De vrouw die zelf nooit een man heeft weten te strikken, weet als geen ander mensen aan elkaar te koppelen in deze heerlijke Regency romance. Onmisbaar voor alle fans van Bridgerton!

Lees hier de eerste pagina’s van Miss Lattimore‘s brief van Suzanne Allain!

1

Het was al heel wat jaren geleden dat Sophronia Lattimore haar waaier had gebruikt als middel om mee te flirten.

Als arm familielid van achtentwintig hoorde ze inmiddels toch echt tot de chaperonnes. En had het geen zin nog te proberen de aandacht van een heer te trekken, maar als iemand wél haar verwoede gewapper met haar waaier had opgemerkt, dan was de boodschap hem zonneklaar: Sophie had het vreselijk warm. En zij was niet de enige dame die leed onder de hitte. Geuren van parfum en transpiratie vermengden zich in de warme lucht, waardoor Sophie het zo benauwd kreeg dat ze besloot de koele avondlucht in te vluchten wilde ze niet flauwvallen. Gelukkig was haar nichtje net een quadrille aan het dansen, dus Sophie had even de tijd voordat Cecilia weer naar haar op zoek zou gaan.

Ze baande zich een weg langs de rand van de overvolle balzaal naar de openslaande deuren die ze aan de andere kant van de ruimte had gezien en stapte daardoorheen, een smal balkon op. Ze liep helemaal naar de andere kant, weg van het licht van de balzaal, en nam een paar stevige, verfrissende teugen lucht. Verzonken in stille overpeinzing over de nachtelijke hemel, schrok ze op toen er een stel uit de balzaal het balkon op kwam. Voordat ze haar aanwezigheid kenbaar kon maken – aangezien ze zich nog steeds in de schaduw ophield en het stel haar niet opmerkte – staken de twee direct van wal.

‘Wat voer jij precies in je schild, Priscilla?’ vroeg de heer.

‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’

‘Speel geen spelletjes met me. Je bent Lord Fitzwalter overduidelijk aan het aanmoedigen om werk van je te maken. Betekenen jouw beloften dan niets?’

‘Natuurlijk wel. En mijn hart is voor altijd van jou, Charles, heus! Maar ik hield alleen rekening met mijn eigen gevoelens en sindsdien ben ik tot het inzicht gekomen dat ik ook rekening dien te houden met mijn familie.’ Ze stak haar hand op in een smekend gebaar. ‘Alsjeblieft, Charles, je kunt me niet aan die beloften houden. Ik was te jong.’

‘Of je ziet jezelf wel als gravin.’

‘Maar ik had nooit verwacht, of zelfs maar gewenst, dat ik zijn aandacht zou trekken, ik wil dat je dat weet. Alleen, nu ik dat toch heb gedaan wil mijn moeder – ach, wat heeft het voor zin het hierover te hebben. Je kunt het onmogelijk begrijpen…’

‘Ik denk dat ik het maar al te goed begrijp.’

De heer draaide zich om en liep weg; de dame, die Sophie had herkend als Miss Priscilla Hammond, volgde even later.

Weer alleen op het balkon dacht Sophie na over wat ze per ongeluk had gehoord. Miss Hammonds eerste seizoen in Londen was ontegenzeggelijk een succes geweest, met Lord Fitzwalter in de voorhoede van talrijke heren die haar het hof maakten. Dat hij op het punt stond een aanzoek te doen was algemeen bekend, en de aanvaarding daarvan door de dame in kwestie was ook een uitgemaakte zaak. Want welke jonge vrouw van onbeduidende en financieel weinig florissante komaf zou de kans een rijke gravin te worden afslaan? Maar blijkbaar dacht Charles dat Miss Hammond dat toch zou doen, vanwege hem.

Sophie keerde terug naar haar stoel in de hoek, en bleef denken aan wat ze zojuist had gehoord. Ze sympathiseerde met alle partijen in deze ingewikkelde kwestie. Er was zelfs een vierde persoon die erdoor getroffen werd, zo wist ze: de vriendin van haar nichtje, Lucy Barrett, had Cecilia in vertrouwen verteld dat ze ook verliefd was op Lord Fitzwalter en dat zijn aandacht voor Miss Hammond haar wanhopig maakte. Lucy Barrett, hoewel een aantrekkelijke jonge vrouw, kon zich niet verheugen in het soort populariteit dat Miss Hammond genoot. Ze was een beetje verlegen, raakte vaak overweldigd in grote gezelschappen en aarzelde om zich uit te spreken. Ze kende Lord Fitzwalter alleen omdat hij een vriend van haar broer was.

