Lana Montgomery is alles wat het gemoedelijke stadje Moose Springs niet kan waarderen: een rijke socialite die denkt dat ze alles wel even kan veranderen. Maar Lana is vastbesloten om te bewijzen dat ze hier thuishoort. Zelfs als ze daarvoor haar hakken moet inruilen voor sneeuwlaarzen en op jacht moet naar een op hol geslagen eland.

De laatste jaren zijn zwaar geweest voor Rick Harding, maar het wordt er niet makkelijker op nu zijn droomvrouw naar Moose Springs is verhuisd. Wanneer Lana hem per ongeluk raakt met een verdovingspijl, is het duidelijk dat ze wel wat hulp kan gebruiken – en wie weet… ziet ze hem dan voortaan wél staan. Als het Rick en Lana lukt om de dolle eland te vangen voor die het stadje verwoest, zouden ze wel eens de plek kunnen vinden waar ze thuishoren – samen.

Droomman is het tweede deel in de Moose Springs-trilogie van Sarah Morgenthaler. Lees hier alvast de eerste pagina’s van deze heerlijke roman!

1

Iemand had een gigantische penis in de sneeuw getekend.

‘Anatomisch gezien klopt hij in elk geval.’ Lana Montgomery, onlangs vastgoedtycoon geworden in Moose Springs, in Alaska, hield haar hoofd scheef en keek naar het kunstwerk dat daar zo heel precies op de berghelling was aangebracht.

‘Een sneeuwengel was misschien toepasselijker geweest.’ Ben, haar aannemer, krabde in zijn nek en probeerde zonder succes een professionele toon aan te houden. ‘Het is over twee weken Kerstmis.’

‘Ja, maar dan zou de boodschap niet overgekomen zijn. Die mistletoe is in elk geval een leuk extraatje.’

Niets zond duidelijker het signaal ‘rot op’ uit dan een gigantische penis die naar je toekomstige bouwterrein wees.

Ben blies zijn adem uit in de koude winterlucht, alsof hij probeerde een minachtend gesnuif te verhullen. ‘De locals zijn wel heel consequent, dat moet ik ze nageven.’

De penis veroorzaakte problemen, zoals penissen nu eenmaal vaak doen. Het kunstwerk was de meest recente in een lange lijst pogingen van de lokale bevolking van Moose Springs om de bouw van een luxe appartementencomplex tegen te houden. De sneeuwpenis verschilde in elk geval verfrissend van haar andere problemen: hier een accountant die geld van het familiebedrijf jatte, daar te weinig opbrengst van een onbezonnen investering, slechte pr van iemand in de familie die over de hele wereld het geld van de Montgomery’s met bakken tegelijk over de balk smeet.

Lana’s opgewekte benadering van het leven betekende dat ze goed was in dingen gladstrijken, maar opgewektheid hielp niet tegen de fijne kraaienpootjes rond haar ogen of het permanente stressrimpeltje dat zich in haar voorhoofd begon af te tekenen.

Tweeëndertig was te jong om zozeer gebukt te moeten gaan onder de last van haar zware verantwoordelijkheden.

‘Ik kan een sneeuwmachine laten komen om de boel te egaliseren,’ bood Ben aan.

‘Laat het maar een tijdje zo.’ Lana glimlachte vriendelijk naar haar aannemer. ‘Laat ze hun pleziertje maar hebben. Iemand heeft ontzettend zijn best gedaan om dit voor elkaar te krijgen zonder gezien te worden, en ik zou het verschrikkelijk vinden om ze teleur te stellen. Bovendien, wie weet wat ze hierna gaan uithalen?’

‘Ze kunnen je niet raken, hè?’

‘Ik ben niet helemáál ongevoelig voor de aandacht.’ Lana pakte wat sneeuw op in haar handschoen. ‘Ik hoop ook dat ze niet al te lang boos op me blijven.’

‘Je hebt dus wel het hele stadje opgekocht,’ bracht Ben haar met een geamuseerde blik in herinnering. ‘Mensen in zo’n kleine stad als deze nemen dat soort dingen niet licht op.’

‘Vastgoedeigenaren hebben politiek gezien veel in de melk te brokkelen in Moose Springs. Maar we kunnen geen appartementen bouwen op een berghelling zonder goedkeuring van de gemeenteraad.’

‘En jij vraagt je af waarom ze je niet mogen.’ Ben verzachtte zijn plagerijtje met een goedmoedige grijns. ‘Geen zorgen. Zodra er wordt gebouwd, raken ze er wel aan gewend… Over een paar generaties of zo.

