Na vier verfrissend mooie albums over de verrukkelijke ecologiste Yasmina vond de Vlaamse stripauteur Wauter Mannaert het tijd om nieuwe horizonten te verkennen, bijvoorbeeld in de wereld van koning Arthur.

‘Als ouder kan je je geen pessimisme veroorloven’

Wauter Mannaert: ‘Ik had weer eens zin om met iemand samen te werken, maar ook om nieuwe dingen uit te proberen, te evolueren. Ideeën voor nieuwe verhalen waren er genoeg, maar de tijd of de energie leken wat te ontbreken om ze ook echt uit te werken … En toen kwam Frédéric aankloppen.

Koning Arthur

Voor Vlaanderen en Nederland is de Franse jeugd- en stripauteur Frédéric Maupomé een nobele onbekende.

Toen Frédéric me contacteerde, kende ik hem zelf ook nog niet, maar dat bleek dus een criminele vergissing die ik zo snel mogelijk rechtgezet heb. Hij bleek niet alleen een bijzonder productieve scenarist en auteur – onder andere van drie erg slimme en geestige stripreeksen (Sixtine, Supers en Anuki), absolute aanraders – maar ik zag meteen ook de gelijkenissen met mijn eigen werk. Sixtine is net als Yasmina een jonge tiener in een gezin met een alleenstaande ouder. En ook zoals in Yasmina komen er serieuzere maatschappelijke thema’s aan bod, verpakt in een flinke dosis humor en fantasie die me van mijn stoel deden vallen van enthousiasme.

En zijn jullie meteen samen in de wereld van koning Arthur gedoken?

Het idee kwam oorspronkelijk van mij, ik had de hoofdpersonages zelfs al uitgeschetst, maar Frédéric heeft mijn basisidee meegenomen en er zijn eigen ding van gemaakt. Dat was best bijzonder en ik ben helemaal in de wolken met het resultaat.

Belangrijk was, denk ik, dat Frédéric zich meteen ook persoonlijk kon herkennen in het idee achter het boek: hoe gaan we om met een wereld die in recordtempo verandert, en hoe geven we in zo’n wereld iets van zekerheid door aan onze kinderen?

Pellinore

Jullie baseerden je losjes op het formidabele boek van T.H. White, Arthur, The once and future king?

Eigenlijk is het verhaal ontstaan vanuit mijn wens iets met één bepaald personage uit het boek te doen: Pellinore en zijn queeste, de jacht op het speurende beest. Ik kreeg The once and future king ooit van mijn ouders cadeau en het boek liet een grote indruk na. Het is een mengeling van maatschappijkritiek, slapstickhumor, knotsgekke fantasie, ergens tussen jeugd en volwassenenliteratuur in. Pellinore en het beest leveren het ‘comical relief’ doorheen het boek. Een klungelige ridder die geplaagd door vreselijke bijziendheid achter een middeleeuws monster aanzit terwijl zijn jachthond voortdurend de foute kant op rent en verstrikt raakt in het struikgewas … Ik vond het hilarisch. Net zoals in de rest van het boek zit er echter ook wel meer achter dan lollige slapstick. Pellinore en het beest hebben een vreemde, bijna amoureuze verhouding met elkaar. De ene kan niet zonder het jagen, de ander kwijnt weg als hij niet bejaagd wordt. De queeste naar het beest is in de mythen van koning Arthur altijd voor verschillende interpretaties vatbaar, maar in The once and future king staat het voor de zoektocht naar zin in het leven, naar je plaats in de wereld.

Nimué

Hoe verwerk je dat thema in een hedendaagse strip?

Ik heb een zoontje van zeven jaar oud, en zoals elke ouder wil ik uiteraard dat hij een mooie toekomst voor zich heeft. Dat vergt een geloof in de toekomst dat in de huidige wereld niet altijd makkelijk vol te houden is, maar eigenlijk kun je je als ouder geen pessimisme permitteren. Doemdenken en een kind op de wereld zetten zijn voor mij elkaars tegengestelden.