Het was niet zo eenvoudig, het vinden van een huwelijkspartner. En het ging Sophie niet aan of Lord Fitzwalter Miss Hammond verkoos boven Miss Barrett. Maar zou hij echt voor Miss Hammond hebben gekozen als hij wist dat Miss Hammond en deze ‘Charles’ elkaar beloften hadden gedaan? Gaf Miss Hammond misschien vooral toe aan de wensen, en misschien de druk, van haar familie?

Sophie observeerde Miss Hammond het daaropvolgende halfuur. En ze vond dat die er niet uitzag als een jongedame die genoot van de aandacht van haar geliefde. Hoewel ze vaak genoeg naar Lord Fitzwalter glimlachte, vervaagde die glimlach meteen zodra hij zijn hoofd afwendde om plaats te maken voor een frons. De persoon die het meest verheugd leek over de aandacht van Lord Fitzwalter was Mrs  Hammond, die zich bijna letterlijk in de handen wreef bij de aanblik van haar dochter met de graaf.

Sophie werd wakker geschud uit haar overpeinzingen toen haar nichtje Cecilia weer opdook. ‘Sophie, Mr Hartwell heeft aangeboden om me naar het buffet te begeleiden.’

‘Kunnen we misschien een glas punch voor u meenemen, Miss Lattimore?’ vroeg Mr Hartwell.

‘Wat aardig van u. Dat lijkt me heerlijk,’ antwoordde Sophie. Ze was eigenlijk liever met hen meegegaan om aan haar ongemakkelijke stoel te kunnen ontsnappen, maar ze wilde hun tête-à-tête niet verstoren, ook al was dat ogenschijnlijk juist een van haar verantwoordelijkheden. Haar tante verwachtte eigenlijk alleen dat Sophie haar onwelkome gezelschap zou opdringen in het geval van een ongeschikte partij, wat Mr Hartwell niet was.

‘Uw nichtje mag trots zijn,’ zei een oudere dame die naast Sophie zat. De dame dacht kennelijk dat ze met gedempte stem sprak, maar Sophie keek snel naar het weglopende stel in de hoop dat zij het niet hadden gehoord. Tot haar opluchting zag ze dat ze te enthousiast in gesprek waren om Mrs Pratt te hebben verstaan.

‘Ja, Mr Hartwell lijkt me een aardige jongeman,’ zei Sophie vaag.

‘Aardig-paardig. Hij heeft een erfenis van vijfduizend pond per jaar. Is familie van de hertog van Norfolk van moeders kant,’ antwoordde Mrs Pratt.

Sophie was al te zeer gewend aan Mrs Pratt om iets anders te verwachten dan een opsomming van het inkomen en de voorouders van een jongeman, en al vond Sophie dergelijke zaken zelf verre van interessant, Cecilia’s moeder was er wel zeer in geïnteresseerd, dus moest Sophie opletten. En toen bedacht ze dat ze misschien Mrs Pratts encyclopedische kennis van geschikte heren zou kunnen gebruiken om haar eigen nieuwsgierigheid te bevredigen. Sophie had Charles door de balzaal zien lopen en knikte met haar hoofd in zijn richting.

‘Mrs Pratt, kent u die meneer daar? Ik meen dat zijn voornaam Charles is.’

Mrs Pratt tuurde kippig door de balzaal in de richting die Sophie had aangegeven, voordat ze naar de lorgnet reikte die om haar nek hing en die naar haar ogen bracht. Sophie had onmiddellijk spijt van haar vraag toen Charles zich omdraaide en Mrs Pratt recht aankeek, die er geen geheim van maakte dat ze hem niet alleen aangaapte, maar ook nog een middel gebruikte dat was ontworpen om haar daarbij te helpen. Sophie begon zich af te wenden, maar het was te laat; Charles had haar al opgemerkt. Hij leek verbaasd over de aandacht van de muurbloempjesafdeling, maar schonk beide dames een knikje voordat hij de zaal verliet.

