In Dode bloemen leven forever maakt Ringo Gomez-Jorge komaf met de fake wereld van vandaag. Hij doet dat op harde doch licht verteerbare wijze. Dit boek is een autobiografisch relaas van een lifestylejournalist die zijn habitat van de stedelijke, hippe middenklasse in haar blootje zet. Het boek geeft niet alleen kritiek op de middenklasser met zijn first world-dromen en -problemen, het graaft eveneens diep. Angst, luiheid en escapisme maar evengoed trends, hypes en het internet worden met veel zin voor humor neergesabeld. Dode bloemen leven forever is rechttoe rechtaan en pretentieloos.

Ringo selecteerde een fragment uit het boek dat je nu kunt lezen.

---

58

‘Oké wat hebben we net gezien’ vroeg ik aan Chloë terwijl ik in de slechtste taco uit mijn leven beet. ‘Ik zal je zeggen wat we net gezien hebben. Het was een grote hal waar duizenden en duizenden slingers aan het plafond hingen in alle kleuren van de regenboog en het was de bedoeling om door dat gordijn van slingers te lopen.’

‘Dit zijn geen taco’s’, zei Chloë. Ze trok een vies mondje.

‘Het ergste is, wij hebben dat gedaan. Wij zijn door de slingers gelopen. Er is een mongool die slingers ophangt en wij betalen om erdoor te wandelen.’

‘Dit zijn wraps. Dit zijn géén taco’s’, zei Chloë.

‘Die rotkop gezien? hij trok aan de slingers terwijl er duidelijk stond aangegeven niet aan de slingers te trekken.’

‘Zijn moeder was het aan het filmen.’

‘Moeders zijn altijd aan het filmen.’ Ik nam nog een hap van de droogste taco op aarde en dacht aan de vrouw die ik verderop in de museumhal had gezien. Zij nam deel aan een sensorische workshop. De vrouw was geblinddoekt en werd bepoteld door een onaantrekkelijke, zweterige man met een onverzorgde baard. ‘Wat mensen al niet doen om een ander perspectief op de wereld te krijgen.’

‘Moeten we hier iets van zeggen? Dit zijn geen taco’s.’

De serveerster droeg een bloesje gemaakt van badpakstof in fluorescerend roze en geel. Haar haren had ze gevlochten in twee boksvlechten. Vanuit mijn ooghoeken keek ik haar aan.

‘Dat bloesje heb ik negen jaar geleden ook zien hangen in de winkel’, zei Chloë.

Vrouwen die naar vrouwen kijken zijn zeer gemeen. De serveerster droeg een jeans die een beetje los zat aan haar kont. Het bloesje zei: ‘Ik ben een kind van een sociaal woonblok’ en de broek: ‘Ik ben gewoon een middenklasser met het grote probleem van de verveling.’ De serveerster was het yin-yangsymbool van onze tijd. Iedere middenklasser besefte dat zijn leven nog geen actuareportage op het vijfde kanaal van een commerciële zender waard was en wilde er ter compensatie uitzien alsof ze had moeten ‘vechten om te overleven’. Tegelijkertijd wilde de middenklasser zich ook wel onderscheiden van de échte persoon uit de marge. ze moest intentioneel marginaal zijn, niet marginaal door gebrek aan middelen. De reden: om taco’s van twaalf euro te kunnen verkopen. taco’s met een duur logo.

‘Dit zijn geen taco’s maar kleine wraps met de koudste kip die mijn tong ooit gestreeld heeft.’

‘Ik ga klagen’, zei Chloë.

Uiteraard hield ik Chloë tegen. Confrontaties, daar was ik niet al te best in. De man zonder ballen, ook dat was een symbool van onze tijd.

---

Meer lezen?