Als meesterauteur Hermann samen met zijn zoon, scenarist Yves Huppen, aan een nieuw stripalbum werkt, ga dan maar op het puntje van je stoel zitten. Recent hadden ze nog maar net een nieuw deel van de middeleeuwse serie Schemerwoude voltooid, en ook het laatste deel van de magistrale westernreeks Duke, of daar verscheen het eerste deel van het machtige tweeluik Brigantus.

Elke prent is een schilderij, elke dialoog een kerf in de ziel. En verrassend, deze keer geen sciencefiction, western, middeleeuwse of hedendaagse strip, maar een strip die teruggaat naar het Romeinse rijk van de eerste eeuw na Christus.

‘De mens is monsterlijk’

Als meesterauteur Hermann samen met zijn zoon, scenarist Yves Huppen, aan een nieuw stripalbum werkt, ga dan maar op het puntje van je stoel zitten. Recent hadden ze nog maar net een nieuw deel van de middeleeuwse serie Schemerwoude voltooid, en ook het laatste deel van de magistrale westernreeks Duke, of daar verscheen het eerste deel van het machtige tweeluik Brigantus.

Elke prent is een schilderij, elke dialoog een kerf in de ziel. En verrassend, deze keer geen sciencefiction, western, middeleeuwse of hedendaagse strip, maar een strip die teruggaat naar het Romeinse rijk van de eerste eeuw na Christus.

Picten

Yves, als ik me niet vergis, is dit de eerste keer dat jullie samen een verhaal maken dat zich afspeelt in de klassieke oudheid. Wat trok jullie aan in die wereld?

Yves H.: Inderdaad, het is de eerste keer. Eerlijk gezegd kwam het idee om terug te keren naar de oudheid niet van ons, maar van Gauthier Van Meerbeeck, uitgeefdirecteur bij Le Lombard. Aangezien we klaar waren met de Duke-reeks, hadden we nood aan een nieuwe uitdaging. Gauthier had twee films gezien, Centurion en The Eagle of the Ninth, die hem overtuigden om ons te vragen een verhaal te bedenken dat zich afspeelt in Schotland, en waarin het Romeinse leger het opneemt tegen de Picten. Het idee was om een handvol Romeinse soldaten te isoleren in het hart van het mistige territorium van de Picten. Dit vijandige klimaat leek Gauthier perfect geschikt voor Hermanns stijl. Daarmee kon een donkere en gewelddadige sfeer gecreëerd worden.

Heb je historische bronnen geraadpleegd?

Net genoeg. Want de historische bronnen over deze periode zijn erg schaars en niet altijd even betrouwbaar. Aangezien de historici uit de eerste hand allemaal Romeinen waren, waren ze eerder bezig met propaganda dan met historische nauwkeurigheid. En zelfs als ze uit de eerste hand kwamen, klopte dat ook niet helemaal, want geen enkele historicus uit die tijd was uit Rome naar Schotland gereisd om de gebeurtenissen die ze beschreven te verifiëren. De beschikbare informatie over de Romeinse verovering van het noorden van Groot-Brittannië is dus zeer twijfelachtig. Dat kwam ons goed uit, want het gaf ons (bijna) alle vrijheid om te vertellen wat we wilden. We besloten ons verhaal te vertellen zonder ons al te veel zorgen te maken over historische authenticiteit. Binnen de grenzen van wat aanvaardbaar is, natuurlijk.

Een zoektocht

Wat lag er aan de basis van dit verhaal?

