Manon en Kim. Wie de cycli rond De werelden van Aldebaran van de Braziliaanse stripauteur Leo heeft gelezen, koestert beide hoofdpersonages als waren het vriendinnen. In Neptunus, het eerste deel van een tweeluik, wordt Manon, de kersverse Special Agent van de VN, meteen ingezet voor een zeer gevaarlijke missie: binnendringen in een vijandig ruimteschip dat rond de aarde draait. Maar de opdracht heeft niet het beoogde resultaat. Gelukkig kan Manon op de steun van Kim rekenen.

Leo, geboren Luis Eduardo de Oliveira, weet als geen ander sciencefiction een zeer menselijk gelaat te geven. En met Neptunus grijpt hij de kans om zijn personages nog wat verder uit te diepen.

Leo: Ik heb altijd van verhalen gehouden waarbij er voldoende aandacht wordt besteed aan het karakter van de personages, ook al houdt dat soms in dat het vertelritme trager wordt. Want als je in een strip een personage meer psychologische diepgang wil geven, moet je wat ‘rustige’ scènes inlassen, waarbij het personage de kans krijgt om zijn gevoelens te uiten. Sommige lezers geven de voorkeur aan meer actiescènes, meer vuurgevechten, ik niet, want in die verhalen blijven de personages wat oppervlakkig.’

Flauwvallen

Vriendschap en trouw lijken me sleutelwoorden in jouw oeuvre.
Of het nu om Kim of Manon gaat, mijn personages leven in extreem moeilijke situaties waarbij die moeilijkheden vaak het gevolg zijn van het gedrag van de mensen rondom hen: de militairreligieuze dictatuur in ‘Aldebaran’, de groep reactionairen in ‘Betelgeuze’, de aanhangers van de religieuze sekte in ‘Antares’. Ik heb weleens de kritiek gekregen dat ik een zeer pessimistische kijk op de mensheid heb, als ik ervan uitga dat het in de toekomst nog altijd ‘middelmatige’ mensen zullen zijn die de wereld overheersen. Maar ik blijf hoopvol dat er ook nog altijd mensen zullen zijn die het goed menen met hun medemens, die zich loyaal zullen gedragen en het beste in zichzelf naar boven halen.

Zoals Kim, Manon en hun vrienden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zagen we veel middelmatige mensen, profiteurs, verraders, egoïstische mensen die zich afschuwelijk gedroegen. Maar er waren ook waardige en moedige mensen, mensen die hun leven riskeerden om anderen te helpen. Die gevoelens wil ik in mijn verhalen laten zien.

Ik las dat je de relatie tussen vrouwen en mannen bekijkt vanuit een ‘féminisme instinctif’. Kan je dat wat meer toelichten?
Ik heb het altijd natuurlijk en voor de hand liggend gevonden dat vrouwen gelijk zijn aan mannen. Ik vind boeken of films waarin de vrouw een secundaire rol vervult of als decor dient heel vervelend en storend. De inbreng van de vrouw daarin is meestal de man te irriteren, door in het slechtste geval flauw te vallen of uit te barsten in een vlaag van hysterie. Om aan die absurde clichés te ontsnappen zijn mijn hoofdpersonages vrouwen die even onverschrokken en daadkrachtig zijn als mannen.

De Duneworm

Ik vind Maï Lan een fascinerend personage. Kan je wat meer vertellen over haar en haar verhouding tot de ‘iums’?
Ik hou ook zelf veel van het personage Maï Lan. In het begin van ‘Betelgeuze’ wordt duidelijk dat ze de dochter is van iemand van de bemanning die de ruimtereis naar Betelgeuze onderneemt, en die dat, net zoals de andere passagiers, in een winterslaap doet. Maar tijdens die lange reis voelt de moeder zich eenzaam. Ze overtreedt de regels en maakt haar dochter wakker. Als ze dan op de planeet aankomen zal Maï Lan haar moeder helpen bij de voorbereiding van de ontscheping van de passagiers. Maar dan volgen er tragische gebeurtenissen die de dood van bijna alle passa giers in winterslaap veroorzaken. Maï Lan komt als enige tienermeisje tussen de groep volwassenen op de planeet terecht, wat voor haar een ongemakkelijke situatie is. Ze voelt zich eenzaam en geïsoleerd en zal uiteindelijk een vriendschapsband opbouwen met de intelligente dieren van de planeet, de ‘iums’.

Naast de ‘iums’ heb je nog een ander intelligent vreemd wezen, de Mantrisse. Die doet me qua kracht denken aan ‘the spice’ uit het boek en de film Dune.
Inderdaad, de gigantische ‘Duneworm’ is net zoals de Mantrisse een krachtig en mysterieus wezen, maar voor zover ik me herinner beschikt hij niet over intelligente gaven. Toen ik de Mantrisse bedacht, wou ik spelen met het idee dat een intelligent buitenaards wezen een heel andere vorm zou kunnen hebben dan wij mensen. Dat verschil in vorm zou dan ook de communicatie tussen beiden heel moeilijk maken.

Extreem vijandig

De UFO in Neptunus heeft de vorm van de UFO’s zoals ze in de jaren 50 van de vorige eeuw werden afgebeeld. Een knipoog?
Neen, het is geen knipoog. Dat aspect maakt deel uit van het verhaal dat je pas kan begrijpen op het einde van het tweede deel (lacht).

Neptunus is een tweeluik geworden. Het lijkt of elke nieuwe cyclus in De werelden van Aldebaran minder delen bevat. Een bewuste keuze?
Toen ik het verhaal van Neptunus bedacht, realiseerde ik me dat het korter zou worden dan de andere cycli, omdat de gebeurtenissen, anders dan bij de vorige cycli, zich niet op een planeet afspelen. De personages landen niet op Neptunus, die een extreem vijandige planeet is. Alles speelt zich af in ruimteschepen die heel dicht in de buurt van Neptunus komen. Het tweeluik – van 60 pagina’s per deel – is dus eigenlijk eerder een toevallige keuze die voortkwam uit het verhaal. Voor de volgende cyclus zal ik terug vijf delen van 46 pagina’s nodig hebben.

Aan welk project ben je op dit ogenblik bezig?
Momenteel teken ik het tweede deel van Neptunus uit. Tegelijkertijd heb ik met Rodolphe deel drie van de serie Scotland geschreven, het vervolg op Namibia, waarvan deel een in maart verschijnt, Demain (een nieuwe serie met Louis Alloing als tekenaar waarvan deel een binnenkort verschijnt), en Europa, getekend door Janjetov die op dit moment aan deel twee werkt. En ik begin binnenkort het scenario te schrijven van een nieuwe cyclus van De werelden van Aldebaran.