Montgomery’s snoven niet verontwaardigd. Tenminste, niet in het openbaar. Wat er op een berghelling met een afbeelding van een penis erop gebeurde, bleef tot die berghelling beperkt. ‘Voorzichtig, Ben. Ik bespeur optimisme bij je.’

Ben liet een luide lach horen en gebaarde haar achter hem aan te komen. Ze gooide de sneeuwbal naar het dichtstbijzijnde takje mistletoe voordat ze terugliep naar haar sneeuwmobiel. Slippend gleed ze over de poederachtige sneeuw, totdat ze kans zag in het spoor van Ben terecht te komen. Ze reden om het terrein heen dat de Montgomery Group van het Moose Springs Resort had gekocht, en daarna in een kleinere cirkel tot ze bij de plek uitkwamen waar uiteindelijk haar luxe appartementen gebouwd zouden worden.

Sleutelwoord: uiteindelijk.

Bovenaan de to-dolijst voor vandaag stond het checken van de vorderingen op het bouwterrein. Zoals dat vaker gaat op bouwterreinen, was daar weinig sprake van, van vordering. Tot dusver waren er alleen lange stokken met feloranje plastic vlaggetjes bovenin geplant om de begrenzing aan te geven van wat algauw de meest riskante onderneming zou worden die Lana ooit was aangegaan.

De appartementen waren bedoeld om de rijken en machtigen van over de hele wereld zover te krijgen dat ze hun geld het hele jaar door in het stadje Moose Springs investeerden, en niet alleen om het jaar tijdens een skivakantie van twee weken. Het idee was dat nieuwe bewoners in hun eigen vakantiewoning van alle gemakken van het resort gebruik zouden kunnen maken.

Als Lana dat stomme complex tenminste kon laten bouwen.

Ze kwamen op het hoogste punt van de berghelling, waar je het mooiste uitzicht op het stadje had. Het meer beneden het Moose Springs Resort was overdekt met ijs, waarop kriskras sporen van sneeuwmobielen en kindersleetjes te zien waren. In het dal stonden kleine huizen knus tussen de dennen dicht bijeen: de woningen en bedrijven en inwoners van Moose Springs. Het levenssap van dit stadje.

Lana hield van Moose Springs zoals ze nog nooit eerder van iets had gehouden. Het had haar hart en ziel gestolen vanaf haar eerste bezoek als klein kind, en ze was vastbesloten om de wankele, op toerisme drijvende economie van het schilderachtige Alaskaanse stadje een stevige boost te geven. Maar dat zij geloofde in waar ze mee bezig was, betekende niet dat de bewoners dat ook deden.

Lana had de hoop nog niet opgegeven om hen achter haar plannen te krijgen, maar tot nu toe ontving ze heel weinig steun van de bevolking en van haar holdingcompany.

‘Vraag om vergeving, niet om toestemming,’ zei ze bij zichzelf toen ze vaart minderden. Boven het geraas van de motoren uit riep ze naar Ben: ‘Weet je zeker dat we niet eerder kunnen beginnen?’

‘Alleen als we door tweeënhalve meter sneeuw heen willen gaan graven.’

Lana’s zakelijke agenda beperkte de tijd die ze in Moose Springs tot haar beschikking had, maar ze wilde dit project op de juiste manier aanpakken. Maandenlang hadden Ben en zij tot over hun oren in de bouwtekeningen, bestemmingsplannen en een enorme hoeveelheid bureaucratische rompslomp gezeten. Ze had gehoopt dat ze inmiddels meer vorderingen gemaakt zouden hebben.

‘Ik dacht dat het heel normaal was om in Alaska ’s winters te bouwen,’ zei ze.

‘Jawel, als je een nieuw dak wilt of een keuken wilt verbouwen. Niet bij zo’n monsterklus als deze. Luister,’ zei Ben, ‘het is niet onmogelijk, maar de kosten om de bodem bouwklaar te maken zijn torenhoog en we kunnen pas materiaal hierheen krijgen als de toegangswegen breder gemaakt worden, en geasfalteerd. Ooit geprobeerd om een volgeladen vrachtwagen met zwaar materieel over een onverharde weg te rijden?’

‘Je hebt gelijk. We wachten tot het voorjaar.’ Toen Ben zijn mond wilde opendoen, vervolgde Lana: ‘Tot het begín van het voorjaar. Ik wil dit zo snel als menselijkerwijs gesproken mogelijk is voor elkaar krijgen. En Ben? Als je tijdelijke krachten gaat werven, neem dan alsjeblieft zo veel mogelijk locals in dienst. Dat bespaart ons dagloon.’