‘Beswick. Jongste zoon van Baron Fane. Hij komt uit dezelfde parochie in Devonshire als onze koningin van het bal, Miss Hammond,’ zei Mrs Pratt ten slotte.

‘Een goede partij, dus.’

‘Respectabel. Hij is natuurlijk niet de erfgenaam van de titel, maar hij heeft wel een bescheiden kapitaal geërfd.’ Mrs Pratt liet de lorgnet vallen om haar metgezel eens goed te bekijken. ‘Voor wie vraagt u dit? Voor uzelf of voor uw protegeetje?’

‘Niet voor mezelf, natuurlijk,’ zei Sophie, in een poging de vraag te ontwijken.

‘Hoezo niet? Die tante van u heeft u voortijdig tot oude vrijster gebombardeerd. U bent nog jong en knap genoeg om een goede partij te vinden. En als ik uw leeftijd had, wist ik precies op wie ik mijn zinnen zou zetten.’

Nu had Sophie al helemaal spijt dat ze dit gesprek was begonnen, want in haar opwinding tetterde Mrs Pratt nog luider dan anders en mensen draaiden zich naar hen om. Een van diegenen, met een glimlach op zijn knappe mond, was precies de man op wie Mrs  Pratt doelde. En Sophie had Mrs Pratt niet nodig om haar op hem te wijzen.

Nee, ze was zich maar al te bewust van Sir Edmund Winslow, net als verschillende andere dames. Hij was niet bij elke sociale gelegenheid van het seizoen te vinden, dus toen hij zijn opwachting maakte, was het alsof er een zeldzame vogelsoort was neergestreken in de buurt van een vlucht eenden. Zijn aanwezigheid was even verkwikkend als de frisse lucht die ze eerder op het balkon had opgesnoven; maar nu ze hem recht in de ogen keek, moest ze zichzelf eraan herinneren rustig door te blijven ademen.

Ze deinsde echter niet terug en boog niet bescheiden haar hoofd, zoals ze zo vaak deed wanneer ze tussen de chaperonnes zat, vooral als een heer haar kant op keek. Mocht dit haar laatste kans zijn om veelbetekenende blikken uit te wisselen met een aardige heer, dan besloot ze de voorzichtigheid in de wind te slaan en die kans te grijpen. Ze rechtte haar rug en glimlachte even naar hem en was er zeker van dat ze iets in zijn blik zag – iets van interesse, nieuwsgierigheid, aantrekkingskracht, zelfs. Ze vergat Mrs Pratt, de aasgier die boven het banket cirkelde op zoek naar roddels, en die hun uitwisseling met belangstelling gadesloeg.

‘Kijk aan, je hebt zijn aandacht getrokken,’ verkondigde Mrs Pratt vervolgens tegen de hele goegemeente. De situatie was behoorlijk ongemakkelijk en smoorde alle gevoelens van wederzijdse aantrekkingskracht in de kiem. Sophie sloeg haar ogen neer, maar niet voordat ze zag dat Sir Edmund zijn hoofd afwendde en zijn pas versnelde. Mrs Pratt maakte misprijzende geluiden. ‘Jammer, daar gaat hij weer. Ik zou je hebben voorgesteld als hij lang genoeg was blijven staan.’

Sophie was zich zeer bewust van de ogen en oren die nog steeds haar kant op waren gedraaid. De Londense society was als een vossenjacht, waarbij elk lid klaarstond om bij het eerste vleugje vernedering toe te slaan. Sophie werd over het algemeen genegeerd, maar als een non-entiteit als zij het waagde om te flirten met een partij die te hoog gegrepen was voor haar, dan was dat wel degelijk een heerlijk roddeltje dat een avond waarop er geen smakelijker verhaal de ronde deed zou kunnen opvrolijken. Dus was ze opgelucht toen ze Cecilia en haar escorte aan zag komen met haar glaasje punch, wat doeltreffend een einde maakte aan haar gesprek met Mrs Pratt.

.

