We hebben een nieuwe bij ons in de klas. Een Zebra. Ze heet Ariane en ze is er nu een week. Toen Ariane kwam, liep ze nog best achter met rekenen, maar dat heeft ze al bijna helemaal ingehaald. Zebra’s zijn heel goed in rekenen. Zegt Ariane.

“Jongens en meisjes,” zei juf Cato op Arianes allereerste dag. “Zeg allemaal even welkom tegen Zeb.”
“Ariane,” zei Ariane. Ze stond naast juf Cato, schuin voor ons nieuwe digibord.
“Wat zei je?” vroeg juf Cato.
“Ik heet Ariane.”
Juf Cato knikte. Toch was ze het er niet mee eens. “Op het etiket staat Zeb.” zei ze.
“Zet-ee-bee. Met een punt erachter.”
“Maar dat is fout.”
“Weet je het zeker?”
“Ja,” zei Ariane. “Heel zeker.”
Juf Cato knikte weer. “Vooruit”, zei ze. “Dan maken we er Ariane van. Horen jullie dat, jongens?”
Wij zeiden ja juf Cato.
“Het is Ariane.”
Wij zeiden weer ja juf Cato, en juf Cato zat ondertussen al door de klas te turen. “Daar,” zei ze tegen Ariane. Ze wees op de geschikte lege plek die ze had gevonden. “Je kunt naast Veerle gaan zitten.” Ariane keek met één oog mijn kant op. Ze moest haar kop een beetje schuin houden om mij goed te zien. Ik keek terug. Naar dat oog, haar strepen, dat zwarte kuifje. En naar die lange, witte oren.

Ariane kwam mijn kant op gelopen. Haar hoeven maakten veel geluid en halverwege gooide ze per ongeluk Pelles etui van tafel. Met haar billen.
“Hé,” riep Pelle. Ariane draaide haar kop om. “Sorry,” zei ze. “Dat ging niet expres.” Ze liep een stukje terug, maar daardoor stootte ze tegen het tafeltje van Meral. En tegen de stoel van Ravi. “Sorry,” zei Ariane nog een keer. Ze bukte zich om het etui op te rapen, maar met je hoeven is het natuurlijk hartstikke moeilijk. “Laat maar”, zei Pelle. Hij raapte zelf zijn etui op. Ariane draaide zich weer om (zonder dingen aan te stoten dit keer) en liep door. Ze ging naast me zitten.