Dull, een jonge Cheyenne die wraak wil nemen op zijn vermoorde ouders en stamleden, en Oscar Carjat, een rondreizende fotograaf, vormen samen een van de meest onwaarschijnlijke stripduo’s van de laatste jaren, maar ook een van de menselijkste.

Er worden pistolen getrokken en er vloeien liters bloed, maar Wanted is vooral een verhaal over omgaan met rouw en verdriet, een verhaal van vriendschap en trouw aan je roots en waarden. Tekenaar Stedho, bekend van onder andere de series De Kriegels en Red Rider, en de Waalse scenarist David Boriau, leveren met Wanted al meteen een van de meest aangrijpende strips van het jaar 2024 af.

Maffe kronkel

Aan het fenomenale resultaat te zien lijken jij en scenarist David Boriau een ‘match made in heaven’. Blij dat je na het erg mooie Obscurcia opnieuw kon samenwerken?

Stedho: Ik werk graag samen met David Boriau. Hij heeft een bijzonder maffe, ‘mangaësque’ kronkel in z’n hoofd waarmee hij met gemak erg originele karakters en concepten bedenkt.

Terwijl Obscurcia misschien nog iets te veel ‘gecodeerd’ was om een groot publiek aan te spreken, kan Wanted in de herkenbare omgeving van het Wilde Westen tegelijk atypisch en toegankelijk zijn.

Hoe verliep de samenwerking? Had je inspraak in het scenario?

Ik had na enkele jeugdstrips (Daan Quichot, Oceaankind, Heksenkind) wel weer eens zin in wat rauwere actie – dat was alweer van Red Rider geleden – en ik had aan David gevraagd of hij geen origineel idee had voor een western met een hoek af … De volgende ochtend had ik al een stevige pitch in mijn mailbox. David wou voor de scènes in de westernvertelling voldoende tijd nemen, zoals je dat ook voelt in de films van Sergio Leone. Ik maakte prompt wat testplaten en van alle uitgevers was Drakoo de meest enthousiaste. En hup, we waren vertrokken voor een stevig avontuur van 100 pagina’s.

Kreeg je de vrije keuze in decoupage en beeld?

David schrijft zijn scenario’s nooit uit op ‘klassieke’ wijze, maar hij ontwikkelt al tekenend zijn verhalen … Ik krijg zijn ‘storyboards’ in blokken van 20 pagina’s en geef dan mijn feedback. David geeft me tegelijk erg veel ruimte en blind vertrouwen om de karakters, platen, decoupage naar mijn hand te zetten en te verrijken. Bovendien neemt hij mijn opmerkingen en ideeën vaak met enthousiasme mee in z’n verhaal. Zo is bijvoorbeeld de  finale confrontatie in het album helemaal veranderd. Voor de volgende fantasiewestern (met een andere scenarist), krijg ik een uitgeschreven en mistiger omschrijving van de platen, maar beide manieren werken voor mij even goed, zolang ik voldoende vrijheid en vertrouwen krijg…

Schoonheid

Het westerngenre is terug in het striplandschap, natuurlijk met de serie Undertaker, maar ook recent met sterke series als Six (van Casado/ Pelaez) en Nefilim (van Créty/Runberg). Wat maakt dat genre vandaag opnieuw zo boeiend?

Ik heb mijn mateloze bewondering voor Giraud/Moebius en François Boucq nooit onder stoelen of banken gestoken. En dan kom je al vanzelf snel terecht bij Blueberry en Bouncer. Die zijn wat mij betreft de standaard. Undertaker en de westerns van Tarentino hebben ook bij mij die oude vlam weer doen oplaaien. Ik hou steeds meer van dat tijdperk vol nieuwe ontdekkingen, bijna ontroerende, teloorgegane beroepen en gewoontes die je zelf niet kan verzinnen, die broeihaard van onwaarschijnlijke karakterkoppen … Je leest en ziet er de wortels van thema’s die vandaag nog steeds brandend actueel zijn, maar dan ontdaan van de onontwarbare complexiteit van vandaag. Je ziet ze als het ware ontrafeld in een ander tijdperk: bloedeerlijk, lelijk, rauw… Ze komen bij mij harder en vuiler binnen, en met een soort ontwapenende ‘schoonheid’ van ruwe eenvoud. Of misschien is het doodgewoon die  (h)eerlijke jongensachtige actie die het zo ongemeen boeiend maakt. Boys will be (cow)boys.

Overdonderend warm

Voor zover ik weet is het je eerste western. Hoe was het binnenkomen in die wereld?

Mijn eerste western was een beetje thuiskomen voor mijn tekenpen en mezelf. Het voelde aan alsof ik dit eigenlijk altijd eens had willen doen, net als dat zijspoor van de Rode Ridder. Ik voelde me er meteen op mijn ‘gemak’. Mijn ietwat ‘vuile’ lijnvoering en de aardkleuren lijken erg goed te matchen met wat de westernliefhebber verlangt. Zoals blijkt uit ontmoetingen op festivals en stripwinkels, laat die lezer zich niet afschrikken door de atypische insteek, maar is hij aangenaam verrast. Bovendien zijn er een heel pak fantasyliefhebbers mee aan boord, die via een omweg het westerngegeven omarmen. Christophe Arleston, van de Franse uitgeverij Drakoo, verzekerde me dat ik met mijn tekenpen best nog een hele poos mag blijven vertoeven in dat Verre Westen, want de ontvangst in Frankrijk was overdonderend warm.

Met Dull en Carjat hebben jullie een paar aparte hoofdpersonages gecreëerd. Beschrijf ze zelf eens?

David omschreef ze destijds als volgt aan mij: Dull is een jonge Cheyenne, moedig, zwijgzaam, introvert en ongeduldig. Als kind was hij getuige van de moord op zijn moeder en de afslachting van zijn stam. Zijn trauma en het prisma van de adolescentie drijven hem tot zeer gewelddadig gedrag en een wraakobsessie.

David omschreef ze destijds als volgt aan mij: Dull is een jonge Cheyenne, moedig, zwijgzaam, introvert en ongeduldig. Als kind was hij getuige van de moord op zijn moeder en de afslachting van zijn stam. Zijn trauma en het prisma van de adolescentie drijven hem tot zeer gewelddadig gedrag en een wraakobsessie.

Dull wordt specialist in robotportretten en gaat zo op zoek naar de schuldigen van de slachting.