Een magische-realistische vertelling van Lisa Weeda, auteur van het geprezen debuutroman Aleksandra.

Het is de nacht waarop de dorpelingen van Utsjelinavka het kwaad, de duivel en het duister uitdrijven. Het is de dag waarop Toni twee kinderlijken ophaalt tijdens haar body drop off-dienst. Het is de ochtend waarop de dode soldaat Danylo wakker wordt gedanst door een Nederlands meisje. Het is de tijd waarin we wegkijken.

Dans dans revolutie is een boek waarin Lisa Weeda in vier welhaast magische verhaallijnen het gevecht aangaat met war fatigue, westsplaining, de machteloosheid van de al bijna tien jaar slepende Russisch-Oekraïense oorlog en arbeidsmigratie in Europa.

De oude tijden hebben ons maar al te vaak verraden, schrijft ze, maar onze dans, als een heel smal steegje waar je zijlings net nog je lichaam doorheen kan proppen om aan de andere kant van iets te geraken, heeft ons altijd op het nippertje gered.

Bestel hier een exemplaar!

Lees hier al het eerste hoofdstuk.

Toni

TWEEËNHALF JAAR NA DE OORLOG IN BESULIA

Wijken als deze kosten de meeste tijd: het duurt minstens een kwartier tot iemand een hek opent of in een auto met geblindeerde ramen haar kant op komt. Toni voelt dat ze kijken; ze turen naar haar wagen, waar met donkerblauwe letters BODY-PICK-UP-SERVICE op staat. In de vrijstaande huizen, verscholen achter lange opritten en nutteloos vaak bewaterde gazons, gluren mensen vanachter hun gordijnen naar haar wagen: ‘Wie van ons heeft er een liggen?’ Toni drukt haar voet op de pedaal en laat het voertuig langzaam de heuvelachtige wijk in rollen. Tussen twee grote huizen houdt ze stil. Ze pakt haar verrekijker – gekregen van haar moeder om vogels te spotten toen zij hier op visite was: ‘Je hield zo van vogels kijken bij ons thuis in het dorp.’ Toni had het ding een tijd op het dressoir in de woonkamer laten staan, en daarna, omdat het stof stond te vangen, ergens in een la gegooid. Onlangs vond ze het terug, nu komt het goed van pas. Met een hand nog aan het stuur stelt ze scherp op een wit huis met blauwe kozijnen, nummer acht, de woning waar ze een dode Besuliaan op moet halen. Toni zoomt in op de ramen van de eerste verdieping, een vinger met een titanium ring schuift de roomwitte vitrage een paar centimeter opzij.

‘Mensen, mensen, wat een ongemak,’ mompelt ze chagrijnig, ‘jullie zijn niet uniek. Rijke buitenwijk, buurt met stapels vuilniszakken op de stoep, penthouse midden in de stad – het maakt de lijken geen reet uit.’

Toni’s moeder verschijnt op de bijrijdersstoel, tuurt ook naar buiten. Haar borsten hangen naar voren, haar tepels drukken door haar bh en bebloemde blouse zwaar tegen het zwarte nepleer van het dashboardkastje.

‘Het maakt voor het dansen ook niet uit, trouwens. Of je rijk bent of niet,’ zegt haar moeder, ‘dansen kan iedereen, hier vinden ze het blijkbaar iets om je voor te schamen.’

‘Mam, ik ben aan het werk.’

‘En, dus?’

Toni gromt en bijt op de binnenkant van haar wang, zoals ze al doet sinds haar kindertijd.

‘Ik kies de momenten niet, meisje,’ zegt haar moeder met een gemaakte zucht, ‘de dood doet wat-ie wil. Je weet hoe het is.’

‘Als je maar je mond houdt als ik dit lichaam ophaal. Ik heb geen idee of die doden jou nou wel of niet zien.’ Haar moeder leunt achterover en slaat haar ar­men theatraal over elkaar. Toni duwt haar ellebogen op het stuur, de verrekijker nog steeds tegen haar hoofd gedrukt.

‘Kom op,’ zegt ze zacht, ‘ik heb niet de hele dag de tijd, ik ben moe.

Het is drukker dan ooit bij de body-drop-off-hubs, las Toni vanochtend in de welkom-op-een-nieuwe-werkdag-mail. Een onderzoek wees uit dat mensen het zat zijn na tweeënhalf jaar, ze wilden leven, hun dagelijkse dingen doen. Zonder gedoe. Voor het eerst in lange tijd voelde Toni iets van verdriet. Het gevoel dat ze meer dan een jaar had kunnen onderdrukken bekroop haar opeens weer. Het stak, zoals altijd, ergens tussen haar borsten, net iets eronder, alsof ze gestompt was met een bot voorwerp. Ik ben iets compleet onmenselijks aan het doen, dacht ze, eerst zat ik in een stinkende kelder van een dom bedrijf en nu, met dit nieuwe werk, ben ik zelfs verder afgezakt – niet in inkomen, maar wel in waardigheid.

Onder de douche had ze gehuild vanmorgen. Daarna had ze lange tijd naakt voor de spiegel gestaan.

‘Ik heb papa en mama een fabel verteld,’ zei ze hardop, ‘ik ben een versteende boom. Ik kom niet tot bloei, ik raak geen bladeren kwijt. Het leven hier is niet beter.’ Toen haar moeder naast haar verschenen was en haar strak had aangekeken, was ze de badka­mer uit gelopen. ‘Niet klagen,’ had ze gefluisterd, ‘je hebt een mooi huis, je hebt werk, waarschijnlijk nog maanden. Je hebt veel spaargeld, binnenkort kan je terug.’

Toen ze mensen zochten bij de body-pick-up-service, schreef ze zich meteen in. Ze was het administratiewerk dat ze al deed sinds haar aankomst, zestien jaar geleden, zat. Het body-pick-up-werk leek nobel: de dode lichamen van oorlogsslachtoffers uit Besulia bergen tot die op een later moment weer tot leven gewekt zouden worden.

Benieuwd naar het vervolg? Lees hier verder!