Ik zocht naar een manier om daar een boek over te maken en op de een of andere manier kwam ik bij Pellinore en zijn jacht op het beest uit, zijn zoektocht naar zingeving. Het grappige is dat die queeste als een familieaangelegenheid omschreven wordt, iets wat steeds van generatie op generatie doorgegeven wordt. Wat dus in theorie wil zeggen dat er ook vandaag nog een Pellinore kan rondlopen die op het beest moet jagen. Da’s een fijne duizendjarige traditie … maar wat doe je daarmee in de wereld van vandaag?

Een beetje parallel kwam ik bij Nimué uit, de dame van het meer. Hoe zou haar wereld er nu uitzien, vroeg ik me af. Heeft ze nog wel een meer vanwaaruit ze gedienstig kan zitten wachten tot er een ridder langskomt die dringend een magisch zwaard nodig heeft? Heeft ze nog wel zoveel zin om gedienstig te zijn?

Ons verhaal is dus zeker géén verstripping van het boek van White. Het is veeleer een voortzetting of een dialoog met een klassieker in de Arthuriaanse literatuur.

Eigentijdse personages

Jullie maakten van de romanpersonages Pellinore en Nimué van White eigentijdse personages. Hoe gebeurde dat?

Pellinore is een klungelige en wat verwende jongvolwassene die het even niet meer zo goed weet. Op school heeft hij afgehaakt, maar werken is ook nog niet aan hem besteed. Zijn grootvader, die hem opgevoed heeft nadat zijn vader hem in de steek gelaten heeft, heeft echter grote plannen met Pellinore. Hij moet de draad, die zijn vader heeft laten vallen, weer oppikken en de familie queeste verderzetten: de jacht op het beest! Met hangende schouders begint Pellinore aan de zoektocht, zijn eerste opdracht: een magisch zwaard zien te scoren.

Zo komt hij bij Nimué uit, de dame van het meer. Nimué is een fee die al duizend jaar wacht in haar meer en magische zwaarden geeft aan behoeftige ridders. Ze heeft er echter haar buik van vol. Haar meer is nog slechts een stinkende modderpoel vol afval. Ze woont in een tentje aan de oever in dezelfde outfit die ze al duizend jaar draagt: een groen gewaad met geborduurde vissen en uit haar groene haar groeien waterlelies.

Ze wil wanhopig eens wat anders zien, maar daarvoor heeft ze een ridder nodig die haar met zich meeneemt en haar zo van haar plicht ontslaat. Ridders staan er echter steevast op dat een queeste een solitaire zaak is en ze zeker geen hulp van een waterfee nodig hebben. Maar op een dag duikt daar Pellinore op, en hij lijkt wel wat hulp te kunnen gebruiken… zeker als er nog een ridder ten tonele verschijnt die Pellinore uitdaagt tot een duel met als inzet het net gekregen magische zwaard én zijn leven.

En hoe verliep de samenwerking?

Compleet ‘naturel’. Ik denk dat het van in het begin meteen duidelijk was dat we naar ongeveer hetzelfde op zoek zijn in ons werk. We delen een gevoel voor humor en de wens om plezierige, grappige en avontuurlijke verhalen te vertellen die ook nog iets zeggen over de wereld waarin we leven. En het belangrijkste: we hebben alle twee geen torenhoog ego en we kunnen dus met kritiek om als dat nodig is.

De queeste on tour

Wauter Mannaert is op vrijdag 23 februari één van de gasten op het Stripgids Salon in de Warande in Turnhout. Vooraf komt Wauter signeren in Stripwinkel Tistjen Dop.

Zondag 25 februari nodigt Wauter Mannaert iedereen graag uit op een event in Grafik in Brussel. Versier je eigen ridderschild en laat je stripalbum signeren.