Sophie zou het tafereel op het balkon misschien vergeten zijn, of het in ieder geval naast zich neergelegd hebben, als ze zich niet onverwacht in het gezelschap van drie van de hoofdrolspelers in het drama had bevonden. Haar nichtje Cecilia en Lucy Barrett waren al boezemvriendinnen, en aangezien Miss Hammond dezelfde leeftijd en eenzelfde achtergrond had als de twee jongedames, werden de meisjes vaak uitgenodigd voor dezelfde bijeenkomsten, net als Miss Hammonds aanbidder, Lord Fitzwalter. Sophie zag Charles Beswick later nergens meer. Ze vermoedde dat hij Londen had verlaten om geen getuige te hoeven zijn van hoe het voorwerp van zijn affectie door een ander het hof werd gemaakt. Toen Sophie een week later tijdens een concert naast Priscilla Hammond zat, deed ze een poging haar nieuwsgierigheid te bevredigen.

‘Wat ik me afvraag, Miss Hammond, misschien weet u iets over een buurman van u, een Mr Charles Beswick. Is hij nog in de stad?’

Priscilla’s ogen werden groot en haar adem stokte. ‘Charles? Ik bedoel… Mr Beswick? Is hij een kennis van u?’

‘Niet van mij, maar van een andere dame, Mrs  Pratt. Ze vroeg naar hem en zei dat jullie uit dezelfde parochie kwamen.’

‘O, aha,’ zei Priscilla, hoewel ze begrijpelijkerwijs verward leek door Sophies belangstelling. Sophie had het Priscilla niet kwalijk genomen als ze weigerde zo’n brutale vraag te beantwoorden, maar even later vervolgde Priscilla: ‘Mr Beswick is naar huis teruggekeerd. Ik verwacht niet hem hier nog terug te zien.’ Omdat Priscilla’s toon en uitdrukking aan die van een rouwende op een begrafenis deden denken, kon Sophie alleen maar vermoeden dat dit feit Priscilla erg bedroefde. En toen ze Lord Fitzwalter in gesprek zag met Lucy en merkte hoeveel gelukkiger híj op dat moment keek dan tijdens zijn oppervlakkige gesprekken met Priscilla Hammond (die voornamelijk bestonden uit complimenten over haar uiterlijk), had ze echt het gevoel dat hij een ernstige fout beging.

Dit werd nog bevestigd door Cecilia, toen ze tekeerging over de manipulaties van Mrs Hammond, die haar vriendin Lucy van Lord Fitzwalter scheidden en haar toekomst verwoestten.

En al besefte Sophie dat de situatie misschien overdreven werd door haar jongere en veel dramatischer ingestelde nichtje, ze raakte er hoe langer ze hen observeerde steeds meer van overtuigd dat Lucy’s genegenheid voor Lord Fitzwalter oprecht was en dat de twee al een warme vriendschap hadden gesloten. En dát, meende Sophie, met haar beperkte ervaring, vormde een solide basis voor een huwelijk. Lucy was serieuzer en stiller van aard en schitterde niet in het openbaar zoals Priscilla Hammond. In plaats daarvan had ze de neiging zich terug te trekken wanneer het andere meisje met Lord Fitzwalter flirtte, dus het was niet verwonderlijk dat Priscilla zijn aandacht met meer succes wist te trekken en vast te houden. En aangezien het erop leek dat Priscilla haar hart niet aan Lord Fitzwalter had geschonken, maar aan een andere man, had Sophie het gevoel dat dit een gelegenheid was, waarin duidelijke taal misschien een droevige vergissing kon afwenden. Ze was echter van mening dat het niet aan haar was om Lord Fitzwalter, met wie ze nooit meer dan beleefdheden had uitgewisseld, hierop aan te spreken. Ze kon toch kwalijk tegen hem zeggen dat zijn jacht op Miss Hammond berustte op een beoordelingsfout? Hij zou haar terecht zeggen dat het haar niets aanging, en vervolgens zou ze door de Londense society met de nek aangekeken worden. Ze zou zelfs haar positie bij haar tante kunnen verliezen.

Maar wat als Lord Fitzwalter niet op de hoogte was van de identiteit van degene die hem dit advies gaf? Wat als ze hem anoniem zou waarschuwen, zonder dat hij wist waar de waarschuwing vandaan kwam? Dan zou zij een zuiver geweten behouden en hij zou vrij zijn om, vertrouwend op zijn eigen gezond verstand, iets te doen met het advies, of niet.

En dus schreef Miss Lattimore een brief.