Hij wierp haar een blik toe alsof hij wel wist hoe de vork werkelijk in de steel zat, maar corrigeerde haar niet. Haar aannemer wist namelijk precies waarom ze wilde dat de lokale bevolking baat zou hebben bij de banen die dit project met zich mee zou brengen.

Ze was echt dol op Moose Springs. Wat de wetenschap dat ze daar een hekel aan haar hadden alleen maar erger maakte.

In de verte hing een zware wolk rond de hoogste bergtop, die op minder heldere dagen dan vandaag gewoonlijk aan het zicht onttrokken werd.

‘Mount Veil ziet er vandaag wel bijzonder onheilspellend uit,’ merkte ze op om tijd te rekken, want ze bleef veel liever buiten met Ben dan dat ze terugging naar haar suite. Moose Springs Resort was een luxueus hotel van wereldklasse dat werkelijk alles te bieden had wat je je maar kon wensen, maar een lege kamer voelt eenzaam. Bovendien waren de met sneeuw bedekte bergen in Alaska het altijd waard bewonderd te worden.

Ben keek even naar de reusachtige top in de verte. ‘Veil is Denali niet, maar het is wel een echt monster. Heb je ooit geprobeerd hem te beklimmen?’

‘Ik ben meer het type voor de sneeuwmobiel.’ Lana tikte op de hendel van haar voertuig.

‘Als inwoner van Moose Springs moet je wel de juiste termen gebruiken. Dit heet een sneeuwscooter.’

‘Ik ben geen inwoner,’ deelde ze hem mee. ‘Ik logeer in het resort.’

‘Jouw eigendom, toch?’

‘Niet van mij, van de holding.’

Chicago, Londen, Singapore, de Maagdeneilanden… De Montgomery Group zat overal. Maar dat het gemakkelijker was om in panden van de familieholding te logeren, betekende niet dat ze daar ook thuishoorde. In de eerste dertig jaar van haar leven had Lana veel van het bedrijf geleerd. Onder het genot van cocktails onderhandelen over miljoenen was een heel normale dagbesteding voor haar. Ze kon doorgewinterde CEO’s te snel af zijn onder het mixen van de perfecte martini. Maar ze had nooit geleerd hoe ze zich ergens thuis kon voelen.

‘De aankoop van grond maakt je nog geen onderdeel van een stad, Ben. Ik zou willen dat het zo gemakkelijk was.’

‘Nou, mevrouw, hoe dan ook, u kunt nu beter naar de vergadering van de gemeenteraad gaan.’ ‘Waarom?’

Ben grijnsde. ‘Omdat ze nog steeds naar manieren zoeken om van u af te komen.’

De meeste gemeenteraadsvergaderingen werden gehouden in, tja, het gemeentehuis. Maar niet in Moose Springs.

In Moose Springs werden vergaderingen van de gemeente gehouden in een verlaten hooischuur in een uithoek van het stadje, compleet met een pak sneeuw eromheen dat zo dik was dat je er bijna niet doorheen kwam. Wie bij de deur van de hooischuur wilde komen die het dichtst bij een parkeerplek lag, kon maar beter vindingrijk zijn en verstandig schoeisel aan doen.

Op hoge hakken door een laag sneeuw die tot je knieën kwam waden was nooit een pretje, dus trok Lana een schattig maar stevig paar laarzen aan die ze voor dat doel altijd op de achterbank had liggen.

Toen ze bij de deur kwam, klemde die, dus gooide ze haar gewicht in de strijd. Blijkbaar was de hooischuur niet alleen aan de buitenkant versierd voor kerst, maar werd hij ook gebruikt om de kerstdecoraties voor het stadje in te bewaren. Iemand had kennelijk kerstelfen van een meter hoog aan de andere kant van de deur opgestapeld, want toen die eindelijk openzwaaide, zagen de elfen hun kans schoon om te ontsnappen. Lana sprong achteruit om de lawine te vermijden en kwam tot haar inmiddels ijskoude knieën in een berg sneeuw terecht. De dichtstbijzijnde elf lag voorover in een diepe laarsafdruk, wat de indruk wekte alsof hij het nu echt had opgegeven om met nog enige waardigheid de kersttijd door te komen.

Door de open deur kon Lana zien dat de hooischuur binnen was omgetoverd tot een provisorisch stadhuis. Klapstoeltjes vulden de ruimte die ooit was gebruikt om hooi in op te slaan.

Toen iedereen op de achterste rijen zich omdraaide om naar haar te staren, daar buiten in de sneeuw, wuifde Lana hen ongemakkelijk toe.

‘Dat was even onverwacht,’ zei ze, in een opgewekte poging haar gêne te verbergen.

