Scenarist Sylvain Runberg, bekend van series als De Dominanten en Orbital, schreef  met In het spoor van onze voorouders  een fascinerend eerste album van wat  een machtige nieuwe westernserie  belooft te worden, Nefilim.

Arkansas, 1864. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog moet een bataljon Noordelijken, dat volledig bestaat uit zwarte soldaten, een wetenschappelijk expeditie naar het Ozarkgebergte begeleiden. Indianen, Zuidelijken en racisme zijn de gevaren die het ietwat vreemd gezelschap bedreigen. In het gebergte schuilt echter de grootste vijand, niet alleen voor de soldaten en de wetenschappers, maar voor de gehele mensheid.

Als ik me niet vergis, is Nefilim je eerste westernserie. In de voetsporen treden van onder meer Blueberry, Comanche en Undertaker, dat lijkt mij niet evident?

Inderdaad, dit is mijn eerste western. Ik wilde een invalshoek, een verhaal en natuurlijk personages bedenken waarmee ik een verhaal kon schrijven dat ik zelf graag zou lezen en dat zo origineel was dat ik tot het einde toe geïnteresseerd kon blijven. Zo benader ik als auteur altijd mijn thema’s. Ik heb dus nooit echt gedacht aan die andere legendarische westernseries toen ik vele jaren geleden begon met het schrijven van Nefilim, wat ik trouwens met mijn andere fictieverhalen ook niet doe, ongeacht het genre.

Je hebt een origineel thema gevonden voor Nefilim, gebaseerd op een Bijbelse mythe. Heeft jouw verhaal ook een historische kern?

Vooral de basis van Nefilim is historisch, uitgaande van reële gegevens. De burgeroorlog, de oprichting van unionistische legereenheden bestaande uit Afro-Amerikaanse soldaten die vanaf 1863 zouden deelnemen aan de strijd, het wetenschappelijk onderzoek van het Smithsonian Institute en natuurlijk de beruchte zuidelijke wetten die in 1861 werden gestemd waardoor elke zwarte gevangengenomen unionistische soldaat ter plekke en zonder proces mocht worden geëxecuteerd. Roept de titel misschien een Bijbelse connotatie op, dan zal de lezer tijdens het verhaal ontdekken dat ook legendes van de indianen een centrale rol spelen in dit historisch verhaal, met fantastieke elementen. Met dit verhaal wou ik tonen wat voor een vreselijke burgeroorlog het Noord-Amerikaanse grondgebied teisterde, en dat tegen een achtergrond van slavernij.

Je behandelt ook het gevoelige thema racisme in de strip. Is het niet extra moeilijk om daarover te schrijven in deze ‘woke’ tijden?

Dit thema lag zelfs aan de basis van het verhaal. Met betrekking tot ‘wokisme’ wil ik toch zeggen dat deze uitdrukking tegenwoordig eerder wordt gebruikt als een politieke belediging die erop gericht is om alle feministische, antiracistische en antihomofobe strijd in het bijzonder in diskrediet te brengen. Die houding komt meestal van extreemrechts, dat erin geslaagd is die op te dringen in het publieke debat. ‘Woke’ zijn is een term die geen politieke bedoeling heeft, het betekent gewoon ‘ontwaakt’. Het woord werd in die betekenis voor het eerst gebruikt door de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap en ontstond precies in het zuiden van de Verenigde Staten na de afschaffing van de slavernij. Ik weet dat er soms discussies over dit onderwerp zijn, maar ik ben van mening dat een auteur van fictie zich niet beperkt hoeft te voelen in zijn of haar onderwerpen, thema’s, de soorten omgeving die in het kader van zijn creatieve werk worden ontwikkeld. Het publiek blijft dan rechter en kritiek is altijd mogelijk.

Je schreef het scenario met David Dusa, een verrijking?

Ik was al drie, vier jaar met het idee van Nefilim bezig toen ik David Dusa ontmoette. Met hem begon ik te werken aan verschillende projecten, televisieseries en strips. Ik vroeg hem of hij met mij mee wilde doen aan Nefilim. Alle basiselementen van het project en de hoofdpersonen waren aanwezig, maar samen breidden we het verhaal uit naar andere invalshoeken, met name de relatie tussen bepaalde indianenstammen en de zuiderlingen of de link met het Smithsonian Institute, elementen die het verhaal toch een extra dimensie gaven, zowel historisch als wat fictie betreft.

Stéphane en Juliette Créty zorgden voor  het prachtige artwork. Hoe verliep die  samenwerking?

Stéphane Créty en ik wilden al heel lang samen aan een gezamenlijk project werken en dat werd eindelijk mogelijk dankzij Nefilim. Werken met Stéphane en Juliette kan je niet anders omschrijven dan puur geluk. Onze manier van samenwerken is zo natuurlijk en gemakkelijk, ze zijn beiden getalenteerd, precies, snel en punctueel. Dat is ook aan het album te zien, de platen zijn adembenemend, of het nu gaat om epische of meer intieme scènes. En we moeten het natuurlijk ook hebben over het prachtige werk van Elvire De Cock, die de pagina’s op een ongelooflijke manier inkleurde. Een geweldig team van creatieve mensen en een geweldig redactieteam, ik heb veel geluk en ik ben heel blij.