LAURA SPENCE-ASHS fictie verscheen onder andere in One Story, New England Review en Crazyhorse. Daarnaast schrijft zij essays en boekrecensies. Laura Spence-Ash woont in New Jersey.

In de verte, de zee is haar debuutroman en dit is al een groot succes in Amerika:

• Good morning America Buzz Pick Read
• Indie Next Pick
• Publishers Weekly National Bestseller
• Amazon Editor’s Picks: best literature & fiction
• New York Times Book Review: Summer reading pick

Gefeliciteerd met de publicatie van jouw prachtige debuutroman. Wat heeft je ertoe aangezet om In de verte, de zee te schrijven?

Dank je wel! Ruim twintig jaar geleden las ik een artikel in The New York Times over Britse volwassenen die terugkeerden naar de Verenigde Staten om te zien waar ze hun jeugd hebben doorgebracht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik raakte hierdoor gefascineerd – ik was me ervan bewust dat kinderen uit Londen naar het platteland werden geëvacueerd, maar ik had wist niet dat kinderen zo ver weg werden gestuurd en vaak alleen moesten reizen. Mijn kinderen waren jong toen ik dit te weten kwam, en ik bleef maar denken aan hoe dit voor een kind zou voelen, en hoe deze beslissing de rest van hun leven zou kunnen beïnvloeden. Ik was ook geïnteresseerd in hoe dit zou voelen voor de volwassenen en voor de andere kinderen in de gezinnen, zowel voor de gezinnen waarin een kind werd geëvacueerd als voor die die een vreemd kind in huis haalden. Vervolgens heb ik onderzoek gedaan, door de memoires van een evacué te lezen die, toevallig, naar hetzelfde kleine stadje in Massachusetts was gestuurd waar ik naar de middelbare school ging. Plotseling begon die plek voor mij te leven, en al het andere kwam daaruit voort.

Waarom heb je besloten het verhaal van Beatrix over een lange periode te beschrijven, en heb je je niet slechts gericht op een specifiek moment van haar leven?

Ik ben altijd geïnteresseerd in hoe fictieve personages zich in de loop van de tijd ontwikkelen. Ik denk graag na over stapsgewijze veranderingen, over hoe personages langzaam overgaan naar een nieuwe manier van zijn of begrijpen, en ik hou er ook van om gedurende een groot tijdsbestek te worden ondergedompeld in het leven van een personage.

In deze roman is de beslissing om Beatrix weg te sturen het eerste plotpunt, het zet de rest van het verhaal in gang, maar in feite is het ook de enige grote gebeurtenis; de rest van het boek onderzoekt vooral wat de gevolgen van die beslissing zijn. Ik bleef het beschouwen als een steentje dat in een vijver wordt gegooid – de roman wordt gevormd door de cirkelvormige rimpelingen die ontstaan door de impact van zo’n gebeurtenis, rimpelingen die uitdijen en op den duur ook weer verdwijnen. Als ik me had geconcentreerd

op één moment in het leven van Beatrix, was het gevoel voor de omvang en tijd die het in beslag neemt waarschijnlijk verloren gegaan.

Welke thema’s heb je met dit boek onderzocht?

Ik was vooral geïnteresseerd in het onderzoeken van identiteit, familie en verlies. In een groot deel van de roman worstelt Beatrix met wie ze is en waar ze thuishoort. De strijd van Beatrix is uiteraard uniek: vijf hele jaren waarin je gevormd wordt doorbrengen in een ander land, bij een ander gezin, leidt vanzelfsprekend tot ontheemding en verwarring. Maar toch worstelen bijna alle personages met hun identiteit. Ik denk dat dat universeel is: we proberen allemaal voortdurend te bepalen wie we zijn en wie we willen zijn, zowel binnen onze families als in de gehele wereld. In deze roman is verlies daarnaast ook altijd aanwezig, al draagt Beatrix de zwaarste last: ze is zonder haar ouders als ze in de Verenigde Staten aankomt, en moet ook de familie Gregory achterlaten als ze na de oorlog terugkeert naar Engeland. Eén thema waarover ik niet noodzakelijkerwijs wilde schrijven, maar dat wel als een rode draad door de roman loopt, is liefde. Het komt voor in al haar vormen: romantische, familiale, kinderlijke en platonische liefde.

Ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om over familie, of deze twee specifieke families, te schrijven, zonder het over liefde te hebben.

Met welk personage voelde je je het meest verbonden tijdens het schrijven?

Ik vermoed dat Beatrix het dichtst bij mij staat, maar ik kan me met alle personages identificeren en ben door iedereen geboeid. Terwijl Beatrix zowel het middelpunt als de rode draad van het boek vormt, vullen de andere personages haar wereld aan en helpen zij ons te begrijpen wie ze is. Toen ik voor het eerst aan de roman begon te werken, had ik in mijn hoofd dat Beatrix een van de drie vertellers zou zijn, waarbij William en Gerald, de twee jongens uit haar Amerikaanse familie, ook een deel van het verhaal zouden vertellen. Maar na verloop van tijd ontdekte ik dat ik ook meer te weten wilde komen over de ouders van Beatrix, Millie en Reg, die in Londen zijn achtergebleven, en over Nancy en Peter, die Beatrix behandelen als de dochter die ze nooit hebben gehad. Hoewel dit het verhaal van Beatrix is, is het hierdoor ook in hoge mate een roman over het gezinsleven – over het gezin waarin je opgroeit en het gezin dat je creëert.

Welke auteurs en boeken hebben jou door de jaren heen het meest geïnspireerd?

Ik hou van verstilde boeken die zich richten op de personages in plaats van op plots, en die gewone levens en alledaagse beschrijvingen bevatten. De bundels Interpreter of Maladies en Vreemd land van Jhumpa Lahiri bevatten verhalen die ik keer op keer heb gelezen. Ik vind haar proza mooi en inzichtelijk, en haar personages erg goed uitgewerkt. Daarnaast vind ik Brooklyn en Nora van Colm Tóibín sterke portretten van vrouwen die erkenning proberen te krijgen. En hoewel William Trevor vooral bekendstaat als meester

van de korte verhalen, is zijn roman Ongelukszoekers een van mijn favorieten. Het is een mooie, kleine roman; een intiem en tragisch liefdesverhaal dat tientallen jaren beslaat en zich afspeelt tegen de achtergrond van de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog in het begin van de twintigste eeuw. En meer recentelijk werd ik verliefd op Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. Nog zo’n pareltje; over een kolenhandelaar in het Ierland van de jaren tachtig, en met zo’n dankbaar einde.