Pieter Aspe debuteerde in 1995 bij uitgeverij Manteau met Het vierkant van de wraak. Tot aan zijn dood in 2021 verschenen er 45 thrillers met het sympathieke speurdersduo Pieter Van In en Guido Versavel in de hoofdrollen. Met zijn spannende en zeer menselijke avonturen in en rond Brugge veroverde Aspe een immens lezerspubliek, niet alleen in Vlaanderen maar ook in het buitenland. De tv-reeks gebaseerd op zijn werk gaf zijn unieke universum een extra dimensie.

Met groot respect voor zijn nog steeds springlevende oeuvre treedt Jonas Boets nu in de voetsporen van Pieter Aspe en laat ons kennismaken met de jonge vrijgezel Pieter Van In, voordat Aspe hem zijn eerste avontuur laat beleven.

Koop nu een exemplaar van Reünie.

(Lees verder onder de video.)

Waarover gaat Reünie?

Tijdens een reünie in het Brugse Sint-Lodewijkscollege wordt een priester-leraar dood aangetroffen in zijn klaslokaal. De jonge commissaris Pieter Van In gelooft niet in de theorie van misbruik en wraak. Samen met zijn onafscheidelijke collega Guido Versavel graaft hij dieper in het verleden van de aanwezigen op de reünie.

Ze komen steeds meer te weten over wat zich tien jaar geleden heeft afgespeeld op de school, en welke trauma’s dat heeft veroorzaakt. Zijn superieuren waarderen Van Ins onconventionele methoden allerminst, maar hij moet uitzoeken wie de dader is voor er weer een dode valt…

Lees alvast een fragment uit Reünie

‘Dames en heren, we komen nu aan bij een van de legendarische klaslokalen’, bromde Van den Eynde naar de groep. ‘Het geschiedenislokaal van pater Lanoye. En vooral van niemand anders.’ 

Wim keek naar de trap waar ze voor stonden. Die leidde naar het enige lokaal op de zolderverdieping, een klas waarin elke leerling van het Sint-Lodewijkscollege wel eens had gezeten. De ruimte was drie keer zo groot als een gemiddeld klaslokaal en bevatte naast de banken, stoelen en het obligatoire krijtbord ook maquettes van bekende klassieke gebouwen, wereldkaarten uit lang vervlogen tijden en zelfs een koffer vol verkleedkleren die Lanoye regelmatig gebruikte om scènes uit de geschiedenis na te spelen.

Die taferelen waren soms op het randje van beschamend, maar tegelijk zo vol vuur gebracht dat de leerlingen werkelijk wijzer uit het lokaal kwamen. Die stukken hoefde niemand nog te leren voor het examen. Ze waren op hun netvlies gebrand.

‘En niet panikeren, maar ook hier is wel een en ander veranderd’, ging Van den Eynde verder. ‘Niet dat ik het al vaak gezien heb, want andere leerkrachten mogen er nooit komen.’ 

Wim vroeg zich af wat er vernieuwd kon zijn. De geschiedenis veranderde toch niet? Of had Van den Eynde zijn collega kunnen overtuigen om de rollenspelen te laten vallen en in te ruilen voor modernere dia’s of zelfs een videorecorder? Van den Eynde zwaaide de deur open. En toen werd het stil.

In het rechtergedeelte was inderdaad het equivalent van een kleine cinemazaal gekomen. Zacht ogende banken voor een grote televisie, die met zijn zware beeldbuis de nodige plaats innam op een wankele houten staander. Een moderne manier om naar de antieke geschiedenis te kijken. Maar tot Van den Eyndes spijt was dat niet wat de aandacht trok van de groep rondgeleide jubilarissen. 

Wel het levenloze lichaam van pater Lanoye op een stoel voor het bord, zijn hoofd naar beneden gebogen. Op het bord stond een zin geschreven.

‘Hey! Teacher! Why did you leave them kids alone?’

Er waren echt wel wat dingen veranderd in het Sint-Lodewijkscollege.