In de nieuwste Tom Clancy wordt Jack Ryan jr. na een rampzalige missie voor een eenvoudig klusje naar Singapore gestuurd. Al gauw blijkt dat het geen routineklus is en dat er snel iets moet gebeuren voor er slachtoffers vallen… Lees hier alvast het eerste hoofdstuk van Tom Clancy Confrontatie!

1

Noordzee
Olieveld Albuskjell, Noorwegen
56 graden noorderbreedte, 3 graden oosterlengte

Doodvriezen of verdrinken.

Hij wist niet zeker wat eerst zou komen, maar veel maakte het niet uit. Want hoe het ook uitpakte, Jack Ryan junior wist dat hij in de komende twee minuten zou sterven.

De F470 Zodiac Rubber Raiding Craft ploegde in het licht van de door de wolken versluierde maan door de korte golfslag. Jack hield de veiligheidslijnen met beide handen stevig vast om te voorkomen dat hij overboord werd gesmeten. Datzelfde deed Adara Sherman, die voor hem zat; zij had het zwaarder te verduren dan hij. Bij elke klap waarmee de boot op het water stuiterde kregen ze meer schuim in hun gezicht. Jacks nachtbril zat vol bevroren druppels, maar zolang hij op dit bokkende halfwilde paard zat was het te riskant om te proberen de brillenglazen af te vegen. Toch zag hij een meter of achthonderd voor zich nog wel vaag het boorplatform: de kolossale constructie torende onverlicht boven de woeste zee uit. Dat vond Jack prima, want de duisternis camoufleerde hun komst.

Jacks tanden klapperden en de verdovende kou vertroebelde zijn geest.
Jacks tanden klapperden en de verdovende kou vertroebelde zijn geest. De ijskoude Noordzeewind leek dwars door zijn 5mm dikke wetsuit te snijden en de stekende ijsregen voelde alsof iemand zijn blote huid met een kapot bierflesje bewerkte.

Ondanks hun misère liet Bartosz ‘Midas’ Jankowski de motor op volle toeren draaien. Hij keek door zijn nachtbril naar het gps. Het was de bedoeling dat ze geen geluid maakten, maar ze kwamen in tijdnood. Gelukkig overstemde de gierende wind in elk geval voor het grootste deel het geluid van de buitenboordmotor aan de achtersteven.

De harde wind betekende ook dat het onmogelijk was om met een helikopter te landen en al helemaal dat ze daar per fast rope uit konden afdalen – Jacks favoriete nieuwe vaardigheid. Ze kregen er alle drie stevig van langs en de tijd werkte niet in hun voordeel. Als ze de ladder van het boorplatform niet binnen twee minuten bereikten, mislukte hun missie.

Ervan uitgaande dat we de komende twee minuten overleven, dacht Jack.

En dan moesten ze ook nog eens dealen met de schutters op het boorplatform. Maar gewapende moordenaars waren nu even niet hun grootste probleem.

Precies op dat moment ontstond een golf onder de snelle boot die de bakboordzijde uit het water tilde. Jack had expres de punt van zijn laarzen door de veiligheidslijn op het rubberdek geschoven, maar desondanks voelde hij dat hij opzijviel. Op het laatste moment greep Midas met een ijzeren vuist de treklus van Jacks vest vast en voorkwam daardoor dat Jack voorover in de razende zee dook.

Jack stak zijn duim ook op. Geen tijd voor kletspraatjes.
Jack keek naar rechts, naar de andere Zodiac een paar meter bij hen vandaan. In het groene waas van zijn halfbevroren nachtbril zag hij dat Dom Caruso met zijn gehandschoende duim even snel ‘Oké?’ vroeg. Jack stak zijn duim ook op. Geen tijd voor kletspraatjes. Ding Chavez, die Doms boot bestuurde, hield zijn blik op de gps-locator gericht.

De vijf special agents van de Campus vormden een hecht team, het neusje van de zalm van de particuliere ‘geheime’ dienst die alleen bekend was bij president Ryan en een select groepje van zijn intiemste adviseurs. Het was een kleine dienst, maar ze bereikten veel – veel meer dan gezien hun omvang te verwachten was. Deze missie bewees dat ook. Zij voerden de klussen uit die de CIA of andere inlichtingendiensten niet konden doen. Of niet wilden doen.

Vanavond was geen uitzondering.

In gedachten bekeek Jack de plattegrond van het boorplatform nog een keer, vooral het commandocentrum en de machineruimte – zijn twee doelwitten. Gavin Biery’s webmastermagie had weer gewerkt; zonder zijn intel – geheime informatie – zouden ze niet eens weten waar ze aan begonnen.

Gavins intel-briefing bevestigde vier gijzelaars en zes gewapende en goed opgeleide Green Army Faction-milieuterroristen. Maar de intel over een gijzelingsreddingsoperatie zoals deze was altijd onvolledig. John Clarks waarschuwing echode weer door zijn hoofd: ‘Blijf op je hoede daar. Je weet niet wat je niet weet.’

Een waarheid als een koe.

‘Het is tijd,’ fluisterde Ding in hun headsets.

