De Duitse stripauteur Flix verraste ons al met zijn grappige en spannende Robbedoes door…-album Robbedoes in Berlijn, nu heeft hij met Het Humboldtdier een prachtig, ontroerend verhaal geschreven over die andere Dupuislegende, de Marsupilami.

In een lang vergeten kist in het Natuurhistorisch museum van Berlijn wordt in december 1931 een tot nu toe onbekende diersoort gevonden, de Marsupilami. Daar valt munt uit te slaan – levend of dood – denkt een taxidermist. Gelukkig ontfermt het eenzame weesmeisje Mimi zich over het dier.

Na je eigen Robbedoesverhaal een verhaal over de Marsupilami. Wat trekt je aan in het dier?

De Marsupilami is een van de weinige stripfiguren met een eigen magie. Toen ik als kind het dier de eerste keer zag, was ik op slag verliefd. Ik hield van de humor, ik hield van de kracht, ik hield van het duidelijke kompas van fout en goed. Toen ik werd gevraagd om een Robbedoesverhaal te schrijven, dacht ik direct: ‘Wat geweldig! Ik doe het! Met de Marsupilami!’ Maar uitgeverij Dupuis vertelde me dat dit niet mogelijk zou zijn omdat de Marsu geen deel meer uitmaakt van het Robbedoesuniversum. Ik was een beetje verdrietig, want ik had zoveel ideeën. Het is zo’n levendig personage. Na Robbedoes in Berlijn dacht ik: oké, als ik de Marsupilami niet in een Robbedoesavontuur kan stoppen, kan ik misschien een Marsupilamiavontuur maken zonder Robbedoes. Ik schreef mijn ideeën op en legde ze voor aan Dupuis.

Aan de ene kant is het boek vertederend – vanwege de mooie band tussen de Marsupilami en Mimi – aan de andere kant is het ook hard omdat het laat zien dat het egoïsme van mensen zeer destructief kan zijn. Is deze tegenstrijdigheid de drijvende kracht achter je verhaal?

Ik wilde een verhaal maken dat voor alle leeftijden werkt. De meeste Marsupilamiboeken zijn geschreven voor een jonger publiek. Ik merkte dat veel van mijn vrienden, die met de Marsupilami zijn opgegroeid, nog steeds van het personage houden, maar geen voor hen aantrekkelijke verhalen vinden. In mijn verhaal probeer ik iets soortgelijks te doen met de Marsu als wat er de laatste jaren met Robbedoes is gebeurd. Ik wilde het dier in de “echte wereld” trekken, in een historische periode met werkelijk bestaande personages en plaatsen. Zo krijgt het verhaal een tweede laag, wat het interessant maakt voor volwassenen. Voor jongeren werkt het verhaal ook zonder dat ze die tweede laag begrijpen. Het is zoals soms in het leven: begrijp je een beetje meer, dan lach je een beetje meer.

Je laat het verhaal zich afspelen in de tijd van de Weimarrepubliek. Waarom deze periode?

Normaal gesproken leeft de Marsupilami in de jungle van Palumbia, maar ik vond dat hij best zijn avonturen buiten de jungle kon beleven. Een grote stad leek me een goede plaats. Vergelijkbaar met een oerwoud, maar heel anders. En Berlijn was zo’n stad, vooral in het begin van de jaren 1930. Het was een tijd van verandering, met veel angst en een onduidelijke toekomst. Een beetje zoals vandaag. Het was een tijd waarin iemand met een goed hart echt nodig was. Zelfs al was het maar een dier met een acht meter lange staart.

Zou je de Marsupilami als huisdier willen hebben?

Absoluut ja! Als jongetje had ik een kleine plastic Marsupilami die ik aan mijn schoen knoopte. Ik liep er heelder dagen mee rond en ik was er dol op. Ik vraag me wel af of je een Marsupilami wel als huisdier kunt hebben. Ik denk van niet. Je kunt hem alleen als vriend hebben.

Een wat algemenere vraag: welke vijf mensen hebben jou beïnvloed?

Mijn ouders, die in mij en mijn werk geloofden lang voor ik het zelf deed.

Philipp Seipel, een lokale tekenaar, die veel inkttekeningen heeft gemaakt. Als kind had ik de kans om zijn atelier te bezoeken, want dat lag niet ver van mijn ouderlijk huis. Hij was de eerste kunstenaar die ik ontmoette en hij maakte meteen een zeer diepe indruk op mij.

André Franquin, wiens verhalen ik voor het eerst tegenkwam in de openbare bibliotheek van mijn geboortestad en onmiddellijk bewonderde.

Lewis Trondheim, wiens boeken me leerden dat het belangrijk is gewoon te beginnen en te vertrouwen op de flow van het verhaal.

De band Die Ärzte, omdat ze altijd een (grappige) draai en intelligente beschouwingen in hun liedjes leggen. Iets wat ik in mijn strips ook probeer te doen.