Elf jaar

1.

Andreas’ hart bonkte hem in de keel. Zijn hand lag op de deurklink van Freya’s kamer. Ademloos luisterde hij naar de geluiden in huis. Toen alles stil bleef, drukte hij de klink naar beneden.
In zijn linkerhand hield hij twee paar kousen. Woensdagmiddag was zijn zus op ballet. Hij hoefde dus niet bang te zijn dat ze onverhoeds zou opduiken. Beneden raasde de stofzuiger. Vandaag was schoonmaakdag voor mama. Ze zou vast nog niet naar boven komen. Ze dacht dat hij op zijn kamer stripverhalen las. Andreas was verzot op strips. De helft van zijn kast was gevuld met stapels Kampioenen, K3, Asterix, Jeronimo Stilton en Kiekeboe. Daarin kon hij zich verliezen. Dan vergat hij zelfs de voetbaltraining. Straks moest hij weer naar het voetbal. Het was zo koud en nat vandaag… Papa wilde per se dat hij een sport beoefende. Andreas wilde op ballet, zoals Freya, maar dat had papa met een meewarig hoofdschudden weggewuifd. Zelfs toen Freya had verteld dat in hun groepje ook een jongen van elf jaar danste. Andreas was stikjaloers op die jongen. De kamer van zijn zus rook vertrouwd. Geurtjes van deodorant, lipstick, parfum… Hij was er gek op. Andreas keek door het raam. Onder hem lagen de siertuinen van de buren, gescheiden door conifeerhagen en sparren. Ver achter de tuinen en de bomen leken de gigantische flatgebouwen van het Fabiolapark tot aan de hemel te reiken. Niemand kon hem zien.

De gele muren van Freya’s kamer waren bedekt met posters van Rihanna, One Direction, Astrid Bryan, Justin Bieber en een filmaffiche van The Twilight Zone. Boven haar bed hing een reclameposter met een blonde vrouw in een witte losse jurk in een bloemenveld. Andreas kwam hier dikwijls stiekem op het bed zitten. Hij voelde zich er beter thuis dan op zijn eigen kamer. Hij trok een lade van de crèmekleurige kast open. ‘Freya heeft haar groene beha aan’, mompelde hij, met een tikkeltje spijt in zijn stem. Hij legde de kousen op het bed, trok zijn trui uit, nam de hemelsblauwe beha met de witte streepjes en trok de bandjes over zijn schouder. Het kostte hem geen moeite meer om de haakjes op zijn rug vast te maken. In elke cup duwde hij een prop kousen. Voor de spiegel boven de kast drukte hij met zijn vingertoppen zorgvuldig de uitstekende kousen onder de cups en bekeek daarna tevreden zijn kleine borsten. Andreas trok de onderste lade open en keek naar de stapeltjes broekjes. Hij verstijfde toen het stofzuigerlawaai stilviel en luisterde gespannen. Nee, mama bleef vast beneden. Hij duwde zijn slip met zijn broek naar beneden en pakte het lichtblauwe broekje dat mooi bij de beha paste.‘Dit is mijn lichaam niet’, mompelde hij tegen de spiegel. Voor de spiegel kruiste hij zijn dijen zodat zijn piemel en teelballen verstopt waren en zijn onderlijf echt op dat van een meisje leek. ‘Dag, Emma’, zei hij. Zijn buurmeisje in de klas heette Emma. Ze was knap. Soms zat hij stiekem naar haar te kijken. Dan genoot hij van haar fijne gezicht, haar blonde haar dat op haar rug viel, haar perfecte meisjesfiguur dat al een beetje borsten had. Dan droomde hij dat hij haar lichaam kon kopen. ‘Emma’, zei hij nog eens heel langzaam, alsof hij de naam wilde proeven. Hij wilde geen Andreas meer zijn, maar Emma. ‘Je ziet er mooi uit’, glimlachte hij naar zichzelf. Zijn ogen gleden steeds van het broekje naar de beha en dan naar zijn gezicht.