‘Roger,’ bevestigde Midas.

De kogelvrije romp van Armorflate-rubber sneed door het water.
Jack zag dat Dings boot een scherpe bocht maakte; de kogelvrije romp van Armorflate-rubber sneed door het water. Het kleine boorplatform had twee ladders. Jacks boot zou de voorste nemen, terwijl Ding en Dom aan de achterkant naar boven zouden klimmen. Tijdens oefeningen vorige week met het Noorse MJK(Marinejegerkommandoen) was het koud, maar rustig weer geweest, zodat hun timing perfect was geweest. Maar vanavond, op deze ziedende Noordzee, was dat nog even afwachten.

Hun missie had twee doelen: de gegijzelden redden en de vijanden doden of gevangennemen. De Green Army Faction (GAF) dreigde, als niet aan hun eisen tegemoet zou worden gekomen, boorplatformmedewerkers te doden en het boorplatform zelf op te blazen, met als gevolg een nieuwe catastrofale olieramp, vergelijkbaar met Deepwater Horizon. Het Amerikaanse beleid was altijd geweest niet toe te geven aan de eisen van terroristen, want toegeven leidde altijd tot nieuwe terreur. Dat wist iedere geschiedenisstudent. Maar sommige regeringen en bedrijven lazen kennelijk geen geschiedenisboeken.

Dat waren de mensen die de GAF als doelwit koos. Met succes.

Maar in dit geval wees geheime informatie van een informant erop dat de groep op het boorplatform niet van plan was zich over te geven nadat het geld was overgemaakt. Deze mensen met hun verziekte geest wilden ‘de aarde redden’ door de zee te vergiftigen om daardoor de woede van het publiek tegen de olie-industrie aan te wakkeren. Het doden van medewerkers van het boorplatform was een ‘heilige bonus’, net als isis gevangen ongelovigen afslachtte.

Het buiten gebruik gestelde boorplatform stond in een verlaten veld midden in de Noordzee en in internationale wateren. Het Texaanse wildcatting team – dat speculatieve boringen uitvoerde – testte op eigen houtje de nieuwe fracking-achtige technologie om verlaten onderwaterbronnen weer in gebruik te kunnen nemen. Daar had de GAF lucht van gekregen en was in actie gekomen.

Toen duidelijk werd dat de gegijzelden zouden worden gedood belde het wanhopige hoofd Beveiliging van het bedrijf zijn vriend John Clark, in de hoop dat Clark een paar van zijn oude Rainbow Six-relaties kon mobiliseren. Maar met een tijdraam van niet meer dan vier uur waren daar geen mogelijkheden voor.

Op één na.

Daarna waren ze op zichzelf aangewezen.
Het was puur toeval dat John Clark had geregeld dat de agenten van de Campus precies twee uur geleden samen met MJK-agenten precies deze zelfde missie hadden geoefend. De Noorse regering had het MJKgeen toestemming gegeven om de aanval te steunen, maar Clark belde een paar mensen die hem nog wat verschuldigd waren en had kunnen regelen dat de Møvik – een Zweedse snelleaanvalsboot van het type CB90 – het team zou afzetten. Daarna waren ze op zichzelf aangewezen.

Het snel opgestelde plan was dat beide Campus-teams op hetzelfde moment de ladders zouden beklimmen, gelijktijdig een aanval op drie van de vier gebouwen op het boorplatform zouden uitvoeren en ondertussen de vijand zouden uitschakelen. Jacks team zou de voorkant van het boorplatform voor zijn rekening nemen, en Midas en Adara zouden naar de bemanningsverblijven gaan waar de gegijzelden waarschijnlijk waren opgesloten. Jack zou eerst het commandocentrum innemen en daarna de machineruimte, terwijl Dings team van twee man aan de achterkant van het boorplatform eerst een aanval zou uitvoeren op de boor- en daarna de verwerkingsmodules waar de explosieven ongetwijfeld waren aangebracht. Nadat ze die hadden uitgeschakeld zouden ze indien nodig de aanval op de bemanningsverblijven of de machineruimte steunen. Daarna zou elk team naar het centrum van het boorplatform gaan, eventueel met mogelijk overlevende GAF-strijders in hun midden en hen dwingen zich over te geven – omdat ze anders werden gedood.

Tenminste, dat was het plan.

Ze waren het met elkaar eens dat duidelijke en constante communicatie een voorwaarde was voor succes. Ze hadden geen idee van de werkelijke situatie op het platform of van het echte aantal terroristen of gegijzelden.

Hun grootste uitdaging vanavond, behalve het afschuwelijke weer, was hun beperkte vuurkracht. Ieder teamlid had dezelfde twee 9mmwapens met geluiddemper: een SIG Sauer MPX-machinegeweer met korte loop en een SIG Sauer P229-pistool. Ze konden geen groter kaliber gebruiken uit angst voor overpenetratie, en door de zeer ontvlambare omgeving waren explosieven en zeker flitsgranaten onbruikbaar. Hun kracht werd alleen versterkt door hun hersens, hun spierkracht en een vaste hand. Gezien de samenstelling van het team was dat ook wel voldoende, volgens Jack.

