oog en kreeg de twee mannen goed in het zicht. Ze waren allebei begin twintig, hadden kortgeknipt haar en droegen een verschoten spijkerbroek. Hun nonchalante witte onderhemden lieten hun met tattoos bedekte armen en schouders bloot. Ze hingen wat bij de ingang rond en staken ieder een sigaret op. Ryan bespeurde de omtrek van een pistool dat voor in de spijkerbroek van een van de jongens was gestoken, nauwelijks verborgen onder zijn hemd. Het team had al verschillende leden van de Sun Yee On-triade geïdentificeerd. De Casita Roja was een stripclub die werd gerund door Tres Equis, een kleine cel van het Sinaloakartel die bekendstond om de drie tot de verbeelding sprekende X’en die werden gevormd door één kogelgat tussen de twee dode ogen van hun slachtoffers. Sinds Joaquín ‘El Chapo’ Guzmán was opgepakt, werden groeperingen uit het kartel nog gewelddadiger – alsof er nog meer geweld mogelijk was dan dat het Sinaloakartel al veroorzaakte.

Het was niet meer dan logisch dat iedereen in de club op het punt stond te vertrekken. De mannen voor de deur spraken in vlug Mandarijn, dat voor Ryan klonk alsof ze ergens goed pissig over waren.

Midas hield zijn hoofd naar één kant en luisterde. De Chinese mannen speurden een paar keer onderzoekend de straat af, zagen niets alarmerends en gingen ontspannen staan roken en lachen. Ze rookten hun sigaret op, bleven buiten staan, praatten nog een minuut of twee en gingen daarna weer naar binnen, alsof ze aan tijd gebonden waren.

‘Ik gok dat die twee van de triade zijn,’ zei Ryan.

Midas knikte traag. ‘Zo te horen zijn die Sun Yee On-klootzakken samen met Tres Equis betrokken bij zware shit. Prostitutie, drugs, noem maar op. Volgens die gasten leveren ze de Mexicanen de chemische precursoren voor het bereiden van meth. Mijn Mandarijn is wat roestig, maar ik weet bijna zeker dat ik daarbinnen “rode fosfor” heb gehoord.’

Clark beaamde: ‘Ik dacht ook dat ik dat had opgevangen.’ Zijn Mandarijn was niet vloeiend, maar hij liep lang genoeg mee om meer dan een paar woordjes opgepikt te hebben en het Engels waarmee het doorspekt was ertussenuit te kunnen vissen. ‘Werd Eddie Feng nog genoemd?’

‘Nope,’ zei Midas.

Hun doelwit, Eddie Feng, was een Taiwanees staatsburger. Hij was niet alleen verslaafd aan stripclubs en lapdancers, maar noemde zichzelf ook journalist van een flutkrantje met de naam Zhenhua Ribao – True Word Daily. Dit onlinedagblad was gespecialiseerd in sappige onthullingen over het geheime leven van de politieke elite in de Volksrepubliek China. De ZRB was in het gunstigste geval sensationele clickbait. In het ongunstigste geval was het ronduit fakenieuws.

Gerry Hendley, CEO van Hendley Associates, het private-equitybedrijf en het legitieme gezicht van de clandestiene activiteiten van De Campus, zou nooit hebben ingestemd met de ongewettigde surveillance van een bonafide journalist. Maar Eddie Feng was eerder entertainer en propagandist. Al leek het er wel op dat Feng was gestuit op iets wat gaande was tussen Taiwanese geheim agenten en de Volksrepubliek China.

Jack had de subtiele connectie ontdekt tijdens het vergelijken van wat chatberichten op een internetforum van het Confucius Institute van de universiteit van Maryland. Volgens verschillende studenten had True Word Daily een artikel gepubliceerd over een bomaanslag op een onvoltooide metrotunnel in de buitenwijken van Beijing. Er stonden een heleboel details in het artikel – tenminste, in de vertaling die Jack las – die alleen iemand kon weten die bekend was met het onderzoek of met de persoon of de groep die de bomaanslag had gepleegd. Ryan had toevallig ook toegang tot die informatie, in de vorm van een radiobericht van de Gewapende Volkspolitie dat door Fort Meade was onderschept. Die Feng was niet aan het bluffen, daarvoor had hij te veel juiste informatie over gebeurtenissen die de communistische Chinezen in verlegenheid zouden brengen. China had nog niets aan de media vrijgegeven over de bomaanslag in de metro. Er werd nergens anders over gesproken, behalve in dat onderschepte bericht van de NSA – en in het artikel van Eddie Feng.

Jack was met zijn analyse naar John Clark gestapt, die zelf wat research had gedaan en daarna Ryan had opgetrommeld voor een meeting met Gerry, die zijn fiat had gegeven voor een dringender operatie. Gavin Biery, hoofd IT van Hendley Associates, zou Eddie Fengs bankgegevens en belhistorie opdiepen, en alles wat hij door hacken verder maar kon achterhalen, wat – volgens Biery – alles tot in de kleinste digitale puntjes was van wat er van die man bestond.

Eddie Feng bleek recentelijk een betaling van tweeduizend dollar te hebben gedaan aan ene Fernando Perez Gomez, een autohandelaar in Zuid-Dallas die volgens de database van het Texas Department of Public Safety, waarin informatie over bendes werd bijgehouden, banden had met de Tres Equis-tak van het Sinaloakartel; en hij had nog eens tweeduizend dollar betaald aan een leider van de Sun Yee On-triade die onlangs vanuit Taiwan naar Plano, Texas was gekomen.