Andreas pakte de haarborstel van het tafeltje en hield hem als een microfoon voor zijn mond. Zijn achterste achteruit, zijn bovenlijf naar de spiegel gebogen zong hij zacht Born this way terwijl hij zijn vrije arm als een slang voor zich uit slingerde. Het liedje van Lady Gaga was zomaar in zijn hoofd gefloept. Lady Gaga was een bijzondere vrouw en ze had het liedje speciaal voor hem geschreven. Soms was het een moeilijke keuze of hij in zijn fantasie Lady Gaga of Emma wilde zijn. ‘Andreas!’ Hij schrok op. De stem van mama klonk akelig dichtbij. Zou ze naar boven komen? Bliksemsnel maakte hij de beha los, stapte uit Freya’s broekje en trok zijn spullen terug aan. Hij hoorde voetstappen op de trap toen hij de beha en de kousen in de lade gooide. De kousen zou hij straks wel ophalen. Nu moest hij als de bliksem Freya’s ondergoed verstoppen. Telkens als hij de kans had, verkleedde hij zich op Freya’s kamer. Het liefst als hij alleen in huis was, maar soms kon hij zich niet bedwingen, zoals nu. Het was altijd een risico, maar de drang was sterker dan zijn verstand. In de trappenhal werd de deur van zijn kamer opengeduwd. Broekje! dacht hij in paniek. Waar was het blauwe broekje gebleven? ‘Andreas!’ Ma was vlakbij. Te laat om nog een lade te openen! Hij schopte het broekje onder het bed. Net op tijd. De deur ging open en mama’s verbaasde gezicht verscheen. ‘Wat doe jij in Freya’s kamer? Zoek je iets?’ ‘Nee. Ik wilde gewoon even in haar kamer zijn.’ Zijn gezicht kleurde rood, voelde hij. ‘Gewoon even in haar kamer zijn?’ Mama keek om zich heen alsof er iets bijzonders was dat ze nog nooit had opgemerkt. ‘Ik ben graag op Freya’s kamer’, zei Andreas terwijl hij van onder zijn wimpers naar de vloer gluurde om zich ervan te overtuigen dat het broekje onzichtbaar onder het bed lag. ‘Waarom?’ ‘Omdat het een meisjeskamer is.’ ‘Een meisjeskamer’, herhaalde mama weer. Ze keek nog eens rond alsof ze de kamer nu op een andere manier zag. ‘Ik wil ook zo’n kamer.’ Andreas zag de kamer voor zich waar hij al zo lang van droomde. Pastelgroene muren, posters zoals die van Freya, pluchen knuffels op zijn hoofdkussen en reclameaffiches van Beckham- of Britney Spearsparfum. In een winkel had hij onlangs een reuzenposter met een wollig, wit poesje gezien. Die zou prachtig uitkomen boven zijn bed. ‘Een meisjeskamer zoals die van Freya?’ Mama leek niet echt verbaasd door zijn vraag. ‘Dat kan toch niet. Ik weet wel dat je het soms leuk vindt om je nagels te lakken of voor de spiegel met je haar te experimenteren, maar dat zijn toch maar kinderspelletjes.’ Andreas keek haar treurig aan. ‘Ik zou zo graag een meisje zijn’, zei hij somber. ‘Maar je bent nu eenmaal een jongen, Andreas.’ Vertederd gleed mama met haar vingers door zijn haar. ‘Spijtig’, zuchtte hij. Ze sloeg een arm om zijn schouder en trok hem tegen zich aan. Hij rook Burberry, het parfum dat ze op gewone dagen gebruikte. Als ze naar een feestje of een etentje moest, dan was het Chanel N°5. De jongens in zijn klas hadden nog nooit van Chanel gehoord, maar Andreas herkende zelfs de verschillende merken van Freya en mama en hij genoot van de subtiele geuren. Op het internet kon hij uren rondkijken naar merken, mooie flesjes, prijzen… ‘Ga nu maar naar je kamer en maak je sporttas klaar.’ Ze tikte met haar vlakke hand op zijn rug.
En je weet toch dat voetbal voor hem de sport der sporten is.’ ‘Ja.’ Andreas sleepte zich lusteloos naar zijn kamer. Mama kwam hem achterna. Ze greep hem bij de schouder en draaide hem naar zich toe. ‘Ik heb de indruk dat je je niet goed in je vel voelt, Andreas. Je lijkt soms zo stil, lusteloos.’ Met een vinger streek ze langzaam over zijn wang. ‘Ben je zo ongelukkig?’

‘Ja.’ Andreas wees met zijn duim naar zijn buik. ‘Omdat ik dit lichaam heb. Ik ben een meisje.’ ‘Dat kan toch niet, Andreas. Je bent nu eenmaal een jongen.’ Zijn hoofd zakte verslagen op zijn borst. Ma streek over zijn kruin. Haar ogen keken hem lang en onderzoekend aan, alsof ze hem voor het eerst zag. ‘Dat is niet…’ Haar mond aarzelde. Teder nam ze zijn hoofd tussen haar handen en duwde haar neus tegen zijn neus. ‘Ik denk dat we voor jou hulp moeten zoeken’, zei ze bijna onhoorbaar, maar beslist. ‘Ik zal er met je pa over praten en op het internet rondkijken. Misschien weet de huisarts wel waar we terechtkunnen.’ Kon iemand hem helpen? Andreas voelde zich opeens heel wat beter. Eindelijk woog zijn geheim niet alleen meer op zijn schouders. Als mama weer beneden was, moest hij Freya’s kamer terug in orde brengen.

‘Under construction’ wordt gedurende de zomermaanden tegen een verminderde prijs aangeboden in uw boekhandel.