‘Er is nog een ingang aan de andere kant,’ mompelde iemand.

Ah, ja. Dat had ze dan wel graag eerder gehoord.

Een half dozijn goedkope plastic elfen van de sneeuwdood redden was niet het ergste wat ze ooit had gedaan, al had ze het gewaardeerd als er wat minder meesmuilende blikken haar kant op werden geworpen. Ze had het nooit echt fijn gevonden als iedereen naar haar keek wanneer ze ergens binnenkwam. Ze was eraan gewend, maar ze vond het niet prettig.

Ze had lang geleden geleerd dat ongemak te compenseren door haar grootste, breedste glimlach te laten zien. Meestal lukte het haar om de spanning daarmee te doen afnemen, maar deze keer niet. De bewoners die zich binnen hadden verzameld glimlachten voor geen centimeter terug.

Het aantal lachjes was steeds verder afgenomen sinds de bouw van haar appartementencomplex was aangekondigd.

‘Lastig publiek,’ mompelde ze tegen de plastic elfen die ze in haar armen hield.

Als Ben haar niet had verteld waar de vergadering werd gehouden, had ze die nooit kunnen vinden. Te oordelen naar de blikken die ze toegeworpen kreeg toen ze naar voren liep, zouden de meesten geen problemen hebben gehad met haar afwezigheid.

De hooischuur was inderdaad een prima ruimte voor vergaderingen, zag ze. Aan de andere kant van de zaal was een houten podium gebouwd, tegenover de plek waar Lana haar niet zo bevallige entree had gemaakt. In elk geval hadden de meeste aanwezigen haar flater niet gezien. De rijen stoelen waren zo neergezet dat ze op het provisorische podium uitkeken.

Ze hadden geprobeerd om de hooischuur in een passende kerstsfeer te hullen door er een vrolijk, zij het nogal willekeurig assortiment kerstversieringen in aan te brengen. De meeste waren tamelijk onschuldig, maar ze hadden zich vrijheden gepermitteerd met Rudolphs gewei, en er leek iets gaande tussen Mrs Claus – de vrouw van de Kerstman – en Frosty de Sneeuwman, als ze af mocht gaan op de twinkeling in haar ogen. De stapel elfen had liggen chillen bij de nooduitgang, waar Lana in haar onwetendheid naar binnen was gegaan. Waarschijnlijk hadden ze daarin volkomen gelijk gehad.

De combinatie van slingers met knipperende kerstverlichting, rode en groene plastic versieringen, blauw-met-witte sneeuwvlokken van papier-maché en blinkende goudverf op kerstballetjes was wel wat over the top. Iemand had een ster bevestigd boven op een uit karton gesneden lamp in de vorm van een bekoust vrouwenbeen, met daaronder een aantal kerstcadeautjes.

Lana trok haar jas dichter om zich heen tegen de kou en keek om zich heen, op zoek naar een vriendelijk gezicht tussen de bekenden. Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze een kleine, slanke brunette met een bril in het oog kreeg die ergens opzij zat, aan de andere kant van de zaal dan waar zich de klaptafel met koffieketel en kerstlekkernijen bevond. Zoey Caldwell keek op van het boek op haar schoot. Haar gezicht klaarde meteen op toen Lana haar toewuifde.

‘Ik heb een stoel vrijgehouden voor Graham, maar je mag deze hebben,’ zei Zoey. ‘Hij is de hele dag al aan het klieren.’

‘Doet hij dat dan ooit niet?’ reageerde Lana, en ze ging naast haar beste vriendin zitten.

‘Hm, ja, daar zeg je wat.’ Zoeys vriend was veel dingen tegelijk en klierig hoorde daar zeker bij.

Het niet te stuiten goede humeur dat Zoey al had sinds ze in Moose Springs was komen wonen, was niet afgenomen, en ze gaf Lana enthousiast een knuffel. Lana reageerde even enthousiast. Het was beschamend om toe te geven hoe fijn ze die knuffels vond… en nodig had. Ze hadden elkaar jaren geleden leren kennen in een truckerscafé buiten Chicago. Zoey was daar toen serveerster, en zij en Lana hadden meteen een klik gehad. Als Lana eerlijk moest zijn tegenover zichzelf – wat haar op dit moment zwaarder viel dan ze wilde – was haar vriendschap met Zoey de gezondste menselijke interactie die ze in haar hele leven had gehad. En het betekende meer voor haar dat ze samen kerst zouden vieren dan Zoey besefte.

Lana keek om zich heen. ‘Ik hoopte dat Jake hier zou zijn.’

