‘Tegenover Rosinski,  een reus van de strip,  moet je nederig blijven’

Ook helden sterven, en zo komt de dag dat Thorgal afscheid moet nemen van zijn geliefde Aaricia. De brandende snek met haar lichaam is nog niet achter de horizon verdwenen of de slang Nidhogg heeft een vreselijk voorstel voor de treurende en rouwende Thorgal. Als hij de Ring van Ouroboros over zijn vinger schuift, zal hij terugkeren naar zijn eigen verleden en haar terugzien. Thorgal aarzelt, maar de pijn en het verdriet om haar verlies zijn te groot. Hij schuift de ring over zijn vinger.

Een tienerheld

Van wie kwam eigenlijk het idee om dit indrukwekkende hommagealbum te maken?

Robin Recht: Zoals dat met zoveel dingen in het leven gaat, was het een subtiele mix van toeval en noodzaak. Drie jaar geleden nam Mathias Vincent, uitgever bij Lombard, contact met me op met de vraag of we eventueel konden samenwerken. Ik had toen hooguit een paar vage ideeën, geen echt concrete voorstellen, maar tijdens een lunch vertelde ik hem dat het tekenen van een Thorgal het vervullen van een kinderdroom zou zijn. Ik wist toen al dat de hoofdreeks net was overgenomen door Yann en Vignaux en ik verwachtte dus niks anders dan … een fles in de zee. Maar Mathias vertelde me dat die droom wel realiseerbaar kon zijn omdat ze vanuit de uitgeverij een aantal auteurs wilden contacteren met de vraag of ze het maken van een one shot van Thorgal zagen zitten.

Ik denk dat diep in mij een stukje van mezelf heel kinderlijk is gebleven. Het kind dat met zijn speelgoed speelt en er verhalen voor verzint. Mijn speelgoed was Elric, Conan, Thorgal … Ik heb het geluk dat ik dit heel intieme deel tot leven kon blijven brengen via mijn werk.

Ik ging ervoor en drie jaar later ligt Vaarwel Aaricia in de winkel.

Heb je altijd al een fascinatie gehad voor Vikingen of is het vooral de held Thorgal die je aantrok?

De Noorse mythologie heeft me altijd gefascineerd. Die mengeling van heldendom en wreedheid, tot het groteske maar ook het lyrische toe, dat spreekt me aan. Die mythologie is minder cerebraal dan de Griekse mythologie, poëtischer misschien. In ieder geval heb ik me altijd heel sterk aangetrokken gevoeld tot de Noorse mythen.

En toen ik in mijn vroege tienerjaren de Thorgalalbums ontdekte, werd ik natuurlijk verliefd op de held en de serie.

Ze had alles waar ik over fantaseerde: avontuur, verwondering, sciencefiction en romantiek. Ongelooflijk voor de jongen die ik toen was.

Was hij een jeugdheld voor je?

Hij was meer een held toen ik een tiener was in het midden van de jaren 80. Alles wat ik leuk vond, zat in de serie. Je had de hele ‘geek’-cultuur die langzaam opkwam, ik hield me bezig met rollenspellen, in de cinemazalen werden films over denkbeeldige werelden vertoond en Thorgal was eigenlijk een beetje een synthese van dat alles in stripvorm. Het was geweldig.

Een onvervulde droom

Nadat je de opdracht aanvaard had, kwam waarschijnlijk het moeilijkste deel. Je moest een scenario schrijven waarmee je niet direct veel ervaring had. Een extra uitdaging?

Het was meer een oude onvervulde droom. Na verloop van tijd ontdekte ik dat ik veel minder een striptekenaar ben dan een verhalenmaker. Ik wil niet zeggen dat ik een scenarist ben, daarvoor heb ik de techniek niet, maar ik heb altijd de drang gevoeld om terug te gaan naar mijn kindertijd, toen ik alleen in mijn hoekje voor mijn speelgoedfiguurtjes verhalen verzon. Die momenten zijn me steeds bijgebleven. Ik heb lang gedacht dat ik gewoon een tekenaar was, geen auteur. En ik begrijp nog altijd niet waarom het zo lang duurde voordat ik mijn verhalen durfde te vertellen. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik uiteindelijk die stap heb gezet.

Grafisch in de voetsporen van Grzegorz Rosinski treden lijkt me ook geen gemakkelijke taak…

Tegenover zo’n reus van de strip moet je nederig blijven. Andere kunstenaars hebben misschien een meer elegante of opvallende stijl, Rosinski focust zich op de scènes zelf, het licht moet precies goed vallen, de uitdrukkingen van de personages moeten de gewenste emotie uitstralen. Met zijn tekeningen wil hij niet uitpakken, zijn lijn stelt zich ten dienste van het verhaal.

Ik probeerde in die voetsporen te treden terwijl ik toch ook mijn eigen sensibiliteit wou behouden. Ik ben minder een striptekenaar dan hij, meer een grafisch ontwerper, maar ik heb echt mijn best gedaan om de lezers zich ‘thuis’ te laten voelen.

Trouwens, hadden Rosinski of Jean Van Hamme zeggingskracht over jouw verhaal? Weet je wat hun reactie was?

Ik heb geen idee. Ik denk dat meneer Van Hamme het album niet eens kent. En meneer Rosinski gaf me vooral feedback over het grafisch gedeelte. Die was erg nuttig voor mij.

Omgaan met verlies

Was het feit dat de wereld van Thorgal al vrij goed afgebakend is een voordeel of een nadeel, zowel qua inhoud als qua vormgeving?

Het is een voordeel. De krijtlijnen staan vast.

Vaarwel Aarcia is een verhaal over omgaan met verlies. Is dat het gevoel dat je vooral wilde overbrengen?

Ik denk het wel. Het komt vast door mijn eigen familiegeschiedenis, waar verdriet en rouw al heel vroeg aanwezig waren. Ik moest daarmee al heel snel leren leven, en dus zal het ook wel heel sterk in mijn werk aanwezig zijn.

Ik wou ook werken rond het begrip lot. Wat maakt dat we het ene pad in het leven kiezen en niet het andere? Die splitsingen zijn er voortdurend in een mensenleven en ze dwingen ons te kiezen. Wat had Thorgals lot kunnen veranderen? Die vraag loopt als een rode draad doorheen het album.

Perfectionisme

Kun je ons iets meer vertellen over de inkleuring?

Ik besloot al vroeg dat ik een inkleurder wilde voor het album, dat ik het niet zelf zou inkleuren. Mijn eerste keuze was Gaetan George, die al verschillende albums van de hoofdreeks had ingekleurd. Tot mijn grote vreugde stemde hij toe. Zijn werk doet mijn pagina’s veel goed. Mijn stijl is soms wat chaotisch en zijn werk structureert mijn pagina’s, brengt er rust in. Hij is een heel goed verteller en hij weet hoe hij een sfeer moet neerzetten. Hij is gewoon een van de beste inkleurders van Frankrijk. En als bonus blijft hij altijd rustig en vriendelijk. Ik heb een licht neurotische dwang tot perfectionisme en ik stuurde de arme man soms een dozijn versies van eenzelfde plaat. Anderen zouden misschien boos worden, maar Gaetan nooit. Het was een plezier om met hem samen te werken.

Je leefde drie jaar in de wereld van Thorgal. Was het moeilijk om die wereld achter te laten?

Het waren drie zware jaren en ik ben er moe maar ook zo gelukkig uitgekomen. Ik ga nu verder andere verhalen vertellen. Deze keer neem ik afscheid van Thorgal. En wie weet … Zoals Nidhogg zegt: “De toekomst blijft onvoorspelbaar.’