De informatie was magertjes, maar gezien de betrokken spelers uit de onderwereld en het feit dat Eddie Feng op de een of andere manier de hand had weten te leggen op de informatie over de bomaanslag op de metro van Beijing, hadden Clark en Hendley ermee ingestemd om een korte operatie op te tuigen en Eddie Feng als ‘onwetende agent’ in te zetten. Feng zou het zware werk doen, zijn informanten prijsgeven en gegevens van hen lospeuteren, terwijl zij van een afstandje toekeken en aantekeningen maakten. Het Campus-team zou hem gewoon volgen tijdens zijn speurwerk, kijken waar hij naartoe ging en wie hij ontmoette, en afwachten of hij nog met bruikbaarder informatie van achter het Bamboegordijn op de proppen zou komen.

Biery had Feng opgespoord toen zijn telefoonsignaal werd opgepikt door een gsm-mast in Houston, maar tegen de tijd dat het team in actie was gekomen en de Gulfstream van Hendley Associates was opgestegen vanaf Washington Reagan, had Feng zich al naar het noorden verplaatst. Het duurde echter niet lang of hij ging aan de slag in de metroplex Fort Worth-Dallas. In de afgelopen zeven uur was het team hem gevolgd naar vier verschillende stripclubs. Het waren geen van alle bijzonder stijlvolle tenten, maar Casita Roja sloeg echt alles. Bovendien was de club gevestigd in een buurt waar een stel blanke kerels met baarden, zoals Jack junior en Midas Jankowski, de aandacht trokken als… nou ja, als blanke kerels met baarden in een Spaanse wijk.

Ryan keek naar de ingang van de club en daarna weer naar Midas. ‘Zeiden ze verder nog iets nuttigs?’

‘Niet echt,’ zei Midas. ‘Naast de ingrediënten voor meth hadden ze het voornamelijk over meisjes en zo.’

Adara Sherman, nog een lid van het operationele kader van De Campus die bekend was met Mandarijn, liet zich horen via het net. ‘Een van hen heeft een vriendinnetje dat in deze klotetent danst,’ zei ze.

Nu sprak John Clark.

‘Zei die magere iets over een Camaro?’

‘Inderdaad,’ zei Adara, duidelijk onder de indruk.

‘Verdomme,’ zei Ryan. ‘Ben ik dan de enige die niet vloeiend een zootje andere talen dan Engels spreekt?’

Ding Chavez, John Clark, Adara Sherman en Dominic Caruso gaven om beurten antwoord.

‘Sí.’

‘Da.’

‘Oui.’

‘Hai.’

Midas draaide zich om naar Ryan, keek hem vanaf de bijrijdersstoel aan en haalde in het donker even zijn schouders op.

‘Yep,’ zei hij.

‘Het lijkt erop dat ik Rosetta Stone of een meertalig vriendinnetje nodig heb,’ mompelde Jack, die over zijn stoel naar achteren reikte om de Gatorade-fles te pakken. Hij deed zijn mond al open om iets anders te zeggen, maar terwijl hij zich omdraaide, ving hij een beweging op door de achterruit.

Hij verstijfde.

‘John,’ zei hij. ‘Kun je voor ons op zes uur kijken? Ik zie beweging door onze achterruit.’

Een ogenblik later gaf Clarks gedempte stem een gedetailleerd verslag. Ryan zag voor zich hoe de man zijn wang tegen de kolf van zijn omlaaggedrukte .308-Winchester model 70 duwde en met één oog door het dradenkruis van een nachtkijker tuurde.

‘Twee latinomannen,’ zei Clark. ‘Eén vrouw. De mannen hebben pistolen in hun broeksband… Een heeft een stok of een knuppel… Nee, correctie. Het is een golfclub… De mannen laten het meisje bij de muur staan. Ze sluipen jouw kant op, Jack, op tien meter en steeds dichterbij.’

‘Wij komen eraan vanuit het westen,’ zei Chavez. Hij zat met Adara in de pick-up met dubbele cabine, ruim een blok verderop.

Dom stond verder weg geparkeerd, vijf blokken verderop in de richting van de dichtstbijzijnde volgende stripclub met latino- of Aziatische banden. Ook die locatie was een weloverwogen gok, aangezien Eddie Feng de hele dag min of meer zigzaggend dat soort tenten had afgewerkt.

‘Scherp blijven,’ siste Clark. ‘Die gasten bewegen langzaam, tactisch… De kans is aanwezig dat het undercoveragenten zijn – wacht, nu heeft de vrouw besloten om met hen mee te gaan…’ Aan zijn stem was duidelijk te horen dat hij zijn geweer in de aanslag hield.

Clark blies hard uit, als een bokser die een stomp in zijn maag krijgt.

‘Shit! Geen agenten. Die vent met die golfclub heeft zojuist het meisje verrot geslagen.’

‘Tijd om met onze luie reet uit de auto te komen, partner,’ zei Midas, die zijn wapen trok.

‘Wacht even,’ zei Jack met zijn hand op het contactsleuteltje. ‘Ik heb een idee.’