Jake was eigenlijk Grahams hond, maar ze deden alle drie evenzeer hun best om de genegenheid van de blinde bordercollie te winnen. Tot nu toe ging dat Zoey het beste af.

‘We hebben hem gevraagd of hij mee wilde, maar hij ging liever bij de kachel slapen.’ Zoey zette haar bril recht en vervolgde: ‘Ik geloof dat hij het voor vandaag wel had gehad met die verkleedpartijen. Graham heeft hem wel vier keer iets anders aangetrokken.’

‘Nu heeft Jake zeker een pyjamaatje aan?’

‘Zijn Ninja Turtle-kerstpyjama. Dat is zijn favoriet.’

Ze wisten allebei wiens favoriet die pyjama eigenlijk was.

‘Hoe ging je bespreking?’

‘Fallisch feestelijk,’ vond Lana. ‘Hoe was de kennismaking met Grahams ouders?’

‘Ze zijn net als hij. Liefdevol, geweldig, erg spraakzaam. Hun huis in Anchorage staat vlak bij de kreek, en het is heel schattig.’

‘Maar?’

‘Maar wel erg veel Barnett-humor in één kamer.’ Zoey huiverde. ‘Misschien moet ik vanavond wel bij jou crashen, anders vermoord ik hem nog.’

‘Mijn bank staat altijd voor je klaar.’ Lana kneep in Zoeys hand en leunde even vriendschappelijk tegen haar schouder. ‘Die ene kachel doet niet echt veel hier.’

‘Graham brengt er zo meteen nog een, en ook nog wat stoelen. Ik heb zo het idee dat de mensen altijd komen opdagen zodra ze weten dat Leah, de vrouw van Grahams neef, haar speciale kerstdrank heeft gemaakt.’

Lana prentte dat in haar geheugen, terwijl Zoey uitweidde over hoe heerlijk die kerstdrankjes waren. Leah was de eigenares van een plaatselijk autoverhuurbedrijf, een van Lana’s recente aankopen. Het leek wel alsof iedereen tegenwoordig direct of indirect te maken kreeg met de massa-aankoop van haar bedrijf.

‘Je trekt je werkgezicht.’ Zoey stootte Lana even aan. ‘Je loopt al vanaf de zomer de benen onder je kont vandaan. Je moet eens een dag vrij nemen.’

‘Als ik dat deed, zou ik niet weten wat ik met mezelf aan moest,’ zei Lana. Zoey had wel gelijk. Lana hunkerde naar een dag zonder telefoontjes, zonder e-mails, zonder penissen.

‘Heb je al eens eerder zoiets bijgewoond?’ vroeg Zoey.

Lana wilde antwoord geven, maar Zoey werd afgeleid omdat haar vriend binnenkwam, met zijn gespierde armen vol kacheltjes.

Graham Barnett, een vrolijke, lokale Alaskaan van eind twintig, was zo knap als een man maar zijn kan. Hij was lang en breedgeschouderd, en probeerde zo vaak als hij maar kon lui te zijn, wat tegenwoordig niet echt vaak was. Ondanks zijn pogingen om het tegendeel voor elkaar te krijgen, was Grahams eethuisje, de Tourist Trap, juist een sensatie geworden onder de duizenden gasten die elk jaar Moose Springs aandeden.

Ook al probeerde hij zijn klanten af te wimpelen met zijn gebrom en zijn notoir slechte service, ze bleven in drommen terugkomen… onder wie Lana. Zijn zelfgebrouwen cocktail, de Growly Bear, had wereldfaam verworven, al vond Graham hem zelf niet te drinken. Gezien het feit dat hij eigenlijk professioneel kettingzaagkunstenaar had willen worden en zijn leven in zijn eentje in de bossen had willen slijten, was het succesvolle ondernemerschap voor hem heel teleurstellend.

Graham bleef even in de deuropening staan en zocht in de menigte naar Zoey. Lana hoorde Zoeys adem stokken. Het stel had elkaar onder het genot van zo’n Growly Bear leren kennen, toen Zoey zich afgelopen zomer rond Onafhankelijkheidsdag voor een vakantie van twee weken bij Lana gevoegd had. Vanaf het moment dat hun blikken elkaar voor het eerst hadden gekruist, was de restauranteigenaar tot over zijn oren verliefd. En vanaf het moment dat Zoey ervoor had gekozen om zich permanent in Moose Springs te vestigen, was het paar onafscheidelijk geweest.

Het geluk stond haar beide vrienden heel goed.

---

Nieuwsgierig naar het eerste deel in de reeks, Droomvakantie? Lees hier alvast een fragment.