Daarna waren ze op zichzelf aangewezen.
De boeg van de Zodiac dook naar beneden toen Midas het gas losliet. Daardoor wist Jack dat ze dichtbij waren. Door de rollende golven bleef de boot heftig schommelen, maar ook weer niet zo heftig dat Jack zijn handen niet naar zijn nachtbril kon brengen om hem schoon te vegen. De boot was nog maar een paar meter bij de ladder van het platform vandaan, maar hij kon de tweede Zodiac aan de andere kant van het platform nog maar net zien. De ijsregen veranderde in dikke sneeuwvlokken, waardoor het nut van de nachtbril tot bijna nul werd gereduceerd.

‘Tien seconden,’ fluisterde Midas in hun headsets.

‘Rog… Ga… Op,’ antwoordde Ding.

‘Zeg…’ fluisterde Midas.

Geen antwoord.

‘Wat is er mis?’ vroeg Jack in zijn headset. Hij zag Midas’ lippen bewegen, maar hoorde niets in zijn oortje.

De headsets doen het niet!

Jack had dit nog niet gedacht of Midas schakelde over op handgebaren.

Dit werd zeker weten een ouderwetse operatie.

De Zodiac voer nog langzamer. Nadat Midas de motor had afgezet, pakte Adara het touw met de enterhaak van hard rubber. De boot werd door een nieuwe golf opgetild en klapte keihard tegen een van de dikke stalen palen waar het platform op stond, maar de rubberen opblaasboot stuiterde onbeschadigd in de richting van de dichtstbijzijnde ladder. Adara wierp de enterhaak, die al bij de eerste poging achter een sport bleef haken, en daarna trokken zij en Jack hard aan het touw tot de Zodiac voldoende genaderd was om hem vast te binden.

Nu was de andere boot een probleem.
Nu was de andere boot een probleem. Het was van cruciaal belang dat beide teams tegelijk naar boven klommen. Jack pakte zijn tactische zaklamp en flitste twee keer in Dings richting. Even later flitste iemand terug.

Jack gebaarde ‘We kunnen gaan’ naar Midas en Adara, wat beiden bevestigden. Adara ging voorop, zette één laars van het deinende dek op het dolboord en timede haar eerste stap op de ladder tegelijk met een nieuwe golf. Op het moment dat de boot zijn hoogste punt bereikte trok ze zichzelf met één hand in een moeiteloze, gracieuze beweging omhoog. Meteen daarna begon ze aan de inspannende klim van dertig meter.

Jack keek naar haar in de flakkerende groene gloed van zijn nachtbril. Vanaf de deinende boot leek het alsof Adara de donkere poort van een verroeste stalen hel in klauterde.

De boot zakte weer toen Midas zijn positie innam. Hij stapte op het hoogtepunt van de volgende golf naar voren, zette zijn laars op een sport en trok met zijn sterke armen zijn forse lichaam omhoog, waarna hij aan zijn snelle, zwijgende klim begon.

Weer viel de boot naar beneden, net als Jacks maag. De boot smakte met zo’n harde klap op het water dat Jacks knieën het bijna begaven. De golfslag werd steeds heviger.

Jack trok aan zijn MPX om te controleren of de riem nog stevig vastzat toen hij opstond en zijn rechterlaars op het dolboord zette. Even later voelde hij de enorme golf onder zich; de boot werd omhooggelanceerd, maar de boeg knalde keihard tegen de stalen ladder net op het moment dat Jack eraf stapte en smeet hem naar voren. Hij slaagde er nog net in om met beide gehandschoende handen een ijzige trede vast te grijpen toen zijn knieën tegen het scherpe staal klapten en zijn voeten in de lucht hingen. Maar even later vonden zijn voeten een trede en was hij veilig. Met zijn blik volgde hij de verdwijnende golf, die tegen een andere stalen pylon spatte.

Zijn hart ging tekeer. Dat was op het nippertje.

Jack pauzeerde net lang genoeg om diep in te ademen en tot rust te komen.

Helemaal fout.

Vanuit zijn ooghoek zag hij een nieuwe gigantische golf met een grote witte kam aankomen die met veel geweld over hem heen spoelde.

Op het moment waarop de golf hem raakte, zette hij zich schrap en klemde zich vast aan de ladder.

Te laat.

Belgian Cats Van het EK 2005 tot de Olympische Spelen 2024

€ 24,99

Mike Maden

Mike Maden is de auteur van de technothrillers Drone, Blue Warrior, Drone Command en Drone Threat. Hij studeerde politieke wetenschappen en specialiseerde zich in conflicten en technologie in internationale relaties. Hij schrijft ook boeken in de Jack Ryan-reeks.

Tom Clancy

Tom Clancy wordt gezien als de bedenker van de technothriller. Ook schreef hij enkele non-fictieboeken over de Amerikaanse strijdkrachten. Hij overleed op 1 oktober 2013. De Tom Clancy-boeken worden nu geschreven door verschillende auteurs, onder wie Mark Greaney, Mike Maden en Marc Cameron.