In De opgewekte nihilist leert Wendy Syfret ons met een vrolijke blik op nihilsme in het leven te staan. Haar boek is vanaf 10 augustus in de (online) boekhandel te vinden, maar ze antwoordde met plezier alvast deze vijf vragen!

Het nihilisme is een comeback aan het maken, maar dan in een vrolijk jasje. Dit boek laat zien dat het besef dat je leven geen zin heeft je gelukkig kan maken. Voor liefhebbers van Mark Manson en Sarah Knight.

Wie is Wendy Syfret?

Ik ben schrijver en redacteur en kom uit Australië. Voordat ik zoveel tijd ging steken in het nadenken over nihilisme heb ik tien jaar lang in de digitale media gewerkt. Ik had uiteenlopende functies, variërend van stagiair tot hoofdredacteur, en in dat wereldje zag ik veel van de angsten en spanningen die ik in dit boek bespreek.

Naast het schrijven over zinloosheid behandel ik in mijn werk bredere kwesties als: waarom voelen we ons zo? Vanuit die invalshoek praat ik vaak over geestelijke gezondheid, macht, geld, zingeving, relaties en hoe we met elkaar omgaan.

Ik wil dit antwoord bewust niet uitsluitend wijden aan wat ik doe om geld te verdienen. Want eerlijk gezegd definiëren we onszelf veel te vaak aan de hand van ons werk – of voelen we ons in elk geval geroepen om daarover te praten. Dus in die zin zou ik eigenlijk moeten zeggen: ik ben iemand die dol is op de natuur, haar vrienden en familie, goede boeken, slechte tv, wijn die naar zand smaakt, honden die eruitzien alsof ze daardoorheen hebben gerold, en de kick die je krijgt als je op een ijskoude dag in zee zwemt.

Wat is je favoriete zelfhulpboek?

Soms vind ik de term ‘zelfhulp’ nogal verwarrend. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een boek heb gepakt – fictie of non-fictie – zonder de hoop dat ik daardoor de wereld een beetje beter zou kunnen doorgronden.

Maar als ik denk aan de boeken waar ik vaak naar verwijs, of die de manier waarop ik de wereld zie echt hebben beïnvloed, roep ik heel hard:

A Paradise Built in Hell, Rebecca Solnit

No time: Verander nu, voor het klimaat alles verandert, Naomi Klein

Bullshit jobs: Over zinloos werk, waarom het toeneemt en hoe we het kunnen bestrijden, David Graeber

Een van mijn belangrijkste aha-momenten van de afgelopen jaren is dat ik me veel bewuster ben geworden van de manier waarop machtssystemen beslissingen en meningen beïnvloeden waarvan ik eerder dacht dat ik er zelf volledig verantwoordelijk voor was. Deze drie boeken herinneren me eraan dat de wereld geen vaste toestand is; we creëren de regels die ons leven vormgeven en conformeren ons daaraan. Ergens kan dat deprimerend lijken, maar persoonlijk put ik er wel kracht uit dat we dus eigenlijk meer macht hebben om een ​​wereld op te bouwen waarin we willen leven.

Hoe is het idee van ‘De opgewekte nihilist’ ontstaan?

In het boek beschrijf ik een anekdote over de dag waarop ik uit mijn werk naar huis liep en bijna een paniekaanval kreeg langs de kant van de weg. Ik werd op dat moment volkomen in beslag genomen door de moderne obsessie met zingeving die ik in het boek heb verkend, wat kortsluiting in mijn hersenen veroorzaakte en mijn leven verpestte.

Uit het niets schoot er een gedachte door mijn hoofd: wat maakt het uit, op een dag ben je dood en doet dit er allemaal helemaal niet meer toe.

Onder andere omstandigheden (of misschien in het hoofd van iemand anders) zou die openbaring traumatiserend kunnen zijn. Maar voor mij werkte het compleet bevrijdend. Het herinnerde me aan mijn eigen nietigheid en zette een proces in gang waarin ik mijn waarden ging herijken.

Vandaaruit begon ik veel na te denken over hoe ik de wereld zou zien als ik mijn obsessie met persoonlijke zingeving achterwege zou laten. En daarmee begon de reis die uiteindelijk zou leiden tot dit boek.

Herinner je je het moment dat het nihilisme belangrijk voor je werd?

Op het hierboven beschreven moment drong het echt door tot mijn brein. Maar sindsdien heb ik voortdurend dat soort momenten. Ik ben een mens, dus niet immuun voor stress en angst (eerlijk gezegd ben ik behoorlijk vatbaar voor beide), maar als het me nu allemaal even te veel dreigt te worden, vraag ik me af: is dit nou echt zo belangrijk?

Ik denk na over de aarde, over alle levens die voor mij bestonden waar ik nooit iets van zal weten, alle geweldige dingen die zullen gebeuren na mijn dood, en ik besef dat ik enkel en alleen dit moment heb. Dat maakt mijn leven zinloos, maar ook zo kostbaar dat ik er geen moment van wil verspillen door me slecht te voelen. Dus dan knuffel ik gewoon lekker mijn hond en denk ik eraan wat een geluksvogel ik ben omdat ik ook maar een ogenblik samen met hem besta.

Welke tip zou je willen meegeven aan de jongere generatie?

Ik woon in Australië en ben behoorlijk betrokken bij het klimaatactivisme. Iets wat mensen in deze beweging vaak zeggen, is dat je niet moet vergeten dat ‘mensen onderdeel van de natuur zijn en er niet los van staan’.

Volgens mij werd dat oorspronkelijk gezegd door bioloog Marc Bekoff en had het betrekking op hoe we met dieren omgaan. Maar het is eigenlijk een goede stelregel voor heel veel aspecten van ons leven. We kijken naar de wereld (en feitelijk naar elkaar) als een voorraadje middelen waar we recht op hebben, en zien ons kleine plekje op aarde niet in een grotere context.

Als ik mezelf beschouw als een deel van de aarde en er niet alleen op leef, voel ik me echt getroost en verbonden. Daardoor wil ik voor mensen en dingen zorgen, blijf ik niet te veel in mijn hoofd zitten en wil ik plezier maken.