Het verhaal begint met de poging van het leger van Agricola om het noorden van wat nu Schotland is te veroveren. Deze gebeurtenis vond plaats tussen 83 en 84 na Christus en eindigde met Agricola’s mislukking en de terugtrekking van de Romeinse troepen, eerst ten zuiden van de Muur van Antonius en daarna ten zuiden van de Muur van Hadrianus. Tegen deze achtergrond wordt de hoofdpersoon, een Romein met de zachtaardige naam Melonius ‘Melo’ Brigantus, met zijn centurie naar een geïsoleerd fort in het hart van het gebied van de Picten gestuurd. Daar moet hij de positie versterken voordat de troepen van Agricola arriveren. Zijn eigen positie binnen zijn centurie wordt bemoeilijkt door het feit dat hij groot is, zelfs buiten proportie, en dat hij een buitenechtelijk kind is: zijn medesoldaten zijn achterdochtig over zijn kracht maar ook over zijn afkomst, want hij is half-‘Brigant’ (de Brigantes waren een volk dat ooit het centrum van het huidige Brittannië bezette). Als teken van hun vijandigheid tegenover hem noemden sommigen hem de Pict, om hem te laten merken dat hij niet als een echte Romein kon worden beschouwd en dat hij alle kenmerken had van een potentiële verrader. Door deze constante afwijzing zoekt Melo Brigantus een uitweg in zijn dromen: de hoop waar hij zich aan vastklampt is dat hij op een dag het licht zal zien. Het licht dat hem uit de duisternis zal halen die zijn leven al sinds zijn geboorte omringt.

Wat is volgens jou het hoofdthema in dit verhaal? De hunker naar vriendschap en liefde?

Ik zou kunnen zeggen dat alleen Melo dat weet. Voor hem gaat het over een ruimte, misschien geografisch, maar zeker mentaal, waar hij geaccepteerd en geliefd zal zijn, hij die alleen maar afwijzing, duisternis en het geluid van wapengekletter heeft gekend. Hij vraagt niet veel, alleen een beetje licht om zich te verwarmen. Ik denk dat zijn zoektocht een beetje lijkt op de zoektocht van ons allemaal: we hopen allemaal die plek te vinden waar we ons volledig geaccepteerd en geliefd voelen om wie we zijn. Gelukkig hebben de meesten van ons, in de ons omringende landen, die plek tot op zekere hoogte gevonden. Dat mogen we tenminste hopen. Aan de andere kant zijn er veel mensen over de hele wereld die deze zoektocht (moeten) ondernemen. Aan hen dacht ik toen ik het personage van Melo creëerde. Hij is die ander, de persoon die we veroordelen en afwijzen, die op zoek is naar zijn of haar plaats in deze wereld.

Elephant Man

De ‘Pict’ is helemaal geen monster, misschien wel de enige die geen monsterlijke trekken heeft?

Toch is hij indrukwekkend. Ik kan zelfs begrijpen waarom hij zo angstaanjagend kan zijn. Als ik hem in het echt zou ontmoeten, weet ik niet zeker of ik misschien niet snel de straat zou oversteken. En toch, als Aurelius hem durft aan te spreken als mens en niet als dier, ontdekt hij een man die intelligenter en fijner is dan hij lijkt. In ieder geval is hij veel menselijker dan al wie hem met minachting behandelt. Melo is een beetje als de ‘Elephant Man’, een monster dat een omgekeerd beeld van de tweevoeter weerspiegelt: het monster is menselijk en de mens is monsterlijk. Alleen mensen zoals Aurelius zien hem als de man die hij is, en niet als het monster.

Hoe heb je met je vader samengewerkt aan dit verhaal?

Altijd op dezelfde manier. Als hij klaar is om te gaan tekenen, geef ik hem het scenario en een storyboard. We bespreken het samen om misverstanden te voorkomen en de laatste details op elkaar af te stemmen. En dan gebeurt wat moet gebeuren! Als mijn vader tijdens het tekenproces aan iets twijfelt in het scenario, belt hij me op. Vervolgens krijg ik de getekende platen per acht pagina’s, die ik dan controleer op eventuele fouten. De goedgekeurde pagina’s scan ik in, voor ons archief maar ook om al materiaal te kunnen tonen op onze website en op het sociale netwerk. Eenmaal gescand geef ik de pagina’s aan mijn vader terug, zodat hij ze naar Slovenië kan sturen, waar ze in hoge resolutie worden gescand, klaar om gedrukt te worden.